O godzinie 2:35 po południu 27 października 1904 r. Burmistrz Nowego Jorku George McClellan przejmuje kontrolę nad inauguracyjnym uruchomieniem nowego innowacyjnego systemu szybkiego tranzytu w mieście: metra.
Podczas gdy Londyn szczyci się najstarszą na świecie siecią metra (otwartą w 1863 r.), A Boston zbudował pierwsze metro w Stanach Zjednoczonych w 1897 r., Metro w Nowym Jorku wkrótce stało się największym amerykańskim systemem. Pierwsza linia obsługiwana przez Interborough Rapid Transit Company (IRT) przejechała 9,1 mil przez 28 stacji. Biegnie od ratusza na dolnym Manhattanie do Grand Central Terminal w centrum miasta, a następnie kieruje się na zachód wzdłuż 42nd Street do Times Square, linia kończy się zjazdem na północ, aż do 145th Street i Broadway w Harlemie. W dniu otwarcia burmistrz McClellan był tak zadowolony z pracy inżyniera, że pozostał przy sterach od City Hall do 103rd Street.
O godz. 19:00 tego wieczoru metro zostało otwarte dla szerokiej publiczności, a ponad 100 000 osób zapłaciło nikiel za pierwszą podróż pod Manhattanem. Usługa IRT została rozszerzona na Bronx w 1905 r., Na Brooklyn w 1908 r. I na Queens w 1915 r. Od 1968 r. Metro jest kontrolowane przez Metropolitan Transport Authority (MTA). System ma teraz w użyciu 26 linii i 468 stacji; najdłuższa linia, pociąg ekspresowy 8th Avenue „A”, rozciąga się na ponad 32 mile, od północnego krańca Manhattanu do dalekiego południowo-wschodniego rogu Queens.
Codziennie około 4,5 miliona pasażerów jeździ metrem w Nowym Jorku. Z wyjątkiem pociągu PATH łączącego Nowy Jork z New Jersey i niektóre części podwyższonego systemu pociągów w Chicago, metro w Nowym Jorku jest jedynym szybkim systemem tranzytowym na świecie, który kursuje 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Bez względu na to, jak zatłoczone lub brudne, metro to jedna nowojorska instytucja, bez której niewielu turystów nie mogłoby się obejść.
