Zawartość

• Puritans: definicja
• Kościół Anglii
• Puritans w Nowej Anglii
• Różnice między pielgrzymami i purytanami
• Kim byli purytanie?
• Purytanizm w amerykańskim życiu

Purytanie byli członkami religijnego ruchu reformatorskiego znanego jako purytanizm, który powstał w Kościele Anglii pod koniec XVI wieku. Wierzyli, że Kościół Anglii jest zbyt podobny do Kościoła rzymskokatolickiego i powinni wyeliminować ceremonie i praktyki, które nie są zakorzenione w Biblii.

Purytanie czuli, że mieli bezpośrednie przymierze z Bogiem, aby wprowadzić te reformy. W oblężeniu Kościoła i korony niektóre grupy purytanów wyemigrowały do ​​kolonii północnej Anglii w Nowym Świecie w latach 20 i 1630, kładąc podwaliny pod religijny, intelektualny i społeczny porządek Nowej Anglii. Od tego czasu aspekty purytanizmu rozbrzmiewają w amerykańskim życiu.

Puritans: definicja

Korzenie purytanizmu można znaleźć na początku reformacji angielskiej. Nazwa „purytanie” (byli czasami nazywani „precyzyjnymi”) była wyrazem pogardy przypisywanym ruchowi przez jego wrogów. Chociaż epitet pojawił się po raz pierwszy w latach 60. XVI wieku, ruch rozpoczął się w latach 30. XVI wieku, kiedy król Henryk VIII odrzucił władzę papieską i przekształcił Kościół Rzymski w państwowy Kościół Anglii. Dla purytanów Kościół anglikański zachował zbyt wiele liturgii i rytuału rzymskokatolickiego.

Czy wiedziałeś? Zgodnie ze skupieniem się na domu, purytańska migracja do Nowego Świata składała się zwykle z całych rodzin, a nie z młodych, samotnych mężczyzn, którzy stanowili wiele innych wczesnych osad europejskich.

Już w XVI wieku wielu kapłanów było słabo umiejących czytać i często bardzo biednych. Zatrudnienie w więcej niż jednej parafii było powszechne, więc często się przeprowadzali, uniemożliwiając im głębokie zakorzenienie w swoich społecznościach. Kapłani byli odporni na pewne kary prawa cywilnego, dodatkowo podsycając antyklerykalną wrogość i przyczyniając się do ich izolacji od duchowych potrzeb ludu.

Kościół Anglii

Za panowania protestanckiego króla Edwarda VI (1547-1553), który wprowadził pierwszą modlitwę w języku narodowym, oraz katolika (1553-1558), który wysłał niektórych odmiennych duchownych na swoją śmierć, a innych na wygnanie, ruch purytański tolerowane lub stłumione ”nadal rosną. Niektórzy purytanie faworyzowali prezbiteriańską formę organizacji kościoła; inni, bardziej radykalni, zaczęli domagać się autonomii dla poszczególnych zborów. Jeszcze inni byli zadowoleni z pozostania w strukturze kościoła narodowego, ale sprzeciwiali się władzy katolickiej i biskupiej.

Gdy zdobyli siłę, purytanie zostali przedstawieni przez swoich wrogów jako rozłupywacze włosów, którzy niewolniczo podążali za Biblią jako przewodnikami codziennego życia lub hipokrytami, którzy oszukiwali sąsiadów, których uważali za nieodpowiednich chrześcijan.

Jednak purytański atak na ustanowiony kościół zyskał popularną siłę, szczególnie we Wschodniej Anglii oraz wśród prawników i kupców w Londynie. Ruch znalazł szerokie poparcie wśród tych nowych klas zawodowych, którzy widzieli w nim lustro dla ich rosnącego niezadowolenia z ograniczeń ekonomicznych.

Za panowania królowej Elżbiety I panował niespokojny pokój w angielskim życiu religijnym, ale walka o ton i cel Kościoła trwała nadal. Wielu mężczyzn i kobiet było coraz bardziej zmuszonych do walki z dyslokacjami zarówno emocjonalnymi, jak i fizycznymi, które towarzyszyły początkom gospodarki rynkowej. Rolnicy produkujący na własne potrzeby zostali zaproszeni do wejścia do świata produkcji dla zysku. Pod rządami primogeniture młodsi synowie coraz częściej wchodzili do zawodów (zwłaszcza prawa) i szukali środków do życia w rozwijających się miastach. Angielska wieś była nękana przez padlinożerców, zbójców i włóczęgów, nowo widoczną klasę biedoty, która naciągnęła starożytne prawa dobroczynności i naciskała na mieszkańców miasta nowe pytania dotyczące odpowiedzialności społecznej.

Puritans w Nowej Anglii

We wczesnych dekadach XVII wieku niektóre grupy wiernych zaczęły się oddzielać od głównego ciała lokalnego kościoła parafialnego, w którym nauczanie było niewystarczające, i angażować energicznego „wykładowcę”, zwykle młodego człowieka ze świeżo upieczonym dyplomem Cambridge, który był żywym mówcą i przesiąknięty teologią reform. Niektóre zbory poszły dalej, ogłosiły się oddzielone od kościoła narodowego i przekształciły się we wspólnoty „widzialnych świętych”, wycofane z angielskiego miasta człowieka do samozwańczego miasta Bożego.

Jedną z takich frakcji była grupa separatystycznych wyznawców wioski Scrooby w Yorkshire, która w obawie o swoje bezpieczeństwo przeprowadziła się do Holandii w 1608 r., A następnie w 1620 r. Do miejsca, które nazywali Plymouth w Nowej Anglii. Znamy ich teraz jako Pilgrims of Plymouth Rock. Dziesięć lat później większa, lepiej finansowana grupa, głównie z Anglii Wschodniej, wyemigrowała do Zatoki Massachusetts. Tam utworzyli zgromadzone kościoły na wzór podobny do przeszczepionego kościoła w Plymouth (z diakonami, głoszącymi starszych i, choć nie od razu, komunią ograniczoną do pełnych członków kościoła lub „świętych”).

Różnice między pielgrzymami i purytanami

Główną różnicą między Pielgrzymami a Purytanami jest to, że purytanie nie uważali się za separatystów. Nazywali siebie „nieseparującymi się kongregacjonalistami”, przez co mieli na myśli, że nie odrzucili Kościoła Anglii jako fałszywego kościoła. Ale w praktyce działali oni z punktu widzenia episkopaliów, a nawet prezbiterian w domu - dokładnie tak, jak działali separatyści.

Do 1640 roku ich przedsiębiorstwo w Massachusetts Bay wzrosło do około 10 000 osób. Wkrótce przekroczyli granice pierwotnej osady i rozprzestrzenili się na coś, co stanie się Connecticut, New Hampshire, Rhode Island i Maine, a ostatecznie poza granice Nowej Anglii.

Kim byli purytanie?

Migracja purytańska była w przeważającej mierze migracją rodzin (w przeciwieństwie do innych migracji do wczesnej Ameryki, które składały się głównie z młodych mężczyzn bez przywiązania). Wskaźnik alfabetyzacji był wysoki, a intensywność życia oddania, jak zapisano w wielu zachowanych dziennikach, notatkach z kazań, wierszach i listach, rzadko dorównywała w amerykańskim życiu.

Porządek kościelny purytanów był tak samo nietolerancyjny jak ten, z którego uciekli. Jednak jako luźno skonfederowany zbiór zgromadzonych kościołów purytanizm zawierał w sobie ziarno własnej fragmentacji. Po ciężkim przybyciu do Nowej Anglii ugrupowania dysydenckie w sekcie purytańskiej zaczęły rozprzestrzeniać „quakerów, antynomianów, zaciekłych wierzących baptystów, którzy przedstawiali istotną purytańską ideę samotności każdego wierzącego z nieodgadnionym Bogiem do tego stopnia, że ​​nawet posługa stała się przeszkoda dla wiary.

Purytanizm w amerykańskim życiu

Purytanizm dał Amerykanom poczucie historii jako postępowego dramatu pod kierunkiem Boga, w którym odgrywali rolę podobną, jeśli nie proroczą, do roli Żydów ze Starego Testamentu jako nowego narodu wybranego.

Być może najważniejsza, jak głęboko zrozumiał Max Weber, była siła purytanizmu jako sposobu radzenia sobie ze sprzecznymi wymogami etyki chrześcijańskiej w świecie na granicy nowoczesności. Dostarcza etyki, która w jakiś sposób równoważy dobroczynność i samodyscyplinę. Zalecał umiar w psychologii, która postrzegała światowy dobrobyt jako znak boskiej łaski. Taka etyka była szczególnie pilna w Nowym Świecie, gdzie możliwości były bogate, ale źródło moralnego autorytetu jest niejasne.

Na początku XVIII wieku purytanizm zarówno upadł, jak i wykazał swoją wytrwałość. Chociaż „Droga Nowej Anglii” przekształciła się w stosunkowo niewielki system organizowania doświadczeń religijnych na szerszej scenie amerykańskiej, jej główne tematy powracają w powiązanych wspólnotach religijnych kwakrów, baptystów, prezbiterian, metodystów i całej gamy ewangelicznych protestantów.

Niedawno słowo „puritan” ponownie stało się pejoratywnym epitetem, oznaczającym pruderyzm, zwężenie i chłód w słynnej uwadze H. L. Menckena, że ​​purytanin podejrzewa, że ​​„gdzieś ktoś dobrze się bawi”.

Jednak purytanizm miał bardziej znaczącą trwałość w amerykańskim życiu niż jako religia karykatur w czarnych sukienkach. Przetrwał, być może najbardziej widocznie, w świeckiej formie polegania na sobie, moralnej dyscypliny i politycznego umiejscowienia, które w Erze Oświecenia stały się właściwie definicją amerykanizmu.