Tego dnia w 1918 r. Na konferencji przywódców wojsk alianckich w Abbeville we Francji USA, Wielka Brytania i Francja spierają się o wejście wojsk amerykańskich do I wojny światowej.
23 marca, dwa dni po rozpoczęciu dużej ofensywy niemieckiej w północnej Francji, premier Wielkiej Brytanii David Lloyd George telegrafował z ambasadorem Wielkiej Brytanii w Waszyngtonie, Lordem Reading, wzywając go do wyjaśnienia prezydentowi USA Woodrowowi Wilsonowi, że bez pomocy USA, „Nie możemy zapewnić naszym dywizjom zapasów dłużej niż przez krótki czas przy obecnym tempie strat. Sytuacja ta jest niewątpliwie krytyczna i jeśli Ameryka opóźni się teraz, może się spóźnić.” W odpowiedzi Wilson zgodził się na bezpośrednie polecenie do naczelnego wodza amerykańskich sił ekspedycyjnych, generał John J. Pershing, mówiąc mu, że wojska amerykańskie już we Francji powinny natychmiast dołączyć do dywizji brytyjskiej i francuskiej, nie czekając na wystarczającą liczbę żołnierzy, by przybyli do własnych brygad. Pershing zgodził się na to 2 kwietnia, zapewniając wzrost morale wyczerpanym sojusznikom.
Kontynuowana ofensywa niemiecka nadal zbierała żniwo przez cały kwiecień, ponieważ większość amerykańskich żołnierzy w Europie przybywających w tempie 120 000 miesięcy wciąż nie widziała bitwy. Podczas spotkania Najwyższej Rady Wojennej przywódców alianckich w Abbeville, niedaleko wybrzeża kanału La Manche, które rozpoczęło się 1 maja 1918 r., Clemenceau, Lloyd George i generał Ferdinand Foch, niedawno nazwany generalissimo wszystkich sił alianckich na Zachodzie Front działał od razu, aby przekonać Pershinga do wszystkich istniejących wojsk amerykańskich. Pershing stawiał opór, przypominając grupie, że USA przystąpiły do wojny „niezależnie” od innych sojuszników, USA nalegały podczas i po wojnie na bycie znanym jako „wspólnik”, a nie jako pełnoprawny sojusznik, i oświadczenie „Nie sądzę, aby armia amerykańska była całkowicie w dyspozycji francuskich i brytyjskich dowódców”.
2 maja, drugiego dnia spotkania, debata trwała, a Pershing nie ustępował wobec gorących apeli pozostałych przywódców. Zaproponował kompromis, w którym ostatecznie Lloyd George i Clemenceau nie mieli innego wyboru, jak tylko zaakceptować: USA przyjęłyby 130 000 żołnierzy przybywających w maju, a także kolejne 150 000 w czerwcu, aby bezpośrednio wstąpili do linii alianckiej. Nie przewidziałby lipca. Umowa ta oznaczała, że spośród 650 000 amerykańskich żołnierzy w Europie do końca maja 1918 r. Około jednej trzeciej zobaczy działania tego lata; pozostałe dwie trzecie nie dołączyłyby do linii, dopóki nie zostaną zorganizowane, wyszkolone i gotowe do walki jako armia czysto amerykańska, co według Pershinga nastąpi dopiero późną wiosną 1919 roku. Jednak do końca wojny, w listopadzie 11 listopada 1918 r. Ponad 2 miliony amerykańskich żołnierzy służyło na polach bitew w Europie Zachodniej, a około 50 000 z nich straciło życie.
