Zawartość

• Emancypacja niewolników
• Drugie wielkie przebudzenie
• Amerykańskie Towarzystwo Przeciwdziałające Niewolnictwu
• Rozbudowa wewnętrznych szczelin
• Rozprzestrzenianie pomysłów abolicjonistycznych
• Decyzja Dreda Scotta

Ruch abolicjonistyczny był społecznym i politycznym impulsem do natychmiastowej emancypacji wszystkich niewolników i położenia kresu dyskryminacji rasowej i segregacji. Zwolennicy emancypacji oddzielili abolicjonistów od bardziej umiarkowanych zwolenników przeciw niewolnictwu, którzy opowiadali się za stopniową emancypacją, oraz od działaczy „Free-Soil”, którzy starali się ograniczyć niewolnictwo do istniejących obszarów i zapobiec jego rozprzestrzenianiu się. Radykalny abolicjonizm był częściowo napędzany religijnym zapałem Drugiego Wielkiego Przebudzenia, które skłoniło wielu ludzi do popierania emancypacji z powodów religijnych. Ruch abolicjonistyczny stał się coraz bardziej widoczny w kościołach północnych i polityce od 1830 roku, co przyczyniło się do regionalnej wrogości między Północą a Południem aż do wojny domowej.

Emancypacja niewolników

Od lat 30. XIX w. Do 1870 r. Ruch abolicjonistyczny usiłował osiągnąć natychmiastową emancypację wszystkich niewolników oraz zakończenie segregacji rasowej i dyskryminacji.

Ich realizacja tych celów odróżniała abolicjonistów od szeroko zakrojonej opozycji politycznej wobec ekspansji niewolnictwa na zachód, która przybrała formę na północy po 1840 r. I poruszyła kwestie prowadzące do wojny domowej.

Jednak te dwa przejawy wrogości wobec niewolnictwa „metabolizmu i wolnego gleboznawstwa” były często ściśle powiązane nie tylko ze swoimi przekonaniami i interakcją, ale także z umysłami południowych posiadaczy niewolników, którzy w końcu zaczęli uważać Północ za zjednoczoną przeciwko nim na korzyść czarnych emancypacja.

Czy wiedziałeś? Elizabeth Cady Stanton i Lucretia Mott stały się znaczącymi postaciami w ruchu na rzecz praw kobiet.

Chociaż uczucia abolicjonistyczne były silne podczas rewolucji amerykańskiej i na Górnym Południu w latach 1820-tych, ruch abolicjonistyczny przekształcił się w wojowniczą krucjatę aż do 1830 roku.

W poprzedniej dekadzie, kiedy większość Północy uległa zakłóceniom społecznym związanym z rozprzestrzenianiem się produkcji i handlu, powstały potężne ewangeliczne ruchy religijne, aby przekazać kierownictwo duchowe społeczeństwu.

Drugie wielkie przebudzenie

Podkreślając imperatyw moralny, aby położyć kres grzesznym praktykom i odpowiedzialność każdej osoby za przestrzeganie woli Bożej w społeczeństwie, kaznodzieje tacy jak Lyman Beecher, Nathaniel Taylor i Charles G. Finney podczas czegoś, co nazwano Drugim Wielkim Przebudzeniem, prowadzili masowe ożywienie religijne w latach osiemdziesiątych XIX wieku dało to znaczący impuls późniejszemu pojawieniu się abolicjonizmu, a także innym reformującym krucjatom, takim jak wstrzemięźliwość, pacyfizm i prawa kobiet.

Na początku lat 30. XIX wieku Theodore D. Weld, William Lloyd Garrison, Arthur i Lewis Tappan oraz Elizur Wright, Jr., wszyscy duchowo odżywiani przez odrodzenie, podjęli sprawę „natychmiastowej emancypacji”.

Amerykańskie Towarzystwo Przeciwdziałające Niewolnictwu

Na początku 1831 roku Garrison w Bostonie zaczął wydawać swoją słynną gazetę Wyzwoliciel, wspierany w dużej mierze przez wolnych Afroamerykanów, którzy zawsze odgrywali ważną rolę w ruchu. W grudniu 1833 r. Tappanie, Garnizon i sześćdziesięciu innych przedstawicieli obu ras i płci spotkały się w Filadelfii, aby założyć Amerykańskie Towarzystwo Przeciwdziałające Niewolnictwu, które potępiło niewolnictwo jako grzech, który należy natychmiast znieść, poparło niestosowanie przemocy i potępiło uprzedzenia rasowe.

Do 1835 r. Społeczeństwo otrzymało znaczne moralne i finansowe wsparcie od społeczności afroamerykańskich na północy i utworzyło setki oddziałów w wolnych stanach, zalewając Północ literaturą, agentami i petycjami przeciw niewolnictwu, domagając się, aby Kongres zakończył wszelkie federalne poparcie dla niewolnictwo. Społeczeństwo, które przyciągnęło znaczny udział kobiet, potępiło także program dobrowolnego stopniowego wyzwolenia i emigracji Czarnych przez Amerykańskie Towarzystwo Kolonizacji.

Wszystkie te działania wywołały powszechne wrogie reakcje z Północy i Południa, w szczególności gwałtowne tłumy, palenie woreczków pocztowych zawierających literaturę abolicjonistyczną oraz przejście do amerykańskiej Izby Reprezentantów „zasady kneblowania”, która zabraniała rozpatrywania petycji przeciw niewolnictwu.

Wydarzenia te, a zwłaszcza zabójstwo redaktora abolicjonistycznego Elijaha Lovejoya w 1837 r., Doprowadziły wielu mieszkańców północy, obawiając się własnych swobód obywatelskich, do głosowania na polityków przeciwnych niewolnictwu i sprowadziły ważnych nawróconych, takich jak Wendell Phillips, Gerrit Smith i Edmund Quincy.

Rozbudowa wewnętrznych szczelin

Ale kiedy nastroje antysłowiańskie zaczęły pojawiać się w polityce, abolicjoniści również zaczęli się ze sobą nie zgadzać.

W 1840 r. Garrison i jego wyznawcy byli przekonani, że skoro wpływ niewolnictwa zepsuł całe społeczeństwo, rewolucyjna zmiana wartości duchowych Ameryki była konieczna do osiągnięcia emancypacji. Do tego żądania „moralnej suazy” Garrison nalegał na równe prawa kobiet w ruchu i staranne unikanie „skorumpowanych” partii politycznych i kościołów.

Przeciwnikom Garrisona takie idee wydawały się całkowicie sprzeczne z wartościami chrześcijańskimi i koniecznością wpływania na systemy polityczne i kościelne poprzez nominowanie i głosowanie na kandydatów popierających abolicjonizm.

Spory w tych sprawach podzieliły Amerykańskie Towarzystwo Przeciwdziałające Niewolnictwu w 1840 r., Pozostawiając Garrison i jego zwolenników pod dowództwem tego ciała; jego przeciwnicy, dowodzeni przez Tappanów, założyli Amerykańskie i Zagraniczne Towarzystwo Przeciwdziałające Niewolnictwu. Tymczasem jeszcze inni wrogowie Garrison zainicjowali partię Wolności z Jamesem G. Birneyem jako kandydatem na prezydenta w wyborach w 1840 i 1844 r.

Rozprzestrzenianie pomysłów abolicjonistycznych

Chociaż historycy debatują nad wpływem abolicjonistów na życie polityczne narodu po 1840 r., Ich wpływ na północną kulturę i społeczeństwo jest niezaprzeczalny. Jako mówcy szczególnie Frederick Douglass, Wendell Phillips i Lucy Stone stali się bardzo znani.

W literaturze popularnej szeroko rozpowszechniano poezję Johna Greenleafa Whittiera i Jamesa Russella Lowella, podobnie jak autobiografie zbiegłych niewolników, takich jak Douglass, William i Ellen Craft oraz Solomon Northrup.

Abolicjoniści wywarli szczególnie silny wpływ na życie religijne, przyczyniając się w znacznym stopniu do schizm, które oddzieliły Metodystów (1844) i Baptystów (1845), jednocześnie zakładając liczne niezależne „niewolnicze kościoły”. W szkolnictwie wyższym abolicjoniści założyli Oberlin College, pierwszy eksperyment narodu w zintegrowana rasowo koedukacja, Oneida Institute, który ukończył imponującą grupę przywódców afroamerykańskich oraz Illinois Knox College, zachodnie centrum abolicjonizmu.

W garnizońskim skrzydle ruchu kobiety abolicjonistyczne stały się liderami pierwszego niezależnego ruchu feministycznego w kraju, przyczyniając się do zorganizowania Konwencji Seneca Falls z 1848 roku. Chociaż działacze afroamerykańscy często narzekali z powodu rasistowskich i protekcjonalnych zachowań białych abolicjonistów, biali poparli niezależnie prowadzone krucjaty afroamerykańskie w celu zakazania segregacji i poprawy edukacji w latach 40. i 50. XIX wieku.

Zwłaszcza po uchwaleniu ustawy o zbiegłym niewolniku z 1850 r. Biali abolicjoniści chronili również Afroamerykanów zagrożonych schwytaniem jako uciekinierzy z niewoli, chociaż sami czarni w dużej mierze zarządzali podziemną koleją.

Decyzja Dreda Scotta

Do późnych lat pięćdziesiątych XIX wieku zorganizowany abolicjonizm w polityce został przejęty przez większy kryzys sektorowy związany z niewolnictwem spowodowany ustawą Kansas-Nebraska, Dred Scott decyzja i nalot Johna Browna na Harpers Ferry.

Większość abolicjonistów niechętnie popierała partię republikańską, stała przy Unii w kryzysie secesyjnym i stała się wojowniczymi mistrzami emancypacji wojskowej podczas wojny domowej. Ruch ponownie rozpadł się w 1865 r., Kiedy Garrison i jego zwolennicy twierdzili, że przejście trzynastej poprawki znoszącej niewolnictwo sprawiło, że kontynuacja Amerykańskiego Towarzystwa Antyniewolniczego stała się zbędna.

Ale większa grupa kierowana przez Wendella Phillipsa, nalegając, że jedynie osiągnięcie całkowitej równości politycznej dla wszystkich czarnych mężczyzn może zagwarantować wolność byłym niewolnikom, skutecznie uniemożliwiła Garrisonowi rozwiązanie społeczeństwa. Trwało to do 1870 r., Żądając uwolnienia od ziemi, kart do głosowania i edukacji.

Dopiero po przyjęciu piętnastej poprawki rozszerzającej prawa wyborcze mężczyzn na Afroamerykanów społeczeństwo ogłosiło, że misja została zakończona. Tradycje rasowego egalitaryzmu zapoczątkowane przez abolicjonistów żyły jednak, aby zainspirować późniejsze założenie Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Postępu Kolorowych Ludzi w 1909 roku.

Blanche Glassman Hirsh, Feministyczne Abolicjoniści (1978); Benjamin Quarles, Czarni abolicjoniści (1970); James Brewer Stewart, Holy Warriors: The Abolitionists and American Slavery (1986).

JAMES BREWER STEWART

Towarzysz Czytelnika w historii Ameryki. Eric Foner i John A. Garraty, redaktorzy. Copyright © 1991 Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Przełomowa seria na nowo. ROOTS premiera Dnia Pamięci o godzinie 9 / 8c w HISTORII.