20 października 1968 roku 21-letni Oregonian Dick Fosbury wygrywa złoto i ustanawia rekord olimpijski, kiedy skacze wysoko na wysokości 7 stóp 4 1/4 cala na Igrzyskach w Meksyku. Było to pierwsze amerykańskie zwycięstwo w imprezie od 1956 roku. Był to także międzynarodowy debiut wyjątkowego stylu skoków Fosbury, znanego jako „Fosbury Flop”.
Flop, według jednego dziennikarza, „wyglądał jak facet spadający z tyłu ciężarówki”. Zamiast tradycyjnego nożycowego lub wahadłowego kopnięcia do przodu za poprzeczkę, miał rotację w powietrzu, dzięki czemu skoczek wylądował z powrotem- -the-head-first na macie. Fosbury tak to opisał: „Zdejmuję prawą lub zewnętrzną stopę, a nie lewą stopę. Potem odwracam się plecami do baru, wyginam plecy nad barem, a następnie wyrzucam nogi, aby wyczyścić bar. Wyglądało to dziwnie, ale działało lepiej niż jakakolwiek inna technika.
Fosbury wynalazł Flop w liceum, kiedy odkrył, że chociaż był okropny przy kopnięciu nożyczkami, kołysce i przewróceniu brzucha, gdyby wyciągnął się na plecach i wylądował głową w przód, mógł skoczyć wyżej niż ktokolwiek na jego zespół torowy w liceum. „Zaletą” - powiedział - „z fizycznego punktu widzenia jest to, że skoczek może biec z większą prędkością w kierunku baru, a przy łuku w plecach można faktycznie wyczyścić pasek i utrzymać środek ciężkości na pod barem, więc było o wiele bardziej wydajne. ”Na Uniwersytecie Stanowym w Oregonie użył Flopa, aby zdobyć tytuł NCAA z 1968 r. i próby olimpijskie.
„Myślę, że sporo dzieci zacznie próbować teraz po swojemu”, powiedział po zakończeniu igrzysk. „Nie gwarantuję moich wyników i nikomu nie polecam mojego stylu.Wszystko, co mówię, to to, że jeśli dziecko nie może kroczyć, może spróbować po swojemu. ”I rzeczywiście, dzieci wszędzie zaczęły ćwiczyć Flop nad oparciami swoich sof i na stosach liści na podwórku. Rodzice i trenerzy martwili się, że technika Fosbury'ego jest niebezpieczna. Trener olimpijski Pat Jordan ostrzegł nawet, że „zniszczy całe pokolenie skoczków, ponieważ wszyscy będą mieli połamane szyje” ”, ale flop wkrótce stał się standardową praktyką na torach. W ciągu dekady prawie każdy elitarny skoczek robi to po swojemu. Od 1980 roku nikt nie stosujący żadnej innej techniki nie był światowym rekordzistą.
