Kryzys sueski rozpoczyna się, gdy egipski prezydent Gamal Abdel Nasser znacjonalizuje kanał sueski będący własnością Francji i Francji.

Kanał Sueski, który łączy Morze Śródziemne i Morze Czerwone przez Egipt, został ukończony przez francuskich inżynierów w 1869 roku. Przez następne 87 lat pozostawał w dużej mierze pod kontrolą brytyjską i francuską, a Europa polegała na nim jako niedrogim szlaku żeglugowym ropy z Bliski wschód.

Po II wojnie światowej Egipt nalegał na ewakuację wojsk brytyjskich ze strefy kanału sueskiego, aw lipcu 1956 r. Prezydent Nasser znacjonalizował kanał, licząc na pobór opłat za budowę masywnej tamy na Nilu. W odpowiedzi Izrael dokonał inwazji pod koniec października, a wojska brytyjskie i francuskie wylądowały na początku listopada, zajmując strefę kanału. Pod naciskiem ZSRR, USA i USA Wielka Brytania i Francja wycofały się w grudniu, a siły izraelskie odeszły w marcu 1957 r. W tym miesiącu Egipt przejął kontrolę nad kanałem i ponownie otworzył go na żeglugę handlową.

Dziesięć lat później Egipt ponownie zamknął kanał po wojnie sześciodniowej i okupacji Izraela na półwyspie Synaj. Przez następne osiem lat Kanał Sueski, który oddziela Synaj od reszty Egiptu, istniał jako linia frontu między armią egipską i izraelską. W 1975 r. Prezydent Egiptu Anwar el-Sadat ponownie otworzył Kanał Sueski jako gest pokoju po rozmowach z Izraelem. Dziś średnio 50 statków żegluje po kanale, przewożąc ponad 300 milionów ton towarów rocznie.