Na schodach Lincoln Memorial w Waszyngtonie afroamerykański ruch na rzecz praw obywatelskich osiąga szczyt, gdy Martin Luther King Jr. przemawia do około 250 000 osób biorących udział w marszu w Waszyngtonie w sprawie pracy i wolności. Czarni i biali demonstranci, biedni i bogaci przybyli razem do stolicy kraju, aby domagać się prawa głosu i równych szans dla Afroamerykanów oraz apelować o zaprzestanie segregacji rasowej i dyskryminacji.
Pokojowy wiec był największym zgromadzeniem w celu zadośćuczynienia skargom, jakie stolica kiedykolwiek widziała, a King był ostatnim mówcą. Mając za sobą posąg Abrahama Lincolna, wielkiego emancypatora, King wykorzystał retoryczne talenty, które rozwinął jako kaznodzieja baptystów, aby pokazać, jak to ujął: „Murzyn wciąż nie jest wolny”. Opowiedział o walce z przodu, podkreślając znaczenie kontynuacji działań i pokojowego protestu. Pod koniec przygotowań (które, podobnie jak inni mówcy tego dnia, miał on tylko siedem minut), był przytłoczony chwilą i zaczął improwizowanym kazaniem.
Powiedział tłumowi: „Wróć do Missisipi, wróć do Alabamy, wróć do Południowej Karoliny, wróć do Georgii, wróć do Luizjany, wróć do slumsów i gett w naszych północnych miastach, wiedząc, że jakoś ta sytuacja można i zostanie zmieniony. Nie tarzajmy się w dolinie rozpaczy ”. Kontynuując, rozpoczął refren, dzięki czemu przemówienie stało się jednym z najlepiej znanych w historii USA, ustępując tylko po Lincolnowi z 1863 r.„ Adres Gettysburga ”:
„Mam marzenie” - pochylił się nad tłumem rozciągającym się od pomnika Lincolna do pomnika Waszyngtona - „któregoś dnia ten naród powstanie i będzie żył zgodnie z prawdziwym znaczeniem swojego wyznania:„ Uznajemy te prawdy za własne oczywiste: że wszyscy ludzie są równi. ”Mam marzenie, że pewnego dnia na czerwonych wzgórzach Gruzji synowie byłych niewolników i synowie byłych właścicieli niewolników będą mogli usiąść razem przy stole braterstwa. Mam marzenie, że pewnego dnia nawet stan Missisipi, stan piekący gorącem niesprawiedliwości, gorąc ucisku, przekształci się w oazę wolności i sprawiedliwości. Mam marzenie, że moje czworo małych dzieci pewnego dnia zamieszka w kraju, w którym nie będą osądzani po kolorze skóry, ale po treści ich charakteru. Mam dziś sen. ”
King już wcześniej używał motywu „Mam marzenie” w garstce przemówień, ale nigdy z siłą i skutecznością tego upalnego sierpniowego dnia w Waszyngtonie. Zrównał ruch na rzecz praw obywatelskich z najwyższymi i najszlachetniejszymi ideałami tradycji amerykańskiej, pozwalając wielu po raz pierwszy zobaczyć wagę i pilność równości rasowej. Swoją 16-minutową mowę zakończył swoją wizją owocu harmonii rasowej:
„Gdy pozwolimy, by pierścień wolności wyzwolił się, gdy pozwolimy, by zadzwonił z każdej wioski i każdej wioski, z każdego stanu i każdego miasta, będziemy mogli przyspieszyć ten dzień, kiedy wszystkie dzieci Boże, czarni mężczyźni i biali mężczyźni, Żydzi i poganie , Protestanci i katolicy będą mogli połączyć ręce i zaśpiewać słowami dawnego Murzyna duchowego: „Nareszcie wolny! Wreszcie wolny! Dzięki Bogu Wszechmogący, w końcu jesteśmy wolni! ”
W rok po marszu w Waszyngtonie ruch na rzecz praw obywatelskich osiągnął dwa największe sukcesy: ratyfikację 24. poprawki do konstytucji, która zniosła podatek od głosowania, a tym samym stanowi barierę dla biednych wyborców z Ameryki Południowej na południu; oraz uchwalenie Ustawy o prawach obywatelskich z 1964 r., która zabraniała dyskryminacji rasowej w zatrudnieniu i edukacji oraz zakazała segregacji rasowej w obiektach publicznych. W październiku 1964 r. Martin Luther King, Jr., otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla. 4 kwietnia 1968 r. Został zastrzelony, stojąc na balkonie motelu w Memphis w Tennessee. Miał 39 lat. Rewolwerowiec uciekł z więzienia James Earl Ray.
