Zawartość

• George III: Narodziny i edukacja
• George III: Wczesne panowanie
• George III: Rewolucja amerykańska
• George III: Późniejsza reguła i choroba psychiczna

Najdłużej rządzący monarcha Anglii przed królową Wiktorią, król Jerzy III (1738–1820) wstąpił na tron ​​brytyjski w 1760 r. Podczas swojego 59-letniego panowania przeszedł przez brytyjskie zwycięstwo w wojnie siedmioletniej, prowadząc skuteczny opór Anglii przed rewolucjonistą i napoleońska Francja, i przewodniczyli utracie rewolucji amerykańskiej. Po przejściowych atakach ostrej choroby psychicznej ostatnią dekadę spędził we mgle szaleństwa i ślepoty.

George III: Narodziny i edukacja

Era gruzińska (1714–1830) obejmowała połączone panowanie pięciu brytyjskich monarchów z elektoratu Hanoweru, państwa Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Jerzy III był pierwszym królem Hanoweru urodzonym w Anglii, a nie w Niemczech. Jego rodzicami byli Fryderyk, książę Walii i Augusta z Saksonii-Gotha.

Czy wiedziałeś? Planeta Uran pierwotnie nosiła nazwę „Georgium sidus”, gruzińską gwiazdę, od imienia króla Anglii Jerzego III, który sfinansował 40-metrowy teleskop, którego użył William Herschel.

Po śmierci ojca w 1751 r. 12-letni George został księciem Walii. Opiekę nad nim sprawowała jego matka w odosobnieniu, a szkocki szlachcic Lord Bute.

George III: Wczesne panowanie

Jerzy III został królem Wielkiej Brytanii i Irlandii w 1760 roku po śmierci swojego dziadka Jerzego II. W przemówieniu akcesyjnym do Parlamentu 22-letni monarcha zlekceważył swoje związki hanowerskie. „Urodzony i wykształcony w tym kraju” - powiedział - „Chwalę imię Wielkiej Brytanii”.

Rok po koronacji George ożenił się z Charlotte z Mecklenburg-Strelitz, córką niemieckiego księcia. Była to unia polityczna - dwoje spotkało się po raz pierwszy w dniu ślubu, ale owocna, dająca 15 dzieci.

Jerzy III pracował nad przyspieszonym zakończeniem wojny siedmioletniej (1756–1763), zajmując stanowisko, które zmusiło jego wpływowego ministra wojny Williama Pitta Starszego (który chciał rozszerzyć konflikt) do rezygnacji w 1761 r. W następnym roku George mianował Lord Bute jako jego premier, pierwszy w krótkim szeregu pięciu nieskutecznych ministrów.

W 1764 r. Premier George Grenville wprowadził Ustawę o pieczęciach jako sposób na zwiększenie dochodów w Ameryce Brytyjskiej. Akt ten był gorliwie przeciwny w Ameryce, zwłaszcza broszurom, których gazeta będzie opodatkowana. Parlament uchyli ustawę dwa lata później, ale w koloniach utrzymywała się nieufność.

George III: Rewolucja amerykańska

W 1770 r. Lord North został premierem, rozpoczynając 12-letni okres stabilności parlamentarnej. W 1773 r. Uchwalił ustawę opodatkowującą herbatę w koloniach. Amerykanie skarżyli się na opodatkowanie bez reprezentacji (i zorganizowali Boston Tea Party), ale North zdecydowanie poparł poparcie George'a.

Rewolucja amerykańska rozpoczęła się 19 kwietnia 1775 r. Wraz z bitwami w Lexington i Concord. W następnym roku Deklaracja Niepodległości przedstawiła argument Amerykanów za wolnością, przedstawiając Jerzego III jako nieelastycznego tyrana, który zmarnował swoje prawo do rządzenia koloniami. W rzeczywistości sytuacja była bardziej złożona: ministrowie parlamentów, a nie korona, byli odpowiedzialni za politykę kolonialną, chociaż George nadal miał środki bezpośredniego i pośredniego wpływu.

Król niechętnie pogodził się z porażką swojej armii w Yorktown w 1781 roku. Opracował mowę abdykacyjną, ale ostatecznie postanowił odroczyć się do negocjacji pokojowych Parlamentu. Traktat paryski z 1783 r. Uznał Stany Zjednoczone i przekazał Florydę Hiszpanii.

George III: Późniejsza reguła i choroba psychiczna

Pod koniec 1783 r. Koalicja Lorda Północnego została wyparta przez Williama Pitta Młodszego, który byłby premierem przez ponad 17 lat. W 1778 r. George popadł w miesięczny okres gwałtownego szaleństwa. Był powściągliwy w kaftanie bezpieczeństwa i był poddawany różnym zabiegom, gdy wokół niego miał miejsce kryzys rządów. Wrócił do zdrowia w następnym roku i rządził przez następne 12 lat jako nowo ukochany monarcha i symbol stabilności w erze rewolucyjnego chaosu Francji. Poparcie przez Jerzego roli Anglii w wojnach francuskich pod koniec lat 90. XIX wieku dawało wczesny opór przeciwko napoleońskiemu wojownikowi.

George doznał drugiego poważnego ataku szaleństwa w 1804 r. I wyzdrowiał, ale w 1810 r. Popadł w ostatnią chorobę. Rok później jego syn, przyszły Jerzy IV, został księciem regentem, dając mu skuteczne rządy w wojnie 1812 r. I ostatecznej porażce Napoleona pod Waterloo w 1815 r. Jerzy III zmarł ślepy, głuchy i szalony 29 stycznia 1820 r. Jego choroby mogą zostały spowodowane porfirią, dziedzicznym zaburzeniem metabolicznym, chociaż analiza próbek włosów w 2019 r. sugerowała zatrucie arszenikiem (lekami i kosmetykami) jako możliwą przyczynę.