Bitwa pod Amiens była alianckim zwycięstwem, które pomogło zakończyć I wojnę światową. Po drugiej bitwie nad Marną alianci rozpoczęli atak w sierpniu 1918 r. Siłą 75 000 ludzi, ponad 500 czołgów i prawie 2000 samolotów. Ofensywa osiągnęła ogromne zyski pierwszego dnia, gdy wojska i czołgi alianckie posunęły się o osiem mil i spowodowały 27 000 ofiar. Chociaż niemiecki opór się zaostrzył, a po kilku dniach walki dobiegły końca, bitwa przekonała wielu niemieckich dowódców, że zwycięstwo w wojnie jest nieosiągalne.
Po klęsce wiosennych ofensyw niemieckich w 1918 r. I udanym francuskim kontrataku na Marnie w lipcu, alianci przeszli na własną ofensywę 8 sierpnia w sektorze Amiens. Ofensywa Amiens ostatecznie zakończyła nadzieje Ericha Ludendorffa na dalsze ataki i rzeczywiście przekonała niemieckie dowództwo, że wojna musi się zakończyć. Amiens był zatem punktem zwrotnym na froncie zachodnim. Ale Amiens jest również znaczący, ponieważ ta bitwa była dobrze przygotowaną kombinacją kilku broni.
Dowódca Czwartej Armii, Henry Rawlinson, połączył w tym ataku jedenaście dywizji (trzy Brytyjskie, cztery Kanadyjskie, cztery Australijskie), w tym 75 000 ludzi, ponad 500 czołgów, 1900 samolotów (w tym francuskich samolotów) i 2000 dział. Przeciwko temu potężnemu szykowi niemiecka obrona składała się z 37 000 ludzi, 530 dział i 369 samolotów. Co więcej, niemiecka obrona nie była dobrze przygotowana, podczas gdy Rawlinson zaskoczył poprzez oszustwo bezprzewodowe (w tym okresy ciszy radiowej i podróbki z innych części linii), rozmieszczenie Korpusu Kanadyjskiego w ostatniej chwili oraz ruch wojsk i matrycy całkowicie nocą.
Ofensywa rozpoczęła się o 4:20 rano 8 sierpnia i odniósł natychmiastowy sukces. Żołnierze i czołgi przeszli osiem mil, zdobywając 400 dział i powodując 27 000 ofiar, w tym 12 000 więźniów. W przeciwieństwie do tego, gracze ataku, Australijczycy i Kanadyjczycy, ponieśli 6500 ofiar. Sukces pierwszego dnia był spowodowany zaskoczeniem, popędem i siłą ognia piechoty, dużą liczbą czołgów i dominacją kontrbaterii.
Ofensywa została wznowiona w ciągu następnych trzech dni, ale dezorganizacja i zaostrzenie niemieckiego oporu ograniczyły postęp, a Rawlinson został przekonany do zakończenia bitwy przez dowódcę Korpusu Kanadyjskiego, Arthura Currie. Niemniej ofensywa zadała śmiertelny cios niemieckiej sprawie. Dla Ludendorffa „8 sierpnia był czarnym dniem armii niemieckiej w historii wojny”.
Towarzysz Czytelnika w historii wojskowości. Pod redakcją Roberta Cowleya i Geoffreya Parkera. Copyright © 1996 Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company. Wszelkie prawa zastrzeżone.
