Przemysł muzyczny znany jest ze swoich kreatywnych praktyk księgowych i uciążliwych umów, które mogą utrzymywać nawet niektórych najlepiej sprzedających się artystów w długach wobec ich wytwórni. W typowej umowie nagraniowej wytwórnia wypłaca artyście pewną sumę pieniędzy w stosunku do przyszłych zysków z tantiem. Ale ponieważ koszt takich rzeczy, jak czas spędzony w studio, wsparcie marketingowe i wydatki na trasy koncertowe muszą zostać „odzyskane” przez wytwórnię, zanim artysta uzyska jakiekolwiek tantiemy, wielu artystów podpisujących umowy nagrań nigdy nie sprzedaje wystarczającej ilości płyt, aby „zarobić” swój zaliczkę. System ten naprawdę się psuje, gdy najlepiej sprzedający się artysta lub grupa, taka jak TLC lub Run-DMC, jest głęboko zadłużona wobec swojej wytwórni, mimo że sprzedała miliony płyt. To tylko dwie grupy, które realizują strategię rozsławioną przez członka Rock and Roll Hall of Fame, Toma Petty'ego, kiedy ogłosił bankructwo tego dnia w 1979 roku, próbując uwolnić się od umowy z Shelter Records.
W chwili ogłoszenia upadłości Toma Petty'ego miał niewiele do pokazania finansowego dla dwóch albumów, które już za nim przeszły: 1976 Tom Petty i The Heartbreakers (z przebojami „Breakdown” i „American Girl”) oraz w latach 1978-tych Dostaniesz to! Niezadowolony z warunków umowy z Shelter Records, Petty skorzystał ze sprzedaży Shelter przez ABC gigantowi przemysłowemu MCA jako uzasadnienie ogłoszenia się w rzeczywistości wolnym agentem. Jego własnymi słowami, nie zostałby „kupiony i sprzedany jak kawałek mięsa” (nie wspominając o tym, że umowa była w rzeczywistości ponownym przejęciem, ponieważ Shelter i związana z nią umowa Petty'ego faktycznie były własnością MCA zanim został przejęty przez ABC.) Petty odmówił wydania kolejnego albumu, nawet posunął się tak daleko, że poniósł koszty jego nagrania osobiście, pozostawiając mu około 500 000 $ długu. To wtedy złożył wniosek o ogłoszenie bankructwa, mając nadzieję na uzyskanie efektu dźwigni w warzącym się sporze prawnym poprzez ogłoszenie przez sąd upadłościowy nieważności i unieważnienie wyjątkowo niekorzystnej umowy, którą Petty czuł, że podpisał pod przymusem.
Ostatecznie MCA zamrugał, zgadzając się na zwolnienie Petty'ego z jego istniejącej umowy, ale natychmiast ponownie podpisał go na umowę o wartości 3 milionów dolarów z zupełnie nową spółką zależną stworzoną specjalnie w tym celu. Album, który zatrzymał Petty, Cholerne torpedy (z udziałem singli „Refugee” i „Don Don't Do Me Like That”), uzyskałby certyfikat Double Platinum i uczynił Toma Petty'ego i The Heartbreakers prawdziwymi gwiazdami. Ale jeśli MCA myślało, że w tym momencie spierają się z Petty, to bardzo się mylą. W 1981 roku Petty ponownie zagroził, że wstrzyma swój nowy album, Ciężkie obietnice, kiedy MCA ogłosiło zamiar sprzedaży za 9,98 USD za pełnego dolara więcej niż typowa cena detaliczna w tamtym czasie. Powiedział wtedy Tom Petty: „Jeśli nie zajmiemy stanowiska, jeden z tych rekordów wyniesie 20 USD”. I znów MCA zgodziło się, sprzedając album w sprzedaży detalicznej za 8,98 USD.
