Zawartość

• Slobodan Miloszević
• Radovan Karadzic
• WALKA O KONTROLĘ W BOŚNI
• SREBRENICA MASSACRE
• MIĘDZYNARODOWA ODPOWIEDŹ
• RZEŹNIK BOŚNI

W kwietniu 1992 r. Rząd Jugosłowiańskiej Republiki Bośni i Hercegowiny ogłosił niepodległość od Jugosławii. W ciągu następnych kilku lat siły bośniackich Serbów, przy wsparciu zdominowanej przez Serbów armii jugosłowiańskiej, popełniły okrutne zbrodnie przeciwko Bośniakowi (bośniackiemu muzułmaninowi) i chorwackim cywilom, w wyniku których zginęło około 100 000 osób (80% Bośniaków) przez 1995.

Slobodan Miloszević

Po drugiej wojnie światowej bałkańskie państwa: Bośnia i Hercegowina, Serbia, Czarnogóra, Chorwacja, Słowenia i Macedonia stały się częścią Federalnej Ludowej Republiki Jugosławii. Po śmierci długoletniego jugosłowiańskiego przywódcy Josipa Broza Tito w 1980 roku narastający nacjonalizm wśród różnych republik jugosłowiańskich zagroził rozdzieleniem ich związku.

Proces ten nasilił się w połowie lat 80. wraz ze wzrostem serbskiego przywódcy Slobodana Miloszevicia, który pomógł rozbudzić niezadowolenie między Serbami w Bośni i Chorwacji a ich chorwackimi, bośniackimi i albańskimi sąsiadami. W 1991 r. Słowenia, Chorwacja i Macedonia ogłosiły niepodległość.

Podczas następnej wojny w Chorwacji zdominowana przez Serbów armia jugosłowiańska wspierała tam serbskich separatystów w brutalnych starciach z siłami chorwackimi.

Radovan Karadzic

W Bośni muzułmanie stanowili największą pojedynczą grupę ludności do 1971 r. Więcej Serbów i Chorwatów wyemigrowało w ciągu następnych dwóch dekad, a według spisu ludności w 1991 r. Około 4 miliony mieszkańców wynosiło 44 procent Bośniaków, 31 procent Serbów i 17 procent Chorwatów.

Wybory przeprowadzone pod koniec 1990 r. Doprowadziły do ​​podziału rządu koalicyjnego na partie reprezentujące trzy grupy etniczne (w przybliżeniu proporcjonalnie do ich populacji) i kierowane przez Bośniaka Aliję Izetbegovicia.

Ponieważ napięcia narastały w kraju i poza nim, przywódca serbsko-bośniacki Radovan Karadzić i jego serbska partia demokratyczna wycofali się z rządu i utworzyli własne „serbskie Zgromadzenie Narodowe”. 3 marca 1992 r., Po głosowaniu w referendum (które partia Karadzicia zablokowała w wiele obszarów zamieszkałych przez Serbów), prezydent Izetbegovic ogłosił niepodległość Bośni.

WALKA O KONTROLĘ W BOŚNI

Bośniaccy Serbowie nie szukali niepodległości dla Bośni, ale chcieli być częścią dominującego państwa serbskiego na Bałkanach w „Wielkiej Serbii”, którą serbscy separatyści długo wyobrażali.

Na początku maja 1992 r., Dwa dni po tym, jak Stany Zjednoczone i Wspólnota Europejska (prekursor Unii Europejskiej) uznały niepodległość Bośni, siły serbskie z poparciem Miloszevicia i zdominowanej przez Serbów armii jugosłowiańskiej rozpoczęły ofensywę z bombardowaniem Bośni stolica, Sarajewo.

Zaatakowali zdominowane przez Bośniak miasta we wschodniej Bośni, w tym Zvornik, Foca i Visegrad, siłą wydalając bośniackich cywilów z regionu w brutalnym procesie, który później został określony jako „czystka etniczna”. (Czystość etniczna różni się od ludobójstwa tym, że jej głównym celem jest to wydalenie grupy ludzi z określonego obszaru geograficznego, a nie faktyczne fizyczne zniszczenie tej grupy, nawet jeśli można zastosować te same metody, w tym morderstwo, gwałt, tortury i przymusowe wysiedlenie).

Chociaż siły bośniackiego rządu próbowały bronić terytorium, czasami z pomocą armii chorwackiej, siły bośniackich Serbów kontrolowały prawie trzy czwarte kraju do końca 1993 r., A partia Karadzić utworzyła własną Republikę Serbską w wschód. Większość bośniackich Chorwatów opuściła kraj, podczas gdy znaczna populacja Bośniaków pozostała tylko w mniejszych miejscowościach.

Kilka propozycji pokojowych między federacją chorwacko-bośniacką a bośniackimi Serbami nie powiodło się, gdy Serbowie odmówili oddania jakiegokolwiek terytorium. Organizacja Narodów Zjednoczonych odmówiła interwencji w konflikt w Bośni, ale kampania prowadzona przez jej Wysokiego Komisarza ds. Uchodźców zapewniła pomoc humanitarną wielu przesiedlonym, niedożywionym i rannym ofiarom.

SREBRENICA MASSACRE

Do lata 1995 r. Trzy miasta we wschodniej Srebrenicy, Zepa i Gorazde we wschodniej Bośni pozostały pod kontrolą rządu bośniackiego. Wielka Brytaniaw 1993 r. ogłosili, że enklawy te są „bezpiecznymi przystaniami”, które mają zostać rozbrojone i chronione przez międzynarodowe siły pokojowe.

Jednak 11 lipca 1995 r. Siły Serbów Bośniackich zbliżyły się do Srebrenicy, przytłaczając stacjonujący tam batalion holenderskich sił pokojowych. Siły serbskie następnie oddzieliły bośniackich cywilów w Srebrenicy, wsadzając kobiety i dziewczęta do autobusów i wjeżdżając na terytorium bośniackie.

Niektóre kobiety zostały zgwałcone lub napaści na tle seksualnym, a pozostali mężczyźni i chłopcy zostali zabici natychmiast lub przewiezieni na miejsca masowych mordów. Szacunki dotyczące Bośniaków zabitych przez siły serbskie w Srebrenicy wynoszą od około 7 000 do ponad 8 000.

Po tym, jak siły Serbów Bośniackich zajęły Zepę w tym samym miesiącu i wybuchły bombą na zatłoczonym rynku w Sarajewie, społeczność międzynarodowa zaczęła silniej reagować na trwający konflikt i wciąż rosnącą liczbę ofiar wśród ludności cywilnej.

W sierpniu 1995 r., Po tym, jak Serbowie odmówili zastosowania ultimatum ONZ, Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) połączyła siły z siłami bośniackimi i chorwackimi przez trzy tygodnie bombardowania pozycji bośniackich Serbów i ofensywy lądowej.

Ponieważ gospodarka Serbii została sparaliżowana przez sankcje handlowe ONZ i siły zbrojne atakowane w Bośni po trzech latach wojny, Miloszević zgodził się rozpocząć negocjacje w październiku. Sponsorowane przez USA rozmowy pokojowe w Dayton w stanie Ohio w listopadzie 1995 r. (W tym Izetbegović, Milośević i chorwacki prezydent Franjo Tudźman) doprowadziły do ​​utworzenia zjednoczonej Bośni podzielonej między federację chorwacko-bośniacką i republikę serbską.

MIĘDZYNARODOWA ODPOWIEDŹ

Chociaż społeczność międzynarodowa niewiele zrobiła, aby zapobiec systematycznym okrucieństwom popełnianym wobec Bośniaków i Chorwatów w Bośni podczas ich wystąpienia, aktywnie szukała sprawiedliwości wobec tych, którzy je popełnili.

W maju 1993 r. Rada Bezpieczeństwa ONZ utworzyła Międzynarodowy Trybunał Karny dla Byłej Jugosławii (MTKJ) w Hadze w Holandii. Był to pierwszy trybunał międzynarodowy od czasu procesów norymberskich w latach 1945–46 i pierwszy, który ścigał ludobójstwo, między innymi zbrodnie wojenne.

Radovan Karadzić i dowódca wojsk bośniackich Serbów, generał Ratko Mladić, byli wśród osób oskarżonych przez MTKJ o ludobójstwo i inne zbrodnie przeciwko ludzkości.

MTKJ ostatecznie oskarży 161 osób o przestępstwa popełnione podczas konfliktu w byłej Jugosławii. Pozyskany przed trybunał w 2019 r. Pod zarzutem ludobójstwa, zbrodni przeciwko ludzkości i zbrodni wojennych, Miloszević był swoim własnym adwokatem; jego zły stan zdrowia spowodował długie opóźnienia w procesie, dopóki nie znaleziono go martwego w celi w 2019 r.

RZEŹNIK BOŚNI

W 2019 r. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości wydał orzeczenie w historycznym procesie cywilnym wniesionym przez Bośnię przeciwko Serbii. Chociaż sąd nazwał masakrę w ludobójstwie w Srebrenicy i stwierdził, że Serbia „mogła i powinna” temu zapobiec i ukarać tych, którzy ją popełnili, powstrzymała się od uznania Serbii za winną ludobójstwa.

Po trwającym ponad cztery lata procesie z udziałem zeznań blisko 600 świadków MTKJ uznał Mladicia, który został nazwany „rzeźnikiem Bośni”, winnym ludobójstwa i innych zbrodni przeciwko ludzkości w listopadzie 2019 r. Trybunał skazał 74 -letni były generał dożywotnio. Opierając się na wyrokach skazujących Karadzicia za zbrodnie wojenne w ubiegłym roku, długo opóźnione skazanie Mladicia oznaczało ostatnie poważne oskarżenie przez MTKJ.