Bitwa o Anglię osiąga punkt kulminacyjny, gdy Royal Air Force (RAF) zestrzela 56 inwazji niemieckich samolotów w dwóch walkach trwających niecałą godzinę. Kosztowny nalot przekonał niemieckie dowództwo, że Luftwaffe nie udało się osiągnąć przewagi w powietrzu nad Wielką Brytanią, a następnego dnia ataki dzienne zastąpiono nocnymi wypadami jako ustępstwo przegranej. 19 września nazistowski przywódca Adolf Hitler odłożył na czas nieokreślony „Operację Lew morski” - desantową inwazję na Wielką Brytanię.Chociaż ciężkie naloty niemieckiej pomocy na Londyn i inne brytyjskie miasta miały trwać do wiosny 1941 r., Bitwa o Anglię została skutecznie wygrana.
W maju i czerwcu 1940 r. Holandia, Belgia, Norwegia i Francja padły kolejno Niemcom Wehrmacht, pozostawiając Wielką Brytanię w spokoju, opierając się planom Hitlera dotyczącym dominacji nazistowskiej. Brytyjskie Siły Ekspedycyjne uciekły z kontynentu z zaimprowizowaną ewakuacją z Dunkierki, ale pozostawiły po sobie czołgi i artylerię potrzebną do obrony ojczyzny przed inwazją. Ponieważ brytyjskie siły powietrzne i lądowe mają przewagę liczebną nad ich niemieckimi odpowiednikami, a pomoc USA jeszcze się nie rozpoczęła, wydawało się pewne, że Wielka Brytania wkrótce podąży za losami Francji. Jednak Winston Churchill, nowy brytyjski premier, obiecał swojemu narodowi i światu, że Wielka Brytania „nigdy się nie podda”, a Brytyjczycy zmobilizowali się za wyzywającym przywódcą.
5 czerwca Luftwaffe rozpoczęło ataki na porty i konwoje Kanału La Manche, a 30 czerwca Niemcy przejęły kontrolę nad nie bronionymi Wyspami Normandzkimi. 10 lipca pierwszego dnia bitwy o Anglię według RAF Luftwaffe zintensyfikowało bombardowanie brytyjskich portów. Sześć dni później Hitler rozkazał armii niemieckiej i marynarce wojennej przygotować się do operacji Lew morski. 19 lipca niemiecki przywódca wygłosił w Berlinie przemówienie, w którym zaoferował warunkowy pokój rządowi brytyjskiemu: Wielka Brytania utrzyma swoje imperium i zostanie oszczędzona przed inwazją, jeśli jego przywódcy zaakceptują dominację Niemiec na kontynencie europejskim. Proste radio od Lorda Halifaxa zmieciło tę propozycję.
Niemcy musiały opanować niebo nad Wielką Brytanią, jeśli miały bezpiecznie transportować swoje lepsze siły lądowe przez 21-milowy kanał La Manche. 8 sierpnia Luftwaffe zintensyfikowało naloty na porty, próbując wyciągnąć brytyjską flotę powietrzną na otwartą przestrzeń. Jednocześnie Niemcy zaczęli bombardować wyrafinowany brytyjski system obrony radarowej i lotniska myśliwców RAF. W sierpniu codziennie ponad 1500 niemieckich samolotów przecinało Kanał La Manche, często przesłaniając słońce, gdy leciały przeciwko swoim brytyjskim celom. Pomimo przeciwników, liczebnie przewyższone liczebnie lotnictwo RAF skutecznie oparło się masowej inwazji niemieckiej, polegając na technologii radarowej, bardziej zwrotnych samolotach i wyjątkowej odwadze. Na każdy zestrzelony samolot brytyjski dwa Luftwaffe samoloty wojenne zostały zniszczone.
Pod koniec sierpnia RAF rozpoczął odwetowy nalot na Berlin. Hitler był wściekły i nakazał Luftwaffe przenieść swoje ataki z instalacji RAF na Londyn i inne brytyjskie miasta. 7 września Ciężkie bombardowanie zaczęło się od Londynu, a po tygodniu niemal nieustannych ataków kilka obszarów Londynu płonęło, a pałac królewski, kościoły i szpitale zostały zniszczone. Jednak koncentracja na Londynie pozwoliła RAF odzyskać siły gdzie indziej, a 15 września RAF rozpoczął energiczny kontratak.
Premier Churchill był tego dnia w podziemnej kwaterze głównej RAF w Uxbridge i obserwował, jak angielski radar zbiera roje niemieckich samolotów przelatujących nad ziemią brytyjską. Brytyjskie Spitfire i Huragany zostały wysłane, aby przechwycić niemieckie samoloty bojowe i spotkać ich w crescendo śmiałości i śmierci. Kiedy okazało się, że zasoby RAF zostały wyczerpane, Churchill zwrócił się do wicemarszałka lotnictwa Keitha Park i zapytał: „Jakie jeszcze mamy rezerwy?” Park odpowiedział: „Nie ma żadnych”, ale na szczęście niemieckie samoloty odwróciły się i odleciały Dom.
Tego dnia zestrzelono 56 niemieckich samolotów, choć liczba ta została zawyżona do 185 w brytyjskich gazetach. Wielka Brytania straciła 40 samolotów, ale zaprzeczyła przewadze lotniczej Luftwaffe. Nie byłoby inwazji Niemiec na Wielką Brytanię. Bitwa o Anglię trwała jednak nadal. W październiku Hitler zarządził masową kampanię bombardowania Londynu i innych miast, aby zmiażdżyć brytyjskie morale i wymusić zawieszenie broni. Mimo znacznych strat w ludziach i ogromnych szkód materialnych w brytyjskich miastach determinacja kraju pozostała nierozerwalna. W maju 1941 r. Naloty ustały zasadniczo, gdy siły niemieckie zgromadziły się w pobliżu granicy ZSRR.
Odmawiając Niemcom szybkiego zwycięstwa, pozbawiając ich sił do wykorzystania w ich inwazji na ZSRR i udowadniając Ameryce, że zwiększenie wsparcia zbrojeniowego dla Wielkiej Brytanii nie poszło na marne, wynik Bitwy o Anglię znacznie zmienił bieg świata II wojna światowa Jak Churchill powiedział o lotnikach RAF podczas bitwy o Anglię: „Nigdy w dziedzinie ludzkiego konfliktu tak wiele nie zawdzięczało tak wielu tak niewielu”.
