Siódemka z Chicago (pierwotnie osiem) była radykałami politycznymi oskarżonymi o spiskowanie w celu podburzenia zamieszek, które miały miejsce na Narodowej Konwencji Demokratycznej w 1968 roku w Chicago. Podczas pięciomiesięcznego procesu prokuratura podkreśliła prowokacyjną retorykę i wywrotowe intencje oskarżonych, podczas gdy obrona przypisywała przemoc oficjalnej przesadnej reakcji.Sprawa zwróciła uwagę kraju na artystów i działaczy, którzy zeznawali jako świadkowie, a także na działania oskarżonego Bobby'ego Seale'a, który za cztery lata więzienia za pogardę sądu. W lutym 1970 r. Pięciu z siedmiu zostało uznanych za winnych, ale sąd apelacyjny uchylił wyroki skazujące w 1972 r.
Pierwotnie było ośmiu oskarżonych: David Dellinger, pacyfista i przewodniczący National Mobilizacja przeciw wojnie; Tom Hayden i Rennie Davis, przywódcy Studentów dla Demokratycznego Społeczeństwa, Abbie Hoffman i Jerry Rubin, przywódcyMiędzynarodowa Partia Młodzieży John Froines i Lee Weiner, lokalni organizatorzy z Chicago; oraz Bobby Seale, współzałożyciel Partii Czarnych Panter.
Z wyjątkiem Panter, które od samego początku nie były zaangażowane, wszystkie reprezentowane grupy planowały masowe demonstracje podczas zjazdu. Ale po wycofaniu się z głównego celu, prezydenta Lyndona B. Johnsona, jako kandydata do ponownego wyboru, i coraz bardziej groźnych publicznych wypowiedzi burmistrza Chicago Richarda Daleya o utrzymaniu porządku, apel o „przybycie do Chicago” stał się bardziej stonowany. W końcu około dziesięciu tysięcy demonstrantów zebrało się na tyle, aby wywołać tydzień brutalnych konfrontacji z policją, w tym jeden później nazwany przez komisję federalną „zamieszkami policyjnymi”.
Pięciomiesięczny proces „Chicago Eight” rozpoczął się we wrześniu. Podczas gdy Weathermen (grupa drzazg) ogłosił „Dni gniewu” na ulicach na zewnątrz, prokuratura podkreśliła prowokacyjną retorykę i wywrotowe intencje oskarżonych. Prawnik Williama Kunstlera dla wszystkich oskarżonych, z wyjątkiem Seale, przypisał przemoc oficjalnej przesadnej reakcji, a nie konspiracji, i doprowadził piosenkarzy, artystów i aktywistów do sądu, aby wyjaśnić, co demonstranci martwią społeczeństwo amerykańskie. Prokurator Thomas Foran i sędzia Julius Hoffman nieustannie starli się z oskarżonymi. W szczególności sposób prowadzenia przez Seale'a własnej obrony spowodował, że spędził trzy dni w sądzie związany i zakneblowany; jego sprawa została następnie uznana za nieudaną i został skazany na cztery lata za obrazę sądu. Chicago Eight stało się w ten sposób Chicago Seven. W lutym 1970 r. Pięciu z siedmiu zostało uznanych za winnych, ale sąd apelacyjny uchylił wyrok skazujący jesienią 1972 r., Powołując się na błędy proceduralne sędziego Hoffmana i jego jawną wrogość wobec oskarżonych.
