Francuski dowódca wojskowy Joseph Joffre (1852–1931) studiował w École Polytechnique. Po obejrzeniu akcji w oblężeniu Paryża był inżynierem wojskowym w Indochinach, Afryce Zachodniej i na Madagaskarze. Joffree został generałem dywizji w 1905 r., A następnie szefem francuskiego sztabu generalnego w 1911 r. Stał się bohaterem narodowym zwycięstwa w pierwszej bitwie nad Marną w 1914 r., Ale powolna reakcja na powstanie Niemiec przed bitwą pod Verdun uszkodził jego pozycję. Joffree służył jako feldmarszałek od końca 1916 r. Do końca wojny i spędził większość pozostałych lat na pisaniu swoich wspomnień.
Urodzony w Rivesaltes w pobliżu granicy z Hiszpanią Joseph Joffre studiował na cole Polytechnique. Podczas wojny francusko-pruskiej w latach 1870–71 walczył w obronie Paryża. Na zamówienie inżynierów wojskowych służył głównie na stanowiskach kolonialnych na Formozie, Tonkin i Sudanie Zachodnim. W 1903 r. Powrócił z Madagaskaru do Francji, by dowodzić trzynastą brygadą, trzy lata później szóstą dywizją, a wreszcie w 1908 r. Drugim korpusem w Amiens.
Jego ograniczone doświadczenie w dowodzeniu i fakt, że nigdy nie uczestniczył w Cole de Guerre, praktycznie wymagany dla tych, którzy aspirowali do wyższych rangi, sprawił, że Joffre był niespodziewanym wyborem na naczelnego wodza w 1911 roku. Swój awans zawdzięczał udowodnionym zdolnościom organizacyjnym i wyeliminowaniu jego głównych rywali ze względu na wiek lub opinie polityczne. Główne przedwojenne osiągnięcie Joffre polegało na umocnieniu rosyjskiego sojuszu.
Pierwsze bitwy I wojny światowej w 1914 r. Pokazały, że plan wojenny Joffre'a „Plan XVII” opierał się na błędnych taktycznych i strategicznych koncepcjach i ignorował zamiary wroga. Aby być uczciwym wobec Joffre'a, wymagania polityki sojuszniczej, szacunek dla neutralności Belgii i niewłaściwa wiara w siłę ofensywną podzielaną przez wszystkie armie desperacko ograniczały jego możliwości.
Zwycięstwo nad Marną we wrześniu 1914 r. Było niewątpliwie ukoronowaniem Joffre'a. Jako pierwszy generał francuski od stulecia, który pokonał armię niemiecką, Joffre stał się bohaterem narodowym, który na lepsze lub gorsze zapewnił mu pozycję naczelnego wodza przez następne dwa i pół roku. Ale zaczął gromadzić wrogów w Izbie Deputowanych, ponieważ determinacja i odmowa paniki, która służyła mu dobrze na Marne w 1914 roku, zaostrzyła się w upartym dążeniu do daremnych i krwawych ofensyw w Artois i Szampanii w 1915 roku. Jego spóźniona reakcja na Niemcy nagromadzenie się przed Verdunem na początku 1916 r. dodatkowo podważyło jego wiarygodność. Joffre, awansowany na marszałka Francji w grudniu 1916 r., Pełnił jedynie obowiązki pozorne do końca wojny. Powojenne lata spędził głównie na pisaniu swoich wspomnień.
Historyczna reputacja Joffre'a ucierpiała w latach powojennych z rąk historyków wojskowych, takich jak Sir Basil Liddell Hart, którzy widzieli go jako sfinksa bez zagadki, tabula rasa, która wchłonęła im ofensywnie myślących „młodych Turków” w sztabie generalnym, z katastrofalnymi skutkami. Współczesna historiografia była nieco łagodniejsza, choćby dlatego, że starała się bardziej umieścić Joffre'a w instytucjonalnym i intelektualnym oszustwie swoich czasów. Jego zdolność do skorygowania licznych niedociągnięć armii francuskiej przed 1914 r. Została ograniczona przez republikańskich polityków niechętnych do przyznania głównemu dowódcy władzy niezbędnej do rozwiązania biurokratycznych i technicznych sporów w armii. Chociaż jego ofensywy z 1915 r. Były kosztowne, prawdą jest również to, że do czasu buntu armii francuskiej w 1917 r. Żaden francuski dowódca, który nie zaatakował linii niemieckich we Francji, długo nie utrzymałby swojego stanowiska.
Towarzysz Czytelnika w historii wojskowości. Pod redakcją Roberta Cowleya i Geoffreya Parkera. Copyright © 1996 Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Wszelkie prawa zastrzeżone.
