18 sierpnia 1931 r. Rzeka Jangcy w Chinach osiąga szczyt podczas strasznej powodzi, która zabija bezpośrednio i pośrednio 3,7 miliona ludzi w ciągu następnych kilku miesięcy. To była chyba najgorsza klęska żywiołowa XX wieku.
Jangcy płynie przez południowe Chiny, jeden z najbardziej zaludnionych obszarów na Ziemi. Mieszkańcy regionu, z których większość żyła na poziomie egzystencji, byli zależni od rzeki w poszukiwaniu wody na potrzeby osobiste i rolnicze. W kwietniu obszar dorzecza otrzymał opady znacznie powyżej średniej. Kiedy w lipcu znów spadły ulewne deszcze, scena była przygotowana na katastrofę. Jangcy zalał obszar o powierzchni 500 mil kwadratowych. Rosnące wody wypędziły 500 000 ludzi ze swoich domów na początku sierpnia.
Gdy wody w pierwszej połowie sierpnia nadal unosiły się i padało jeszcze więcej deszczu, pola ryżowe, które dominowały w krajobrazie, zostały zalane, niszcząc plony. Duże miasta, takie jak Wuhan i Nanjing, zależały od tego ryżu, a bez niego ludzie w miastach umierali z głodu. Ponadto tyfus i czerwonka szalały z powodu zanieczyszczonej rzeki. Miliony ludzi, które zginęły w wyniku tej powodzi, zginęły z głodu i chorób, wiele po ustąpieniu wód powodziowych.
Znacznej części katastrofy można by uniknąć, gdyby ściśle przestrzegano środków przeciwpowodziowych. Jangcy niesie duże ilości osadów, które gromadzą się w niektórych obszarach rzeki i muszą być regularnie usuwane. Jednak ze względu na znaczną część zasobów obszaru poświęconych wojnie domowej w tym czasie rzeka została zaniedbana.
