Zawartość

• Przed Holokaustem: historyczny antysemityzm i dojście Hitlera do władzy
• Rewolucja nazistowska w Niemczech, 1933–1939
• Początek wojny, 1939–1940
• Obozy śmierci Holokaustu, 1941–1945
• Nazistowska reguła dobiega końca, gdy Holocaust kontynuuje domaganie się życia, 1945
• Następstwa i trwały wpływ Holokaustu
• GALERIE ZDJĘĆ
• Pamięć o Holokauście

Słowo „holokaust”, od greckich słów „holos” (cały) i „kaustos” (spalony), było historycznie używane do opisania ofiary ofiarnej spalonej na ołtarzu. Od 1945 r. Słowo zyskało nowe i okropne znaczenie: masowe mordowanie około 6 milionów europejskich Żydów (a także milionów innych, w tym Cyganów i homoseksualistów) przez niemiecki reżim nazistowski podczas drugiej wojny światowej. Dla antysemickiego przywódcy nazistowskiego Adolfa Hitlera Żydzi byli gorszą rasą, obcym zagrożeniem dla niemieckiej czystości rasowej i społeczności. Po latach nazistowskich rządów w Niemczech, podczas których Żydzi byli konsekwentnie prześladowani, hitlerowskie „ostateczne rozwiązanie”, zwane obecnie Holokaustem, zaczęło się realizować pod przykrywką wojny światowej. W obozach koncentracyjnych okupowanej Polski powstały ośrodki masowych mordów.

Przed Holokaustem: historyczny antysemityzm i dojście Hitlera do władzy

Antysemityzm w Europie nie zaczął się od Adolfa Hitlera. Chociaż samo użycie tego terminu datuje się dopiero na lata 70. XIX wieku, istnieją dowody wrogości wobec Żydów na długo przed Holokaustem, nawet w starożytnym świecie, kiedy władze rzymskie zniszczyły świątynię żydowską w Jerozolimie i zmusiły Żydów do opuszczenia Palestyny. Oświecenie w XVII i XVIII wieku kładło nacisk na tolerancję religijną, aw XIX wieku Napoleon i inni europejscy władcy uchwalili ustawodawstwo, które położyło kres długotrwałym ograniczeniom wobec Żydów. Uczucie antysemickie przetrwało jednak w wielu przypadkach przybierając charakter rasowy, a nie religijny.

Czy wiedziałeś? Nawet na początku XXI wieku dziedzictwo Holokaustu trwa. Szwajcarski rząd i instytucje bankowe w ostatnich latach przyznały się do współudziału z nazistami i ustanowiły fundusze na pomoc ofiarom Holocaustu i innym ofiarom łamania praw człowieka, ludobójstwa lub innych katastrof.

Korzenie szczególnie zjadliwej marki antysemityzmu Hitlera są niejasne. Urodzony w Austrii w 1889 roku, służył w armii niemieckiej podczas I wojny światowej. Podobnie jak wielu antysemitów w Niemczech, obwiniał Żydów za klęskę kraju w 1918 roku. Wkrótce po zakończeniu wojny Hitler przyłączył się do Narodowej Niemieckiej Partii Robotniczej , która stała się Narodową Socjalistyczną Niemiecką Partią Robotniczą (NSDAP), znaną anglojęzycznym nazistom. Więziony za zdradę stanu za rolę w Beer Hall Putsch w 1923 r., Hitler napisał pamiętnik i traktat propagandowy „Mein Kampf” (Moja walka), w którym przepowiedział ogólną wojnę europejską, która doprowadziłaby do „eksterminacji rasy żydowskiej” w Niemczech."

Hitler miał obsesję na punkcie wyższości „czystej” rasy niemieckiej, którą nazwał „aryjską”, oraz potrzeby „Lebensraum”, czyli przestrzeni życiowej, aby ta rasa mogła się rozwijać. W dekadę po zwolnieniu z więzienia Hitler wykorzystał słabość swoich rywali, aby poprawić status swojej partii i przejść z niejasności do władzy. 30 stycznia 1933 r. Został mianowany kanclerzem Niemiec. Po śmierci prezydenta Paula von Hindenburga w 1934 r. Hitler namaścił się na „Fuhrera”, stając się najwyższym władcą Niemiec.

Rewolucja nazistowska w Niemczech, 1933–1939

Bliźniacze cele czystości rasowej i ekspansji przestrzennej były trzonem światopoglądu Hitlera, a od 1933 r. Łączą się, tworząc siłę napędową jego polityki zagranicznej i wewnętrznej. Początkowo naziści zarezerwowali najsurowsze prześladowania przeciwnikom politycznym, takim jak komuniści czy socjaldemokraci. Pierwszy oficjalny obóz koncentracyjny został otwarty w Dachau (niedaleko Monachium) w marcu 1933 r., A wielu pierwszych wysłanych tam więźniów to komuniści.

Podobnie jak późniejsza sieć obozów koncentracyjnych, które stały się miejscem mordów Holokaustu, Dachau był pod kontrolą Heinricha Himmlera, szefa elitarnej straży nazistowskiej, Schutzstaffel (SS), a później szefa niemieckiej policji. Do lipca 1933 r. Niemieckie obozy koncentracyjne (Konzentrationslager w języku niemieckim lub KZ) przetrzymywały około 27 000 osób w „areszcie ochronnym”. Ogromne nazistowskie wiece i symboliczne akty, takie jak publiczne palenie książek przez Żydów, komunistów, liberałów i obcokrajowców, pomogły odjechać do domu pożądany od siły partii.

W 1933 r. Żydzi w Niemczech stanowili około 525 000, czyli zaledwie 1 procent całej niemieckiej populacji. W ciągu następnych sześciu lat naziści podjęli „arianizację” Niemiec, zwalniając nie-Aryjczyków ze służby cywilnej, likwidując firmy należące do Żydów i pozbawiając żydowskich prawników i lekarzy ich klientów. Zgodnie z przepisami norymberskimi z 1935 r. Każdy z trzema lub czterema żydowskimi dziadkami był uważany za Żyda, zaś ci z dwoma żydowskimi dziadkami zostali wyznaczeni jako Mischlinge (półrasy).

Zgodnie z prawem norymberskim Żydzi stali się rutynowymi celami stygmatyzacji i prześladowań. Kulminacją tego wydarzenia była Noc Kryształowa, czyli „noc tłuczonego szkła” w listopadzie 1938 r., Kiedy spalono niemieckie synagogi i wybito okna w żydowskich sklepach; około 100 Żydów zostało zabitych, a tysiące aresztowanych. W latach 1933–1939 setki tysięcy Żydów, którzy byli w stanie opuścić Niemcy, zrobiło to, podczas gdy ci, którzy pozostali, żyli w ciągłym stanie niepewności i strachu.

Początek wojny, 1939–1940

We wrześniu 1939 r. Wojska niemieckie zajęły zachodnią połowę Polski. Niemiecka policja wkrótce wypędziła dziesiątki tysięcy polskich Żydów z domów i do gett, przekazując skonfiskowane nieruchomości etnicznym Niemcom (nie-Żydom poza Niemcami, którzy zidentyfikowali się jako Niemcy), Niemcom z Rzeszy lub polskim Gojom. Otoczone wysokimi murami i drutem kolczastym żydowskie getta w Polsce funkcjonowały jak uwięzione miasta-państwa, zarządzane przez żydowskie rady. Oprócz powszechnego bezrobocia, ubóstwa i głodu przeludnienie sprawiło, że getta stały się lęgowiskiem chorób takich jak tyfus.

Tymczasem, począwszy od jesieni 1939 r., Nazistowscy urzędnicy wybrali około 70 000 Niemców zinstytucjonalizowanych z powodu choroby psychicznej lub niepełnosprawności na zagazowanie w tak zwanym Programie Eutanazji. Po protestach wybitnych niemieckich przywódców religijnych Hitler zakończył program w sierpniu 1941 r., Choć zabójstwa osób niepełnosprawnych trwały w tajemnicy, a do 1945 r. Około 275 000 osób uznanych za upośledzonych z całej Europy zostało zabitych. Z perspektywy czasu wydaje się jasne, że Program Eutanazji działał jako pilot Holokaustu.

Od czerwca 1941 r. W obozie koncentracyjnym Auschwitz pod Krakowem trwały eksperymenty z metodami masowego zabijania. W sierpniu 500 urzędników zgazowało 500 sowieckich jeńców wojennych za pomocą pestycydu Zyklon-B.Wkrótce SS złożyło ogromne zamówienie na gaz z niemiecką firmą zajmującą się zwalczaniem szkodników, co jest złowieszczym wskaźnikiem nadchodzącego Holokaustu.

Obozy śmierci Holokaustu, 1941–1945

Począwszy od końca 1941 r. Niemcy rozpoczęli masowe transporty z gett w Polsce do obozów koncentracyjnych, zaczynając od osób uważanych za najmniej użyteczne: chorych, starych i słabych oraz bardzo młodych. Pierwsze masowe gazowanie rozpoczęło się w obozie w Bełżcu pod Lublinem, 17 marca 1942 r. W obozach w okupowanej Polsce zbudowano jeszcze pięć ośrodków masowego zabijania, w tym w Chełmnie, Sobiborze, Treblince, Majdanku i największym ze wszystkich - Auschwitz-Birkenau . W latach 1942–1945 Żydzi byli deportowani do obozów z całej Europy, w tym z terytorium kontrolowanego przez Niemcy oraz krajów sprzymierzonych z Niemcami. Najcięższe deportacje miały miejsce latem i jesienią 1942 r., Kiedy to z samego warszawskiego getta deportowano ponad 300 000 osób.

Chociaż naziści starali się utrzymywać w tajemnicy funkcjonowanie obozów, skala zabójstw czyniła to praktycznie niemożliwym. Naoczni świadkowie przekazali doniesienia o okrucieństwach nazistowskich w Polsce rządom sprzymierzonych, których po wojnie ostro skrytykowano za brak odpowiedzi lub opublikowanie wiadomości o masowej rzezi. Ten brak działania był prawdopodobnie spowodowany głównie koncentracją Sojuszu na wygranej wojnie, ale był także wynikiem ogólnego niezrozumienia, z jakim spotkały się wieści o Holokauście oraz zaprzeczenia i niedowierzania, że ​​takie okrucieństwa mogą mieć miejsce na takim skala.

W samym Auschwitz ponad 2 miliony ludzi zostało zamordowanych w procesie przypominającym działalność przemysłową na dużą skalę. W obozie pracy pracowała duża populacja żydowskich i nieżydowskich więźniów; chociaż tylko Żydzi zostali zagazowani, tysiące innych zmarło z głodu lub chorób. Latem 1944 r., Mimo że wydarzenia D-Day (6 czerwca 1944 r.) I ofensywa sowiecka w tym samym miesiącu oznaczały początek końca wojny niemieckiej, znaczna część węgierskiej ludności żydowskiej została deportowana do Auschwitz , a każdego dnia ginęło aż 12 000 Żydów.

Nazistowska reguła dobiega końca, gdy Holocaust kontynuuje domaganie się życia, 1945

Do wiosny 1945 r. Niemieccy przywódcy rozpadali się w wyniku wewnętrznego sprzeciwu, a Goering i Himmler starali się zdystansować od Hitlera i przejąć władzę. W swojej ostatniej woli i testamencie politycznym podyktowanym w niemieckim bunkrze z 29 kwietnia Hitler obwinił wojnę o „międzynarodowe żydostwo i jego pomocników” i wezwał niemieckich przywódców i ludzi do „ścisłego przestrzegania prawa rasowego i bezlitosnego oporu przeciwko uniwersalnym truciznom wszystkich ludów ”- Żydów. Następnego dnia popełnił samobójstwo. Formalne poddanie się Niemiec w czasie II wojny światowej nastąpiło zaledwie tydzień później, 8 maja 1945 r.

Siły niemieckie rozpoczęły ewakuację wielu obozów śmierci jesienią 1944 r., Przetrzymując więźniów pod strażą, aby maszerować dalej od linii frontu nadciągającego wroga. Te tak zwane „marsze śmierci” trwały aż do kapitulacji Niemiec, powodując śmierć około 250 000 do 375 000 osób. W swojej klasycznej książce „Przetrwanie w Oświęcimiu” włoski żydowski pisarz Primo Levi opisał swój stan umysłu, a także stan jego współwięźniów w Auschwitz w przeddzień przybycia wojsk radzieckich do obozu w styczniu 1945 r .: w świecie śmierci i fantomów. Ostatni ślad cywilizacji zniknął wokół nas i wewnątrz nas. Dzieło bestialskiej degradacji, zapoczątkowane przez zwycięskich Niemców, zostało doprowadzone przez Niemców do porażki. ”

Następstwa i trwały wpływ Holokaustu

Rany Holokaustu znane w języku hebrajskim jako Shoah lub katastrofa powoli się goiły. Dla ocalałych z obozów powrót do domu był prawie niemożliwy, ponieważ w wielu przypadkach stracili rodziny i zostali wydani przez nieżydowskich sąsiadów. W rezultacie pod koniec lat 40. XX wieku w całej Europie przemieszczała się bezprecedensowa liczba uchodźców, jeńców wojennych i innych wysiedleńców.

Próbując ukarać złoczyńców z Holokaustu, alianci przeprowadzili procesy norymberskie 1945–46, które doprowadziły nazistowskie okrucieństwa do przerażającego światła. Rosnąca presja na siły alianckie, by utworzyły ojczyznę dla Żydów, którzy przeżyli Holokaust, doprowadziłyby do mandatu do stworzenia Izraela w 1948 r.

Przez kolejne dziesięciolecia zwykli Niemcy walczyli z gorzką spuścizną Holokaustu, gdy ocaleni i rodziny ofiar starały się o zwrot majątku i mienia skonfiskowanego w latach nazistowskich. Począwszy od 1953 r. Rząd niemiecki dokonywał płatności na rzecz poszczególnych Żydów i narodu żydowskiego w celu uznania odpowiedzialności narodu niemieckiego za zbrodnie popełnione w ich imieniu.

GALERIE ZDJĘĆ

Pamięć o Holokauście