Sobór Nicejski, pierwsza debata ekumeniczna prowadzona przez wczesny kościół chrześcijański, kończy się ustanowieniem doktryny Trójcy Świętej. Zwołana w maju przez rzymskiego cesarza Konstantyna I rada uznała również, że ariańska wiara w Chrystusa jest gorsza od Boga niż heretycka, rozwiązując w ten sposób kryzys wczesnego kościoła.

Kontrowersje rozpoczęły się, gdy Ariusz, kapłan aleksandryjski, zakwestionował pełną boskość Chrystusa, ponieważ w przeciwieństwie do Boga Chrystus narodził się i miał początek. To, co zaczęło się jako akademicka debata teologiczna, rozprzestrzeniło się na zbory chrześcijańskie w całym imperium, grożąc schizmą we wczesnym kościele chrześcijańskim. Rzymski cesarz Konstantyn I, który nawrócił się na chrześcijaństwo w 312 r., Wezwał biskupów z całego swojego imperium do rozwiązania kryzysu i wezwał do przyjęcia nowego wyznania wiary, które rozwiązałoby dwuznaczności między Chrystusem a Bogiem.

Rada zebrała się w Nicei we współczesnej Turcji, a Rada ustanowiła równość Ojca, Syna i Ducha Świętego w Trójcy Świętej i zapewniła, że ​​tylko Syn stał się wcielony jako Jezus Chrystus. Liderzy ariańscy zostali następnie wygnani ze swoich kościołów za herezję. Cesarz Konstantyn przewodniczył otwarciu soboru i przyczynił się do dyskusji.