Przedstawiciele Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych podpisują traktat z Oregonu, który rozwiązuje od dawna spór z Wielką Brytanią o to, kto kontrolował terytorium Oregonu. Traktat ustanowił 49. równoleżnik od Gór Skalistych do Cieśniny Gruzińskiej jako granicy między Stanami Zjednoczonymi a Kanadą Brytyjską. Stany Zjednoczone uzyskały formalną kontrolę nad przyszłymi stanami Oregon, Waszyngtonem, Idaho i Montaną, a Brytyjczycy zachowali Wyspę Vancouver i prawa nawigacyjne do części rzeki Columbia.

W 1818 r. Umowa amerykańsko-brytyjska ustanowiła granicę wzdłuż 49. równoleżnika od Jeziora Lasu na wschodzie do Gór Skalistych na zachodzie. Oba narody zgodziły się również na wspólną okupację terytorium Oregonu na 10 lat, co zostało przedłużone o dodatkowe 10 lat w 1827 r. Po 1838 r. Kwestia tego, kto posiadał Oregon, stała się coraz bardziej kontrowersyjna, zwłaszcza gdy masowa migracja amerykańska wzdłuż Oregonu Szlak rozpoczął się na początku lat 40. XIX wieku.

Amerykańscy ekspansjoniści nalegali na zajęcie Oregonu, aw 1844 roku demokrata James K. Polk z powodzeniem ubiegał się o prezydenta pod platformą „Pięćdziesiąt cztery czterdzieści albo walcz”, co odnosiło się do jego nadziei na sprowadzenie znacznej części dzisiejszego Vancouver i Alberty do Stany Zjednoczone. Jednak ani Prezydent Polk, ani rząd brytyjski nie chcieli trzeciej wojny angloamerykańskiej, a 15 czerwca 1846 r. Podpisano kompromis z traktatem z Oregonu. Zgodnie z warunkami umowy granica USA i Kanady została przedłużona na zachód wzdłuż 49 równoleżnika do Cieśniny Gruzińskiej, tuż za Oceanem Spokojnym.