Zawartość

• Skromne początki Parlamentu
• Magna Carta
• Richard II obalony
• Władza Parlamentu się rozszerza
• Angielska wojna domowa
• Zniesiona monarchia
• The Stuart Kings
• Parlament w najnowszej historii
• Parlament dziś
• Źródła

Parlament jest organem ustawodawczym Zjednoczonego Królestwa i jest główną instytucją prawodawczą w monarchii konstytucyjnej Wielkiej Brytanii. Historia organu legislacyjnego, który spotyka się w londyńskim pałacu Westminster, pokazuje, jak ewoluował prawie organicznie, częściowo w odpowiedzi na potrzeby panującego monarchy kraju. Parlament wywodzi swoje korzenie z najwcześniejszych spotkań angielskich baronów i zwykłych ludzi w VIII wieku.

Skromne początki Parlamentu

Obecny parlament jest dwuizbowym („dwie izby”) parlamentem z Izbą Lordów i Izbą Gmin. Te dwa domy nie zawsze jednak były łączone, a ich najwcześniejsze początki miały miejsce w rządach anglosaskich VIII wieku.

Witan był małą radą duchownych, baronów będących właścicielami ziemi i innych doradców wybranych przez króla do omawiania spraw państwowych, podatkowych i innych spraw politycznych. W miarę rozszerzania się o kolejnych doradców, Witan ewoluował w kierunku magnum concilium lub Wielka Rada.

Na poziomie lokalnym „dyskusje” to spotkania lokalnych biskupów, lordów, szeryfów i, co ważniejsze, pospolitych, którzy byli przedstawicielami swoich hrabstw lub „shires”.

Instytucje te działały z różnym powodzeniem jako organy ustawodawcze i organy ścigania w średniowiecznej Anglii. Oba ciała nie zbierały się regularnie, ale utorowały drogę do dwuizbowej kadencji, która istnieje dzisiaj.

Magna Carta

Pierwszy parlament angielski został zwołany w 1215 r., Wraz z utworzeniem i podpisaniem Magna Carta, która ustanowiła prawa baronów (bogatych właścicieli ziemskich) do pełnienia funkcji doradcy króla w sprawach rządowych w jego Wielkiej Radzie.

Podobnie jak we wczesnych Witanach, baronowie ci nie zostali wybrani, ale raczej wybrani i mianowani przez króla. Wielka Rada była po raz pierwszy określana jako „Parlament” w 1236 roku.

Do 1254 r. Szeryfom z różnych hrabstw w Anglii polecono wybranym przedstawicielom ich okręgów (znanych jako „rycerze z brzegu”), aby skonsultowali się z królem w kwestiach związanych z podatkami. Cztery lata później w angielskim mieście uniwersyteckim Oxford szlachta, która służyła w tym czasie w parlamencie, opracowała „Przepisy z Oxfordu”, które wzywały do ​​regularnych spotkań organu legislacyjnego, złożonego z przedstawicieli każdego z hrabstw.

W 1295 r. Parlament ewoluował i obejmował szlachtę i biskupów, a także dwóch przedstawicieli każdego z hrabstw i miast w Anglii, a od 1282 r. - Walii. Stało się to wzorem do składu wszystkich przyszłych parlamentów.

Richard II obalony

W ciągu następnego stulecia członkostwo w Parlamencie zostało podzielone na dwa domy, w których obecnie się znajduje, a szlachta i biskupi obejmowali Izbę Lordów oraz rycerzy z shire i lokalnych przedstawicieli (znanych jako „mieszczanie”) Izba Gmin.

Również w tym czasie Parlament zaczął zyskiwać większą władzę w rządzie angielskim. Na przykład w 1362 r. Uchwalono ustawę, zgodnie z którą Parlament musi zatwierdzić wszystkie podatki.

Czternaście lat później Izba Gmin próbowała i oskarżyła wielu doradców króla. W 1399 r., Po latach wewnętrznej walki o władzę między monarchią a Parlamentem, organ ustawodawczy głosował za obaleniem króla Ryszarda II, umożliwiając objęcie tronu przez Henryka IV.

Władza Parlamentu się rozszerza

Za panowania Henryka IV na tronie rola Parlamentu wykraczała poza determinację polityki podatkowej, obejmując „dochodzenie roszczeń”, co zasadniczo umożliwiło obywatelom angielskim złożenie petycji do organu w sprawie skarg w ich lokalnych miastach i powiatach. Do tego czasu obywatele otrzymali uprawnienia do głosowania w celu wybrania swoich przedstawicieli, mieszczaństwa, do Izby Gmin.

W 1414 r. Syn Henryka IV, Henryk V, objął tron ​​i został pierwszym monarchą, który uznał, że przyjęcie nowych przepisów wymaga zgody i konsultacji obu izb parlamentu. Mimo wszystko nie wszystko było idealne w rozwijającej się angielskiej demokracji.

Ponad 100 lat później, w 1523 r., Filozof i pisarz Sir Thomas More, poseł do Parlamentu (w skrócie M.P.), jako pierwszy podniósł podczas obrad kwestię „wolności słowa” dla prawodawców w obu domach. Pół wieku później, za panowania królowej Elżbiety I w 1576 r., Peter Wentworth, M.P., wygłosił namiętne przemówienie, opowiadając się za tym samym prawem; został skazany na więzienie w Tower of London.

Wentworth, purytanin, później starł się z Elżbietą I w kwestiach związanych z wolnością religijną w czasach, gdy był magistrantem, i został również uwięziony za te czyny. To prześladowania doprowadziły purytanów do opuszczenia Anglii w Nowym Świecie w 1600 roku, pomagając w osiedleniu się kolonii, które stały się Stanami Zjednoczonymi.

Angielska wojna domowa

Przez większą część XVII wieku Wielka Brytania przeżywała wiele zmian i zawirowań politycznych. Prawdopodobnie jedyną stałą był Parlament.

W latach 1603–1660 kraj pogrążył się w przeciągającej się wojnie domowej i przez pewien czas przywódca wojskowy Oliver Cromwell przejął władzę pod tytułem Lord Protector. Panujący wówczas monarcha, Karol I, został stracony w 1649 r.

Cromwell jest najbardziej znany z podboju Szkocji (1649) i Irlandii (1651) i niechętnego poddania ich dominacji Zjednoczonego Królestwa. Te dwa narody miały jednak własne parlamenty złożone ze zwolenników Cromwella.

Parlament nadal zachował pewną władzę w tym okresie zmian. Jednak posłowie, których uważano za lojalnych wobec Karola I, zostali wykluczeni z władzy ustawodawczej w 1648 r., Tworząc tak zwany „parlament Rumpa”.

Zniesiona monarchia

W 1649 r. Izba Gmin zrobiła bezprecedensowy krok zniesienia monarchii i uznania Anglii za wspólnotę.

Jednak cztery lata później Cromwell rozwiązał parlament Rumpa i utworzył Nominowane Zgromadzenie, de facto prawodawcę. Cromwell zmarł w 1658 roku i został zastąpiony przez jego syna Richarda. Syn został odwołany rok później, a brytyjski rząd faktycznie upadł.

Syn Karola I, Karol II, został przywrócony na tron ​​w 1660 r., Potwierdzając miejsce monarchii w historii Wielkiej Brytanii.

Odbyły się nowe wybory parlamentarne. Wybrani M.P. skutecznie zajmowali swoje miejsca przez następne 18 lat, podczas których nie zwołano wyborów powszechnych.

The Stuart Kings

Tak zwani „Stuart Kings”, Karol II i jego brat Jakub II, którzy zastąpili go w 1685 roku, utrzymywali podobne relacje z władzą ustawodawczą, jak ich ojciec w latach czterdziestych XVI wieku. Jednak religia była głównym problemem dzielącym angielski rząd i społeczeństwo.

Kiedy Parlament uchwalił „Ustawę o testach”, która uniemożliwiała katolikom objęcie wybranego urzędu, ustawodawca był w sprzeczności z królem Jakubem II, sam katolikiem. Po latach walk politycznych Parlament obalił Jakuba II w 1689 r., A jego najstarsza córka Mary i jej mąż William Prince of Orange wstąpili na tron.

Podczas ich krótkich rządów Parlament został ponownie podniesiony do władzy ustawodawczej. W rzeczywistości, gdy Maria i Wilhelm zmarli (odpowiednio w 1694 i 1702 r.), Prawodawca ustanowił nowe protokoły sukcesji i nazwał króla Jerzego z Hanoweru.

Parlament w najnowszej historii

W ciągu XVIII, XIX i XX wieku Parlament i jego kompetencje ewoluowały tak samo, jak sama Wielka Brytania.

Szkocja formalnie stała się częścią Zjednoczonego Królestwa w 1707 r., W związku z czym wysłała przedstawicieli do parlamentu w Westminster. Pod koniec XVII wieku Irlandia była również częścią Zjednoczonego Królestwa (sześć hrabstw na północy wyspy, które dziś są znane jako Ulster, pozostały dziś częścią Wielkiej Brytanii), a właściciele ziemi wybrali tam swoich przedstawicieli do obu domów Parlament.

W szeregu aktów ustawodawczych zwanych „aktami reformy” wprowadzono szereg zmian w składzie i procesie legislacyjnym w Parlamencie. Ustawa o reformie z 1918 r. Dała kobietom prawo do głosowania, a pierwsza kobieta została wybrana do tego organu w tym samym roku.

Jednak hrabina Constance Markievicz z Irlandii była członkiem Sinn Fein, partii politycznej dążącej do uzyskania niepodległości dla narodu wyspiarskiego, i dlatego odmówiła służby.

Tymczasem akty parlamentarne z 1911 i 1949 r. Ustanowiły większe uprawnienia dla Izby Gmin, która ma 650 wybranych członków, w porównaniu do Izby Lordów, która ma 90 członków mianowanych za pośrednictwem parostwa (system tytułów dla szlachty).

Parlament dziś

Dziś dwie izby parlamentu - Izba Lordów i Izba Gmin - spotykają się w Pałacu Westminsterskim w Londynie i są jedynym organem w monarchii konstytucyjnej Wielkiej Brytanii, która ma uprawnienia do tworzenia ustawodawstwa i stanowienia prawa.

Obecny monarcha, królowa Elżbieta II, nadal pełni ceremonialną rolę głowy państwa, a organem wykonawczym kraju kieruje premier.

Chociaż Izba Lordów może debatować nad wszystkimi ustawami, które nie dotyczą bezpośrednio spraw finansowych dla kraju, to Izba Gmin ma największy wpływ na to, czy ustawodawstwo ostatecznie stanie się prawem.

Jednak Izba Lordów odgrywa pewną rolę w rozliczalności rządu, poprzez przesłuchanie ministrów rządu i tworzenie specjalnych komitetów zajmujących się ważnymi sprawami państwa.

Dziś całe ustawodawstwo musi zostać zatwierdzone przez Izbę Gmin, aby stało się prawem. Izba Gmin kontroluje również opodatkowanie i rządowe sznurki. W systemie nieco innym niż w Stanach Zjednoczonych ministrowie rządowi (w tym premier) muszą regularnie odpowiadać na pytania w Izbie Gmin.

Źródła

Narodziny parlamentu angielskiego. Parliament.uk.
Krótka historia parlamentu brytyjskiego. Wiadomości BBC.
Wojna domowa. HistoryofParliament.org.
Stuarts. HistoryofParliament.org.
Era reform. HistoryofParliament.org.
Procedura legislacyjna w Izbie Gmin. University of Leeds.