Zawartość

• Wczesne lata Woodrowa Wilsona
• Wzrost w polityce Woodrowa Wilsona
• Pierwsza administracja Woodrowa Wilsona
• Druga administracja Woodrowa Wilsona: I wojna światowa
• Druga administracja Woodrowa Wilsona: problemy domowe
• Ostatnie lata Woodrowa Wilsona
• GALERIE ZDJĘĆ
• Woodrow Wilson

Woodrow Wilson (1856–1924), 28. prezydent USA, pełnił funkcje w latach 1913–1921 i poprowadził Amerykę przez pierwszą wojnę światową (1914–1918).Zwolennik demokracji i pokoju na świecie, historycy Wilson często uznają za jednego z największych prezydentów narodu. Wilson był profesorem college'u, prezydentem uniwersytetu i gubernatorem Demokratów w New Jersey, zanim wygrał Biały Dom w 1912 roku. Po objęciu urzędu realizował ambitny program postępowych reform obejmujący utworzenie Rezerwy Federalnej i Federalnej Komisji Handlu. Wilson próbował utrzymać neutralność Stanów Zjednoczonych podczas I wojny światowej, ale ostatecznie wezwał Kongres do wypowiedzenia wojny Niemcom w 1917 roku. Po wojnie pomógł wynegocjować traktat pokojowy, który zawierał plan Ligi Narodów. Chociaż Senat odrzucił członkostwo USA w Lidze, Wilson otrzymał Nagrodę Nobla za swoje wysiłki na rzecz pokoju.

Wczesne lata Woodrowa Wilsona

Thomas Woodrow Wilson urodził się 28 grudnia 1856 roku w Staunton w stanie Wirginia. (Ponieważ jego matka powiedziała, że ​​przybył około północy, niektóre źródła podają datę urodzin Wilsona jako 29 grudnia). Jego ojciec, Joseph Ruggles Wilson (1822–1903), był prezbiteriańskim ministrem, a jego matka, Janet Woodrow Wilson (1826–1888), była córką ministra i pochodzi z Anglii. Tommy Wilson, jak go nazywano dorastaniem, spędził dzieciństwo i lata młodzieńcze w Augusta w stanie Georgia i Columbia w Południowej Karolinie. Podczas wojny secesyjnej (1861–1865) ojciec Wilsona służył jako kapelan w armii Konfederacji i używał swojego kościoła jako szpitala dla rannych żołnierzy Konfederacji.

Czy wiedziałeś? Woodrow Wilson, który przed wejściem do polityki cenił sobie karierę jako prezydent akademicki i uniwersytecki, nie nauczył się czytać, prawdopodobnie z powodu dysleksji.

Wilson ukończył Princeton University (następnie nazywany College of New Jersey) w 1879 roku i poszedł do szkoły prawniczej na University of Virginia. Po krótkiej praktyce prawniczej w Atlancie w stanie Georgia uzyskał stopień doktora. w politologii na Johns Hopkins University w 1886 r. (Wilson pozostaje jedynym prezydentem USA, który uzyskał stopień doktora). Nauczał w Bryn Mawr College i Wesleyan College, zanim został zatrudniony przez Princeton w 1890 r. jako profesor prawoznawstwa i polityki. W latach 1902–1910 Wilson był prezydentem Princeton, gdzie wypracował krajową reputację dzięki swoim politykom reform edukacyjnych.

W 1885 r. Wilson poślubił Ellen Axson (1860–1914), córkę ministra i rodaka z Georgii. Para miała trzy córki, zanim Ellen zmarła na chorobę nerek w 1914 r., Podczas pierwszej kadencji męża. W następnym roku Wilson poślubił Edith Bolling Galt (1872–1961), wdowę, której mąż był właścicielem firmy jubilerskiej w Waszyngtonie.

Wzrost w polityce Woodrowa Wilsona

W 1910 roku Woodrow Wilson został wybrany gubernatorem stanu New Jersey, gdzie walczył z polityką maszynową i zwrócił uwagę kraju jako postępowy reformator. W 1912 r. Demokraci nominowali Wilsona na prezydenta, wybierając Thomasa Marshalla (1854–1925), gubernatora Indiany, na jego wiceprezydenta. Partia Republikańska podzieliła wybór kandydata na prezydenta: konserwatywni republikanie ponownie nominowali prezydenta Williama Tafta (1857–1930), podczas gdy skrzydło progresywne zerwało, tworząc Partię Postępową (lub Bull Moose) i nominowało Theodore Roosevelt (1858–1919) ), który pełnił funkcję prezydenta w latach 1901–1909.

Po podzieleniu republikanów Wilson, który prowadził kampanię na platformie liberalnej reformy, zdobył 435 głosów wyborczych, w porównaniu do 88 głosów dla Roosevelta i ośmiu dla Tafta. Zdobył prawie 42 procent popularnego głosowania; Roosevelt zajął drugie miejsce z ponad 27 procentami głosów.

Pierwsza administracja Woodrowa Wilsona

W wieku 56 lat Woodrow Wilson został zaprzysiężony na urząd w marcu 1913 roku. Był ostatnim amerykańskim prezydentem, który udał się na uroczystość inauguracyjną powozem konnym. Będąc w Białym Domu Wilson osiągnął znaczącą postępową reformę. Kongres uchwalił ustawę Underwooda-Simmonsa, która obniżyła cło na import i nałożyła nowy federalny podatek dochodowy. Przyjęła również przepisy ustanawiające Rezerwa Federalna (która zapewnia system regulujący krajowe banki, podaż kredytów i pieniędzy) oraz Federalną Komisję Handlu (która bada i zabrania nieuczciwych praktyk biznesowych). Inne osiągnięcia obejmowały prawo pracy dzieci, ośmiogodzinny dzień dla pracowników kolei i pożyczki rządowe dla rolników. Ponadto Wilson wyznaczył pierwszą osobę żydowską do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych, Louisa Brandeisa (1856–1941), który został potwierdzony przez Senat w 1916 r.

Kiedy pierwsza wojna światowa wybuchła w Europie latem 1914 r., Wilson postanowił uchronić Stany Zjednoczone przed konfliktem. 7 maja 1915 r. Niemiecki okręt podwodny storpedował i zatopił brytyjski liniowiec Lusitania, zabijając ponad 1100 osób (w tym 128 Amerykanów). Wilson nadal zachowywał neutralność USA, ale ostrzegł Niemcy, że wszelkie przyszłe zatonięcia będą postrzegane przez Amerykę jako „celowo nieprzyjazne”.

W 1916 roku Wilson i wiceprezydent Marshall zostali ponownie nominowani przez Demokratów. Republikanie wybrali sędziego Sądu Najwyższego Charlesa Evansa Hughesa (1862–1948) na ich kandydata na prezydenta, a Charlesa Fairbanksa (1852–1918), wiceprezydenta USA za Teodora Roosevelta, na jego aktualnego partnera. Wilson, który prowadził kampanię pod hasłem „Trzymał nas z dala od wojny”, wygrał z wąskim marginesem wyborczym wynoszącym 277-254 i nieco ponad 49 procentami głosów powszechnych.

Druga administracja Woodrowa Wilsona: I wojna światowa

Druga kadencja Woodrowa Wilsona została zdominowana przez pierwszą wojnę światową. Chociaż prezydent opowiadał się za pokojem w pierwszych latach wojny, na początku 1917 r. Niemieckie okręty podwodne rozpoczęły nieograniczone ataki okrętów podwodnych na amerykańskie statki handlowe. Mniej więcej w tym samym czasie Stany Zjednoczone dowiedziały się o telegramie Zimmermana, w którym Niemcy próbowały przekonać Meksyk do zawarcia sojuszu z Ameryką. 2 kwietnia 1917 r. Wilson poprosił Kongres o wypowiedzenie wojny Niemcom, stwierdzając: „Świat musi być bezpieczny dla demokracji”.

Udział Ameryki pomógł aliantom w zwycięstwie, a 11 listopada 1918 r. Niemcy podpisali zawieszenie broni. Podczas paryskiej konferencji pokojowej, która rozpoczęła się w styczniu 1919 r. I obejmowała szefów rządów brytyjskiego, francuskiego i włoskiego, Wilson pomógł negocjować traktat wersalski. Porozumienie obejmowało kartę Ligi Narodów, organizacji mającej na celu rozstrzyganie międzynarodowych sporów i zapobieganie przyszłym wojnom. Wilson początkowo rozwinął pomysł na Ligę w przemówieniu w styczniu 1918 r. Na Kongresie USA, w którym przedstawił swoje „Czternaście punktów” na rzecz powojennego porozumienia pokojowego.

Kiedy Wilson wrócił z Europy latem 1919 r., Napotkał sprzeciw wobec traktatu wersalskiego ze strony izolacjonistycznych republikanów w Kongresie, którzy obawiali się, że Liga może ograniczyć autonomię Ameryki i wciągnąć kraj w kolejną wojnę. We wrześniu tego roku prezydent wyruszył w trasę koncertową, aby promować swoje pomysły na Ligę bezpośrednio wśród narodu amerykańskiego. W nocy 25 września w pociągu jadącym do Wichita w stanie Kansas Wilson upadł z powodu stresu psychicznego i fizycznego, a reszta jego trasy została odwołana. 2 października doznał udaru, który częściowo go sparaliżował. Stan Wilsona był w dużej mierze ukryty przed opinią publiczną, a jego żona pracowała za kulisami, wypełniając szereg obowiązków administracyjnych.

Senat głosował nad Traktatem Wersalskim najpierw w listopadzie 1919 r. I ponownie w marcu 1920 r. Za każdym razem nie uzyskał dwóch trzecich głosów wymaganych do ratyfikacji. Klęska traktatu była częściowo obwiniana za odmowę Wilsona kompromisu z republikanami. Liga Narodów odbyła swoje pierwsze spotkanie w styczniu 1920 r .; Stany Zjednoczone nigdy nie przystąpiły do ​​organizacji. Jednak w grudniu 1920 r. Wilson otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla z 1919 r. Za starania o włączenie Porozumienia Ligi Narodów do Traktatu Wersalskiego.

Druga administracja Woodrowa Wilsona: problemy domowe

Druga administracja Woodrowa Wilsona przyniosła przyjęcie dwóch znaczących poprawek do konstytucji. Era prohibicji rozpoczęła się 17 stycznia 1920 r., Kiedy 18 poprawka, zakazująca produkcji, sprzedaży i transportu alkoholu, weszła w życie po jej ratyfikacji rok wcześniej. W 1919 r. Wilson zawetował ustawę National Prohibition Act (lub Volstead Act), mającą na celu wdrożenie 18. poprawki; jednak jego weto zostało zastąpione przez Kongres. Zakaz trwał do 1933 r., Kiedy został uchylony przez 21. poprawkę.

Również w 1920 r. Amerykańskie kobiety uzyskały prawo do głosowania, kiedy w sierpniu 19 poprawka stała się prawem; Wilson zmusił Kongres do przyjęcia poprawki. Tegoroczne wybory prezydenckie - pierwszy, w którym kobiety z każdego stanu mogły głosować - zakończyły się zwycięstwem Republikana Warrena Hardinga (1865–1923), kongresmena z Ohio, który sprzeciwiał się Lidze Narodów i prowadził kampanię na rzecz „powrotu do normalności ”Po kadencji Wilsona w Białym Domu.

Ostatnie lata Woodrowa Wilsona

Po odejściu ze stanowiska w marcu 1921 r. Woodrow Wilson mieszkał w Waszyngtonie wraz z partnerem i założył kancelarię prawną, ale zły stan zdrowia uniemożliwił prezydentowi podjęcie jakiejkolwiek poważnej pracy. Wilson zmarł w swoim domu 3 lutego 1924 r. W wieku 67 lat. Został pochowany w Katedrze Narodowej w Waszyngtonie, jedynym prezydentu pochowanym w stolicy kraju.

Dostęp do setek godzin historycznych filmów, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.

GALERIE ZDJĘĆ

Woodrow Wilson