Zawartość

• William Henry Harrison: Early Years
• Harrison walczy na granicy
• Kampania w chatce
• Krótka Prezydencja Harrisona
• GALERIE ZDJĘĆ
• William Henry Harrison

William Henry Harrison (1773-1841), dziewiąty prezydent Ameryki, odbył zaledwie miesiąc urzędowania przed śmiercią na zapalenie płuc. Jego kadencja, od 4 marca 1841 r. Do 4 kwietnia 1841 r., Jest najkrótsza ze wszystkich prezydentów USA. Harrison, który urodził się w wybitnej rodzinie Wirginii, dołączył do armii jako młody człowiek i walczył z Indianami amerykańskimi na granicy USA. Następnie został pierwszym delegatem kongresowym z Terytorium Północno-Zachodniego, regionu obejmującego znaczną część dzisiejszego Środkowego Zachodu. Na początku 1800 roku Harrison pełnił funkcję gubernatora Terytorium Indiany i pracował nad otwarciem ziem Indian amerykańskich dla białych osadników. Stał się bohaterem wojennym po walce z siłami Indian w bitwie pod Tippecanoe w 1811 roku. Harrison służył jako kongresmen i senator z Ohio. Został wybrany do Białego Domu w 1840 roku, ale zmarł miesiąc po inauguracji, pierwszy prezydent USA, który umarł na stanowisku.

William Henry Harrison: Early Years

William Henry Harrison urodził się 9 lutego 1773 roku w Berkeley, plantacji swojej rodziny niedaleko Richmond w stanie Wirginia. Jego ojciec Benjamin Harrison (1726-1791) był sygnatariuszem Deklaracji Niepodległości i gubernatorem Wirginii. Młodszy Harrison uczęszczał do Hampden-Sydney College i studiował medycynę na University of Pennsylvania, po czym porzucił naukę w 1791 roku, aby dołączyć do armii.

Czy wiedziałeś? Będąc gubernatorem Terytorium Indiana, William Henry Harrison mieszkał w Grouseland, rezydencji zbudowanej dla niego w 1803 r. W pobliżu przygranicznej wioski Vincennes. Pierwszy murowany dom na terytorium, miał grube ściany zewnętrzne, aby chronić przed potencjalnymi najazdami Indian. Dziś Grouseland jest muzeum.

Harrison walczył z siłami indyjskimi w różnych konfliktach terytorialnych, w tym w bitwie o Fallen Timbers w 1794 roku, która została wygrana przez USA i otworzyła dzisiejszą Ohio na białą osadę. Harrison został awansowany na kapitana i został dowódcą fortu Ohio w Waszyngtonie, niedaleko dzisiejszego Cincinnati.

W 1795 r. Harrison poślubił Annę Tuthill Symmes (1775–1864), której ojciec był sędzią i bogatym właścicielem ziemi w Ohio. Początkowo sędzia Symmes był przeciwny walce między nimi, wierząc, że kariera wojskowa jego przyszłego zięcia na granicy nie sprzyja małżeństwu; w rezultacie Harrisoni uciekli. Para miała 10 dzieci, z których sześć zmarło, zanim Harrison został prezydentem. Ich syn John Scott Harrison (1804–1878) dorastał, by zostać kongresmenem z USA z Ohio i ojcem Benjamina Harrisona (1833–1901), 23. prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Harrison walczy na granicy

Po tym, jak Harrison zrezygnował z wojska w 1798 r., Prezydent John Adams (1735–1826) mianował go sekretarzem Terytorium Północno-Zachodniego, regionu obejmującego współczesne stany Indiana, Illinois, Michigan, Ohio, Wisconsin i części Minnesoty. W następnym roku Harrison został pierwszym delegatem kongresowym Terytorium Północno-Zachodniego.

W 1800 r. Kongres utworzył Terytorium Indiany z części Terytorium Północno-Zachodniego, a Harrison został gubernatorem nowego terytorium. W tej pozycji negocjował traktaty z plemionami Indian amerykańskich, w których zgodziły się przekazać miliony akrów ziemi. Jednak nie wszystkie plemiona były zadowolone z tych traktatów, a Harrison następnie wezwał siły USA do usunięcia Indian z ziem traktatowych i zabezpieczenia ich dla białych osadników. W 1811 r. W bitwie pod Tippecanoe w stanie Indiana siły Harrison odepchnęły zwolenników potężnego przywódcy Shawnee Tecumseha (1768–1813). Chociaż Stany Zjednoczone poniosły znaczne straty żołnierzy, a wynik bitwy był niejednoznaczny i nie zakończył oporu Indian, Harrison ostatecznie wyłonił się ze swoją reputacją nietkniętego indyjskiego wojownika. Wykorzystał ten obraz podczas kampanii prezydenckiej w 1840 r., Używając hasła „Tippecanoe and Tyler”.

Po kilkunastu latach jako gubernator Terytorium Indiana Harrison dołączył do armii, gdy rozpoczęła się wojna w 1812 roku. Został generałem brygady i objął dowództwo nad Armią Północnego Zachodu. Harrison odniósł decydujące zwycięstwo przeciwko Brytyjczykom i ich indyjskim sojusznikom w 1813 roku w bitwie nad Tamizą, w pobliżu południowej części dzisiejszego Ontario w Kanadzie. Wódz Tecumseh został zabity podczas bitwy, a konfederacja plemion indyjskich, którymi przewodził, nigdy więcej nie stanowiła poważnego zagrożenia w regionie.

Kampania w chatce

W 1814 roku Harrison zrezygnował z armii jako główny generał i przeniósł się z rodziną na farmę w North Bend w Ohio. Dwa lata później Harrison został wybrany do Izby Reprezentantów USA z Ohio. W 1819 r. Został senatorem stanu. Od 1825 roku spędził trzy lata jako senator USA. Zrezygnował z mandatu senackiego w 1828 r., By zostać ministrem USA w Kolumbii, piastując to stanowisko przez rok.

W 1836 r. Harrison był kandydatem Partii Wigów na prezydenta USA (niedawno utworzony Whigs prowadził trzech kandydatów na prezydenta w różnych częściach kraju w tym roku). Harrison przegrał wybory z demokratą Martinem Van Burenem (1782–1862). Cztery lata później Wigowie ponownie nominowali Harrisona, a jego politykiem z Wirginii, Johnem Tylerem (1790–1862), jako jego towarzyszem. Podczas kampanii pro-demokratyczna gazeta wyśmiewała Harrison, a następnie pod koniec lat 60., za zbyt stary, by kandydować na prezydenta, i powiedziała: „Daj mu beczkę twardego cydru i… emeryturę w wysokości dwóch tysięcy rocznie… i … Pozostanie do końca swoich dni w swojej chatce. ”

Wigowie użyli tego stwierdzenia, by zorganizować „kampanię w chatce”, pozycjonując Harrison lub „Old Tip” jako symbol zwykłego człowieka i promując swój wizerunek indyjskiego wojownika na granicy. (Jego zwolennicy używali zdjęć z bali drewnianych i beczek z cydrem na pamiątkach z kampanii, w tym butelek whisky w kształcie drewnianych bali z destylarni EC Booz, co doprowadziło do tego, że „alkohol” stał się popularnym amerykańskim określeniem alkoholu.) Van Buren, który był niepopularny z Amerykanami za złe zarządzanie kryzysem finansowym znanym jako Panika z 1837 r. został namalowany przez jego przeciwników jako nieosiągalna, bogata elita. W rzeczywistości pochodził ze skromnych korzeni, podczas gdy Harrison był dobrze wykształcony i pochodził z ustalonej rodziny. Jednak taktyka się sprawdziła: Harrison wygrał prezydenturę w wyborach 234–60 i około 53 procentach głosów powszechnych.

Krótka Prezydencja Harrisona

68-letni Harrison został zaprzysiężony na stanowisko 4 marca 1841 r. Był najstarszym prezydentem USA, dopóki Ronald Reagan (1911-2019) nie został wybrany w 1980 r. W wieku 69 lat. Harrison wygłosił długie przemówienie inauguracyjne - najdłuższe w historii ”i zdecydował się nie nosić płaszcza ani kapelusza, pomimo niesprzyjającej pogody. Cztery tygodnie później nie żył na zapalenie płuc. Harrisonowi zastąpił jego wiceprezydent John Tyler, który zyskał przydomek „His Accidency”.

Pierwsza dama Anna Harrison, która przeżyła swojego męża o dwie dekady, została pierwszą wdową po prezydencie, która otrzymała emeryturę z jednorazowej wypłaty w Kongresie w wysokości 25 000 USD, co odpowiada rocznej pensji jej męża w Białym Domu. Otrzymała również bezpłatną przesyłkę pocztą.

Były prezydent i jego żona są pochowani w William State Harrison Tomb State Memorial w North Bend, Ohio.

Dostęp do setek godzin historycznych filmów, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.

GALERIE ZDJĘĆ

William Henry Harrison