4 maja 1965 roku pomocnik San Francisco Giants, Willie Mays, pokonał swój 512. domowy bieg, by pobić rekord Mela Ottona w lidze krajowej. Mays zakończył swoją karierę 660 biegami u siebie, dzięki czemu był dobry na trzecim miejscu na liście wszech czasów w momencie przejścia na emeryturę.
Willie Howard Mays urodził się 6 maja 1931 r. W Westfield w Alabamie. „Say Hey Kid” nauczył się baseballu od swojego ojca, który grał półprofesjonalnie z drużyną ze swojej huty. Willie dołączył do zespołu stalowni w wieku 14 lat, a następnie rozpoczął karierę zawodową w wieku 16 lat w Birmingham Black Barons z ligi murzyńskiej Południowej. Grał w gry domowe dla baronów w latach 1948–1950, pomijając wyjazdy w ciągu roku szkolnego, aby móc uczęszczać do liceum. Po ukończeniu studiów został podpisany przez New York Giants i zadebiutował na Polo Grounds 25 maja 1951 roku. Mays poszedł bez uderzeń w swoich pierwszych 12 atakach nietoperzy, trafiając do swojego pierwszego dużego gospodarza ligi na swoim 13. miejscu. W tym sezonie został nazwany Świeżakiem Roku i pomógł gigantom w proporczyku Ligi Narodowej.
W 1952 r. Mays został powołany do wojska. The Mays bez Majów ledwie tęskniły za proporczykiem w 1952 roku, a potem bardziej dotkliwie odczuł jego nieobecność w 1953 roku, kiedy zakończyli sezon z rekordem 70-84. Po powrocie w 1954 r. Giants pokonali Indian Cleveland, aby wygrać World Series, podczas którego Mays dokonał tego, co wielu fanów uważa za największy haczyk w historii. W grze 1, pierwszy bazowy Indianin Vic Wertz uderzył piłkę w kierunku środkowego pola. Mays odwrócił się i pobiegł, a następnie złapał piłkę przez ramię plecami do pola bramkowego, obracając się i strzelając z powrotem w pole bramkowe, aby uniemożliwić biegaczom awans. Kiedy później zapytano go o sztukę, Mays odpowiedział: „Nie oceniam ich, po prostu łapię”.
Po ponad 20 latach pracy w Giants, najpierw w Nowym Jorku, a następnie w San Francisco, Mays został przejęty przez New York Mets 11 maja 1972 r. Kolejne dwa sezony spędził jako Spotkania u byłego łapacza Yankee Yogi Berry jako menedżera . Zespół wygrał proporczyk Ligi Narodowej w 1973 r., Ale do tego czasu umiejętności Maysa osłabły i nie był w stanie dogonić szybkich piłek, które kiedyś zdeponował w trybunach na obu wybrzeżach.
Oprócz wygranej w National League MVP w 1954 i 1965 roku, Mays zagrał w rekordowym 24 grach All-Star, wygrywając All-Star MVP w 1963 i 1968. Został wybrany do Baseball Hall of Fame w 1979 roku. Jego baza działa , siła, pole walki, umiejętność uderzenia przeciętną i wybitną ręką na boisku sprawiły, że stał się prototypowym graczem „pięciu narzędzi”, którego szukają harcerze baseballowi. W każdym sporze o to, kto zasługuje na miano „największego baseballisty w historii”, musi brać udział Willie Mays.
