26 marca 1953 r. Amerykański badacz medyczny dr Jonas Salk ogłasza w krajowym programie radiowym, że z powodzeniem przetestował szczepionkę przeciwko poliomyelitis, wirusowi wywołującemu okaleczającą chorobę polio. W roku epidemii polio w 1952 roku odnotowano 58 000 nowych przypadków w Stanach Zjednoczonych, a ponad 3000 zmarło z powodu tej choroby. Dr Salk był znany jako wielki dobroczyńca swoich lekarzy, ponieważ obiecał, że w końcu zlikwiduje chorobę zwaną „porażeniem niemowląt”, ponieważ dotyka ona głównie dzieci.
Polio, choroba, która dotknęła ludzkość w całej zarejestrowanej historii, atakuje układ nerwowy i może powodować różne stopnie porażenia. Ponieważ wirus jest łatwo przenoszony, epidemie były powszechne w pierwszych dekadach XX wieku. Pierwsza poważna epidemia polio w Stanach Zjednoczonych miała miejsce w Vermont latem 1894 r., A do XX w. Każdego roku dotykało ich tysiące. W pierwszych dekadach XX wieku zabiegi ograniczały się do kwarantanny i niesławnego „żelaznego płuca”, metalowego urządzenia podobnego do trumny, które wspomagało oddychanie. Chociaż dzieci, a zwłaszcza niemowlęta, były najciężej dotknięte chorobą, dorośli również często cierpieli, w tym przyszły prezydent Franklin D. Roosevelt, który w 1921 r. Zachorował na polio w wieku 39 lat i został częściowo sparaliżowany. Roosevelt później przekształcił swoją posiadłość w Warm Springs w stanie Georgia w rekolekcje dla ofiar polio i odegrał kluczową rolę w pozyskiwaniu funduszy na badania związane z polio i leczenie pacjentów z polio.
Salk, urodzony w Nowym Jorku w 1914 r., Po raz pierwszy przeprowadził badania nad wirusami w latach 30. XX wieku, gdy był studentem medycyny na Uniwersytecie Nowojorskim, a podczas II wojny światowej pomagał opracowywać szczepionki przeciw grypie. W 1947 r. Został szefem laboratorium badawczego na uniwersytecie w Pittsburghu, aw 1948 r. Otrzymał grant na badanie wirusa polio i opracowanie możliwej szczepionki. W 1950 roku miał wczesną wersję swojej szczepionki przeciw polio.
Procedura Salk, po raz pierwszy bezskutecznie podjęta przez amerykańskiego Maurice'a Brodie w latach 30. XX wieku, polegała na zabiciu kilku szczepów wirusa, a następnie wstrzyknięciu łagodnych wirusów do krwiobiegu zdrowej osoby. Układ odpornościowy człowieka wytworzyłby następnie przeciwciała zaprojektowane w taki sposób, aby były odporne na przyszłe narażenie na zapalenie polio. Salk przeprowadził pierwsze badania na ludziach na byłych pacjentach z polio oraz na sobie i swojej rodzinie, a do 1953 roku był gotowy ogłosić swoje odkrycia. Miało to miejsce w krajowej sieci radiowej CBS wieczorem 25 marca i dwa dni później w artykule opublikowanym w Internecie Journal of American Medical Association. Dr Salk stał się natychmiastową gwiazdą.
W 1954 r. Rozpoczęto badania kliniczne przy użyciu szczepionki Salk i placebo u prawie dwóch milionów amerykańskich uczniów. W kwietniu 1955 r. Ogłoszono, że szczepionka jest skuteczna i bezpieczna, i rozpoczęła się ogólnokrajowa kampania szczepień. Niedługo potem doszło do tragedii w zachodnich i środkowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych, gdy ponad 200 000 osób wstrzyknięto uszkodzoną szczepionkę wyprodukowaną w Cutter Laboratories w Berkeley w Kalifornii. Zgłoszono tysiące przypadków polio, sparaliżowano 200 dzieci, a 10 zmarło.
Incydent opóźnił produkcję szczepionki, ale w 1957 r. Liczba nowych zachorowań na polio spadła do poniżej 6000, w pierwszym roku po tym, jak szczepionka była powszechnie dostępna. W 1962 r. Stała się dostępna szczepionka doustna opracowana przez polsko-amerykańskiego badacza Alberta Sabina, co znacznie ułatwia dystrybucję szczepionki przeciw polio. Obecnie każdego roku w Stanach Zjednoczonych jest tylko kilka przypadków polio, a większość z nich jest „importowana” przez Amerykanów z krajów rozwijających się, w których polio wciąż stanowi problem. Między innymi Jonas Salk został odznaczony Prezydenckim Medalem Wolności w 1977 r. Zmarł w La Jolla w Kalifornii w 1995 r.
