Jedno z najsłynniejszych starć hollywoodzkiego twórcy tytanów o „chłopięcym geniuszu” z wściekłym 76-letnim potentatem prasowym rozgrzewa się w tym dniu w 1941 r., Kiedy William Randolph Hearst zabrania żadnej ze swoich gazet emisji reklamy Orsona Welles Obywatel Kane.
Chociaż Welles miał zaledwie 24 lata, kiedy rozpoczął pracę w Hollywood, już zasłynął na nowojorskiej scenie teatralnej, a szczególnie dzięki kontrowersyjnej radiowej adaptacji powieści H.G. Wellsa Wojna światów w 1938 r. Po podpisaniu lukratywnego kontraktu ze zmagającym się z problemami studiem RKO szukał odpowiednio zapalającego tematu do swojego pierwszego filmu, gdy jego przyjaciel, pisarz Herman Mankiewicz, zasugerował, aby oprzeć go na życiu Williama Randolpha Hearsta. Hearst był niezwykle innowacyjnym, często tyranicznym biznesmenem, który zbudował własne ogólnopolskie imperium prasowe i posiadał osiem domów, z których najbardziej godnym uwagi był San Simeon, jego rozległy zamek na wzgórzu na wybrzeżu środkowej Kalifornii.
Po złapaniu podglądu pokazu niedokończonego Obywatel Kane 3 stycznia 1941 r. wpływowa felietonistka Hedda Hopper nie marnowała czasu na przekazywanie wiadomości Hearstowi i jego współpracownikom. Jej rywal i główny felietonista Hearsta, Louella Parsons, był oburzony tym filmem i portretem Charlesa Fostera Kane'a, podobnej do Hearsta postaci wcielonej w typowo wspaniały styl przez samego Wellesa. Jeszcze bardziej obrzydliwe dla Hearsta i jego sojuszników było przedstawienie drugiej żony Kane'a, młodej piosenkarki alkoholowej o silnych podobieństwach do kochanki Hearsta, aktorki Marion Davies, która została aktorką. Mówi się, że Hearst zareagował na ten aspekt filmu mocniej niż jakikolwiek inny, a sam Welles nazwał później postać z Davies „brudną sztuczką”, która, jak się spodziewał, wywoła gniew potentata.
Zaledwie kilka dni po projekcji Hearst wysłał wiadomość do wszystkich swoich publikacji, aby nie wyświetlać reklam filmu. Nie tylko się tam zatrzymał, ale zagroził również wojną z hollywoodzkim systemem studyjnym, publicznie potępiając liczbę „imigrantów” i „uchodźców” pracujących w przemyśle filmowym zamiast Amerykanów, co nie jest zbyt subtelnym odniesieniem do wielu Żydowscy członkowie hollywoodzkiego establishmentu. Gazety Hearsta również ścigały Wellesa, oskarżając go o sympatie komunistów i kwestionując jego patriotyzm.
Ciężcy hollywoodzcy, którzy już byli oburzeni Wellesem za jego młodość i otwartą pogardę dla Hollywood, wkrótce zebrali się wokół Hearsta. Louis B. Mayer z Metro-Goldwyn-Mayer zaproponował nawet zapłacenie 842,000 RKO gotówką, jeśli prezes studia, George Schaefer, zniszczy negatywne i wszystkie Obywatel Kane. Schaefer odmówił i w odwecie zagroził, że pozwie sieci kin Fox, Paramount i Loews o spisek po tym, jak odmówili dystrybucji filmu. Po Czas i inne publikacje zaprotestowały, łańcuchy teatralne nieco ustąpiły i pozwoliły na kilka pokazów; ostatecznie film ledwo się zepsuł.
Nominowany za dziewięć Oscarów, Obywatel Kane zdobył tylko jeden (wspólna nagroda za najlepszy scenariusz dla Mankiewicza i Wellesa) i Wellesa, a film został wygwizdany podczas ceremonii wręczenia Oscarów w 1942 roku. Schaefer został później wypchnięty do RKO wraz z Welles, a film został zwrócony do archiwów RKO. Jeszcze 25 lat wcześniej Obywatel Kane zyskał należną uwagę, ale odtąd został ogłoszony jednym z najlepszych filmów wszechczasów.
