Powstając z rozprzestrzeniania się etiopianizmu i panafrykanizmu, rastafarianizm zakorzenił się na Jamajce po koronacji cesarza Etiopii Haile Selassie I w 1930 r. Ruch duchowy oparty na wierze w boskość Selassie, jego wyznawcy skupili się wokół kaznodziejów takich jak Leonard Howell, który założył pierwsza znacząca społeczność rastafariańska w 1940 r. Dodatkowe oddziały pojawiły się w latach 50. XX wieku, aw ciągu dwóch dekad ruch zyskał globalną uwagę dzięki muzyce oddanego Rastafarianina Boba Marleya. Chociaż śmierć Selassie w 1975 r. I Marleya w 1981 r. Zabrała jej najbardziej wpływowe postaci, rastafarianizm przetrwał w Stanach Zjednoczonych, Anglii, Afryce i na Karaibach.

tło
Korzenie rastafarianizmu sięgają XVIII wieku, kiedy etiopianizm i inne ruchy, które podkreślały idealizowaną Afrykę, zaczęły obejmować czarnych niewolników w obu Amerykach. Dla tych, którzy zostali nawróceni na chrześcijaństwo, Biblia dawała nadzieję poprzez takie fragmenty jak Psalm 68:31, przepowiadając, że „książęta wyjdą z Egiptu, a Etiopia wkrótce wyciągnie ręce do Boga”.

Etos został wzmocniony przez powstanie współczesnego ruchu panfrykańskiego pod koniec XIX wieku, a zwłaszcza nauki urodzonego na Jamajce Marcusa Garveya, który podobno powiedział swoim wyznawcom: „Spójrz na Afrykę, gdzie koronowany będzie czarny król, on będzie Odkupiciel. ”Ponadto lata dwudzieste XX wieku przyniosły na Jamajkę tak wpływowych proto-rastafarian, jak„ Święta Piby ”i„ Królewski zwój czarnej supremacji ”.

Haile Selassie and the Rise of Rastafarianism
2 listopada 1930 r. Ras Tafari Makonnen został koronowany na cesarza Egiptu Haile Selassie I. Uważany za potomka króla Salomona i królowej Saby, Selassie przyjął tytuły Króla Królów, Lorda Lordów i Zdobywczego Lwa z plemienia Judy, dla niektórych spełniających biblijne proroctwo czarnego króla, które zostało podkreślone autor: Garvey.

Jamajscy kaznodzieje zaczęli promować władzę Selassie nad królem Jerzym V (Jamajka była wówczas kolonią Anglii), a do połowy lat trzydziestych cesarz Etiopii był uważany przez wyznawców za żywe wcielenie Boga. Chociaż nie sformalizował się żaden sformalizowany kościół centralny, rozwijające się frakcje rastafarianizmu znalazły wspólny grunt dzięki ich wierze w rodowód datowany na starożytnych Izraelitów, czarną wyższość i repatriację diaspory z opresyjnej krainy „Babilonu” do Afryki. Ich ruch odzwierciedlał szereg wpływów, w tym starotestamentowe instrukcje unikania niektórych pokarmów oraz lokalną wiarę w duchowe moce marihuany.

Kaznodzieje tacy jak Robert Hinds, Joseph Hibbert i Archibald Dunkley osiągnęli znaczącą pozycję w dekadzie, ale dla wielu uczonych najważniejszą postacią wczesnego rastafarianizmu był Leonard Howell. Howell, były członek Universal Negro Improvement Association Garveya, przyciągnął wielu fanów po powrocie z długich podróży na Jamajkę w 1932 roku i nakreślił zasady powstającego ruchu, publikując „Klucz obietnicy” około 1935 roku.

Uznany przez rząd Jamajki za niebezpieczną, wywrotową postać, Howell został kilkakrotnie aresztowany, a jego wyznawcy prześladowani. Niemniej jednak założył Ethiopian Salvation Society (ESS) w 1939 r., A rok później założył gminę Rasta znaną jako Pinnacle.

Położone w górach Świętej Katarzyny Pinnacle stało się autonomiczną społecznością dla tysięcy ludzi, którzy uprawiali marihuanę ze względu na jej duchowe sesje i utrzymanie ekonomiczne. Jednak jego zależność od nielegalnej uprawy była również pretekstem dla władz, by rozprawić się ze społecznością, a mieszkańcy Pinnacle przeżyli serię nalotów. W maju 1954 r. Policja aresztowała ponad 100 mieszkańców i zniszczyła około 3 ton marihuany, skutecznie niszcząc gminę.

Nowe ulepszenia
Pod koniec lat czterdziestych radykalna wersja rastafarianizmu, znana jako Youth Black Faith, wyłoniła się ze slumsów jamajskiej stolicy Kingston. Młodzieżowa Czarna Wiara, będąca prekursorem istniejącego Dworu Nyahbinghi lub oddziału, stała się znana z agresywnego stanowiska wobec władz. Ponadto wprowadzili niektóre funkcje, które stały się szeroko związane z Rastafarianami, w tym porost włosów na dredy i unikalny dialekt grupy.

Chociaż podobno odrzucił rastafariańskie przedstawienie go jako bóstwa, cesarz Selassie w 1948 r. Najwyraźniej przyjął ich sprawę, przekazując 500 akrów na rozwój społeczności etiopskiej o imieniu Shashamane. Dotacja gruntów potwierdzona w 1955 roku, Shashamane zaoferowała Jamajczykom i innym Czarnym szansę spełnienia ich długo oczekiwanej nadziei na powrót do ojczyzny.

W ciągu następnych dwóch dekad dodatkowe gałęzie rastafarianizmu zyskały oddanych zwolenników. W 1958 r. Książę Emanuel Charles Edwards stworzył Międzynarodowy Kongres Etiopii lub Bobo Ashanti, który przypisuje oddzielenie od społeczeństwa oraz surowe prawa dotyczące płci i diety. W 1968 r. Dwanaście plemion Izraela zostało założone przez Vernona Carringtona, znanego również jako Prorok Gad, który opowiadał się za codziennym czytaniem Biblii i podkreślał rodowód grupy.

Akceptacja na Jamajce
Chociaż nowy rozdział historii jamajskiej rozpoczął się wraz z formalną niezależnością od Anglii w 1962 r., Utrzymywały się negatywne postawy i rządowy ucisk Rastafari. Najbardziej znany incydent miał miejsce w tak zwanym „złym piątku” w kwietniu 1963 r., Kiedy policja aresztowała i pobiła około 150 niewinnych rastafarian w odpowiedzi na bojowe wybuchy na stacji benzynowej.

Wizyta cesarza Selassie w kwietniu 1966 r. Zdawała się sprzyjać lepszej percepcji wśród niewierzących, choć wciąż były brzydkie momenty, takie jak udział Rastafarian w zamieszkach w 1968 r. W związku z zakazem profesora i aktywisty Waltera Rodneya. Na początku lat siedemdziesiątych stało się jasne, że ruch został zakorzeniony wśród młodzieży z Jamajki. Podkreśliła to udana kampania prezydencka z 1972 r. Lidera Ludowej Partii Narodowej Michaela Manleya, który nosił „różdżkę korekty” podarowaną mu przez cesarza Selassie i używającą dialektu Rasta na wiecach.

Muzyka, Bob Marley i globalizacja
Podczas gdy praktyki rastafariańskie rozprzestrzeniły się wraz z migracją Jamajczyków do Anglii, Kanady i Stanów Zjednoczonych od lat 50. do 70. XX wieku, jego światowy rozwój był wspierany przez wpływ zwolenników muzyki popularnej. Wczesnym współpracownikiem w tej dziedzinie był hrabia Ossie, który zaczął bębnić na sesjach duchowych Nyahbinghi i pomógł rozwinąć styl, który stał się znany jako ska.

Później ruch znalazł swojego najważniejszego ambasadora w Bobie Marleyu. Nawrócony na Rastafari i założyciel muzyki reggae, charyzmatyczny Marley bez wahania odwoływał się do swoich wierzeń w swoich pieśniach, zyskując powszechne uznanie w latach 70. XX wieku dzięki uniwersalnym motywom braterstwa, ucisku i odkupienia. Marley koncertował szeroko, przynosząc swoje brzmienie do Europy, Afryki i Stanów Zjednoczonych, stając się jednocześnie chłopcem plakatu w sprawach rastafariańskich.

Tymczasem rosnąca popularność rastafarianizmu wśród ludzi różnych ras i kultur doprowadziła do zmian w niektórych bardziej rygorystycznych kodeksach. W książce z lat 70. „Strach: rastafarianie z Jamajki” księdza rzymskokatolickiego i pracownika socjalnego Josepha Owensa podkreślono niektóre wyzwania stojące przed ruchem, a niektóre sekty zdecydowały się nie doceniać znaczenia czarnej wyższości na rzecz równości.

Współczesny rastafarianizm
Punkt zwrotny dla rastafarianizmu nastąpił w 1975 r., Kiedy zmarł cesarz Selassie i zmusił swoich wyznawców do skonfrontowania się ze sprzecznością żyjącego bóstwa. W 1981 r. Ruch stracił drugą dużą postać po śmierci Marleya z powodu raka.

Zawsze zdecentralizowana wiara i kultura, Rastafari próbował wprowadzić element jednoczący podczas szeregu międzynarodowych konferencji w latach 80. i 90. Mniejsze podziały, takie jak Jedność Afrykańska, Przymierze Rastafari i Kościół Selassian, pojawiły się na przełomie tysiącleci, w tym samym okresie, w którym odeszli długoletni przywódcy książę Emanuel Charles Edwards (1994) i Prorok Gad (2019).

Na 2019 r. Oszacowano, że na całym świecie żyje około 1 miliona Rastafarian. Jego tradycje są kontynuowane w społecznościach w Stanach Zjednoczonych, Anglii, Afryce, Azji i Jamajce, gdzie rząd przyjął znaczną część swojej symboliki poprzez wysiłki na rzecz promocji turystyki. Próbując zaradzić przeszłym przestępstwom, rząd Jamajki zdekryminalizował marihuanę w 2019 r., Aw 2019 r. Premier Andrew Holness oficjalnie przeprosił Rastafarian za porażkę w Coral Gardens.