W Warszawie w Polsce siły nazistowskie próbujące oczyścić żydowskie getto w mieście spotykają się z ostrzałem żydowskich bojowników ruchu oporu i rozpoczyna się powstanie w getcie warszawskim.

Krótko po rozpoczęciu niemieckiej okupacji Polski naziści zmusili żydowskich mieszkańców miasta do „getta” otoczonego drutem kolczastym i uzbrojonych strażników SS. Getto warszawskie zajmowało powierzchnię niespełna dwóch mil kwadratowych, ale wkrótce przetrzymywano prawie 500 000 Żydów w opłakanych warunkach. Choroby i głód zabijały tysiące co miesiąc, a od lipca 1942 r. 6000 Żydów dziennie przewożono do obozu koncentracyjnego w Treblince. Chociaż naziści zapewnili pozostałych Żydów, że ich krewni i przyjaciele zostali wysłani do obozów pracy, wkrótce dotarło do getta, że ​​deportacja do obozu oznacza eksterminację. W getcie utworzono podziemną grupę oporu Żydowską Organizację Bojową (ZOB), a ograniczoną broń zakupiono za duże koszty.

18 stycznia 1943 r., Kiedy naziści weszli do getta, aby przygotować grupę do przeniesienia, zasadziła ich jednostka ZOB. Walki trwały kilka dni, a wielu żołnierzy niemieckich zostało zabitych, zanim się wycofali. 19 kwietnia nazistowski przywódca Heinrich Himmler ogłosił, że następnego dnia getto zostanie opróżnione z okazji urodzin Hitlera, a ponad 1000 żołnierzy S.S. weszło w granice z czołgami i ciężką artylerią. Chociaż wielu z 60 000 pozostałych w getcie żydowskich mieszkańców próbowało ukryć się w tajnych bunkrach, ponad 1000 członków ZOB spotkało się z Niemcami strzelaniem z broni i domowymi bombami. Cierpiąc umiarkowane straty, Niemcy początkowo wycofali się, ale wkrótce wrócili, a 24 kwietnia rozpoczęli atak na warszawskich Żydów.

Tysiące zostało wymordowanych, gdy Niemcy systematycznie posuwali się po gettach, wysadzając budynki jeden po drugim. ZOB zabrał się do kanałów, aby kontynuować walkę, ale 8 maja ich bunkier dowodzenia spadł na Niemców, a ich oporni przywódcy popełnili samobójstwo. Do 16 maja getto było już pod kontrolą nazistów i rozpoczęły się masowe deportacje ostatnich warszawskich Żydów do Treblinki. Podczas powstania zginęło około 300 żołnierzy niemieckich, a tysiące warszawskich Żydów zamordowano. Praktycznie wszyscy, którzy przeżyli Powstanie, aby dotrzeć do Treblinki, nie żyli do końca wojny.