Zawartość

• Wyspy Marshalla i amerykańska strategia „Island-Hopping”
• Z Tarawy do Kwajalein
• Atak na Kwajalein, Roi i Namur
• Skutki zwycięstwa USA

Pod koniec stycznia 1944 r. Połączone siły amerykańskich żołnierzy piechoty morskiej i armii rozpoczęły atak desantowy na trzy wysepki Atolu Kwajalein, formację koralową w kształcie pierścienia na Wyspach Marshalla, gdzie Japończycy ustanowili swój najbardziej zewnętrzny obwód obronny podczas II wojny światowej. Wyspa Kwajalein oraz pobliskie wysepki Roi i Namur były pierwszymi na Wyspach Marshalla, które zostały schwytane przez wojska amerykańskie, i pozwoliłyby Flocie Pacyfiku posunąć naprzód planowany atak na wyspy i ich wyprawę w kierunku Filipin i japońskich wysp macierzystych.

Wyspy Marshalla i amerykańska strategia „Island-Hopping”

Porozumienie pokojowe, które zakończyło pierwszą wojnę światową, dało Japonii mandat nad Wyspami Marshalla na zachodnim Oceanie Spokojnym. Kwajalein, w Ralik (zachodni) łańcuch Marshalls, był największym na świecie atolem koralowym, liczącym około 90 wysepek (o łącznej powierzchni sześciu mil kwadratowych) otaczających lagunę o powierzchni 655 mil kwadratowych. Na początku II wojny światowej Japonia ustanowiła Marshalle jako integralną część swojego obwodu obronnego, a wyspy stały się ważnym celem dla aliantów w ich planach wojennych.

Czy wiedziałeś? Strategia „przeskakiwania wysp” z 1943 r. Stanowiła kompromis między dwoma głównymi dowódcami USA: generałem Douglasem MacArthurem, który naciskał na natychmiastowe odzyskanie Filipin (wzięte przez Japończyków w 1942 r.) I Nimitzem, który opowiadał się za pominięciem Filipin za słabsze- zajmował pozycje na Pacyfiku.

W 1943 r., Po tym, jak Japonia odniosła zwycięstwo po zwycięstwie w pierwszych miesiącach wojny na Pacyfiku, admirał Chester Nimitz zaproponował agresywną strategię kontrofensywy polegającą na serii amfibii na wybranych japońskich wyspach w drodze na Filipiny i dalej w kierunku Sama Japonia. Strategia, znana jako „przeskakiwanie wysp” lub „przeskakiwanie”, zrodziła się w pomyśle, że jedynie izolowanie niektórych japońskich sił na ich wyspach, „pozbawianie ich więdnięcia na winorośli”, byłoby równie skuteczne, jak niszczenie ich przez bezpośredni atak, i znacznie mniej kosztowne dla sił sojuszniczych.

Z Tarawy do Kwajalein

Krwawy podbój Tarawy, małego atolu na Gilbert Islands na środkowym Pacyfiku, w listopadzie 1943 r. Był kluczowym prekursorem kampanii alianckiej na Wyspach Marshalla. 5000 żołnierzy japońskich garnizonowanych na Tarawie wsparło zaciekły opór, zabijając ponad 1000 amerykańskich żołnierzy piechoty morskiej i raniąc kolejne 2100 żołnierzy. Niemal wszyscy żołnierze japońscy na Tarawie zginęli, co jest uderzającym przykładem postawy nigdy się nie poddającej, która charakteryzowałaby cały japoński wysiłek wojenny.

Pomiędzy Tarawą i Luzon, główną wyspą Filipin, znajdowało się 2000 mil morskich, a także ponad tysiąc rozproszonych atoli, z których wiele zostało umocnionych wojskami japońskimi. Lekcje „Strasznej Tarawy” (jak ją nazwali marines) pomogły aliantom przygotować się do ciężkich walk, które charakteryzowałyby kampanię na środkowym Pacyfiku. Co więcej, ponieważ ani japońska flota, ani żaden samolot lądowy z innych wysp nie ingerował, Nimitz doszedł do wniosku, że można bezpiecznie pominąć inne garnizony z Wyspy Marshalla i udać się do najbardziej wysuniętych na zachód atoli w łańcuchu: Kwajalein i Eniwetok.

Atak na Kwajalein, Roi i Namur

30 stycznia 1944 r., Po trwającym około dwóch miesięcy masowym bombardowaniu lotniczym i morskim, siły desantowe Stanów Zjednoczonych i Armii desantowej 85 000 ludzi i około 300 okrętów wojennych zbliżyły się do Wysp Marshalla. 1 lutego 7. Dywizja Piechoty (Armii) wylądowała na wyspie Kwajalein, a 4. Dywizja Morska wylądowała na bliźniaczych wyspach Roi i Namur, 45 mil na północ. Jeden pułk piechoty morskiej schwytał Roi pierwszego dnia, a Namur padł do południa drugiego dnia. Bitwa o Kwajalein okazałaby się trudniejsza, ponieważ 7. piechota walczyła tam w garnizonie japońskim przez trzy dni, dopóki wyspa nie została uznana za bezpieczną 4 lutego.

Choć od samego początku znacznie przewyższała liczebnie (o ponad 40 000 na Kwajalein) Japończycy walczyli do samego końca. Japońskie straty na Roi i Namur wyniosły ponad 3500 zabitych i około 200 schwytanych, z mniej niż 200 zabitymi marines i około 500 więcej rannych. Na Kwajalein zginęło blisko 5000 japońskich obrońców, a jedynie garstka schwytanych; 7. piechota liczyła 177 żołnierzy zabitych i 1000 rannych.

Skutki zwycięstwa USA

Chociaż nie jest to łatwe zwycięstwo dla Aliantów, zdobycie Kwajaleina zostało osiągnięte przed oczekiwaniami Nimitza, co pozwoliło mu na przesunięcie o 60 dni planowanego ataku na Eniwetok, 400 mil na północny zachód od Kwajaleina. Atak na przednie kotwiczenie japońskiej floty przez Truk zniszczył 275 japońskich samolotów i zatonął prawie 40 statków, a Eniwetok upadł do 21 lutego po pięciu dniach walk.

Ich sukces w Marshalls dał siłom USA główny punkt kotwiczenia i miejsce postoju, z którego można kontynuować operacje desantowe na środkowym Pacyfiku, gdy otworzyły one drogę do wysp Mariana, w tym Saipan i Guam. Ponadto zwycięstwa zintensyfikowały izolację japońskich placówek wyspiarskich, które zostały pominięte w kampanii alianckiej na wyspach, w tym Wake Island, jednej z pierwszych wysp, które Japonia zdobyła na początkowych etapach wojny.