Zawartość
Wietnamizacja była strategią mającą na celu zmniejszenie amerykańskiego zaangażowania w wojnę w Wietnamie poprzez przeniesienie wszystkich obowiązków wojskowych do Wietnamu Południowego. Coraz bardziej niepopularna wojna spowodowała głębokie pęknięcia w amerykańskim społeczeństwie. Prezydent Nixon wierzył, że jego strategia wietnamska, polegająca na budowie sił zbrojnych Wietnamu Południowego i wycofaniu wojsk amerykańskich, przygotuje Wietnamczyków południowych do działania we własnej obronie przed przejęciem Wietnamu Północnego i pozwoli Stanom Zjednoczonym opuścić Wietnam z nienaruszonym honorem. Ale proces wietnamizacji był od samego początku głęboko wadliwy.
Nixon i wojna w Wietnamie
Kiedy prezydent Richard M. Nixon objął urząd w styczniu 1969 r., USA wkraczały do walki w Wietnamie od 1965 r. I zginęło około 31 000 Amerykanów.
Wydaje się jednak, że zaangażowanie wojskowe na pełną skalę w USA poczyniło niewielkie postępy w pokonaniu komunistycznego Wietnamu Północnego i jego sojuszników partyzanckich z Wietnamu. Siły wroga przyjęły ogromną karę, ale pozostały zdecydowane obalić wspierany przez USA rząd Wietnamu Południowego i zjednoczyć kraj pod rządami komunistycznymi.
W obliczu silnej presji ze strony znudzonej wojną publiczności i powszechnych protestów w wojnie w Wietnamie, Nixon szukał sposobu na wycofanie amerykańskich sił bojowych bez pozornego porzucenia Wietnamu Południowego komunistom. Odrzucił wezwania ruchu antywojennego, aby nakazać natychmiastowe wycofanie wojsk amerykańskich i publicznie wyraził chęć osiągnięcia „pokoju z honorem” w Wietnamie.
W tym celu Nixon i jego doradcy, w tym sekretarz obrony Melvin Laird, opracowali nową strategię, którą nazwali Wietnamizacją. Plan wietnamizacji przewidywał stopniowe, stopniowe wycofywanie amerykańskich sił bojowych, w połączeniu z rozszerzonym wysiłkiem szkolenia i wyposażania Wietnamu Południowego w celu przejęcia wojskowej odpowiedzialności za własną obronę.
Prezydent ogłosił swoją strategię wietnamizacji narodowi amerykańskiemu w telewizyjnym wystąpieniu w telewizji 3 listopada 1969 r. Podkreślił, w jaki sposób jego podejście kontrastuje z „amerykanizacją” wojny, która miała miejsce za jego poprzednika, prezydenta Lyndona B. Johnsona.
„Obrona wolności to biznes wszystkich, nie tylko biznes Ameryki. A to w szczególności odpowiedzialność spoczywa na ludziach, których wolność jest zagrożona - wyjaśnił Nixon w swoim przemówieniu. „W poprzedniej administracji amerykanizowaliśmy wojnę w Wietnamie. W tej administracji wietnamizujemy poszukiwanie pokoju. ”
Czy wiedziałeś? Demokrata Hillary Clinton (1947) odbyła staż w college'u u Melvina Lairda, twórcy strategii wietnamskiej Nixona. „Zawsze żartowałem z Billa Clintona, że Hillary popełniła błąd po spotkaniu z nim” - powiedział Laird w wywiadzie dla czytelnika z podsumowania w 2019 roku. „Była dobrym republikaninem, kiedy dla mnie pracowała”.
Inwazja na Kambodżę
Oprócz wycofania wojsk amerykańskich oraz wysiłków na rzecz przygotowania i modernizacji armii Wietnamu Południowego, strategia wietnamska Nixon obejmowała również programy mające na celu wzmocnienie rządu Wietnamu Południowego i rozszerzenie jego bazy politycznej na obszarach wiejskich. Zaproponował amerykańskiej pomocy, aby pomóc urzędnikom z Wietnamu Południowego w zorganizowaniu wyborów lokalnych oraz we wdrażaniu reform społecznych i inicjatyw rozwoju gospodarczego.
Jednak w tym samym czasie, kiedy wprowadzono plan wietnamizacji, administracja Nixona eskalowała również aktywność militarną USA w innych częściach Azji Południowo-Wschodniej. Na przykład w kwietniu 1970 r. Prezydent potajemnie zezwolił na kampanie bombowe i inwazję naziemną na Kambodżę, neutralny kraj.
Kiedy jego ekspansja wojny została zauważona, Nixon zapewnił, że wtargnięcie do Kambodży jest konieczne, aby utrzymać presję na wroga do czasu zakorzenienia się strategii wietnamskiej. Działania prezydenta spotkały się jednak z ostrą krytyką i wywołały masowe antywojenne demonstracje w całej Ameryce.
Nixon stopniowo zmniejszał liczbę żołnierzy amerykańskich w Wietnamie w kilku etapach, z maksymalnego poziomu 549,000 w 1969 r. Do 69 000 w 1972 r. Jednak w tym samym okresie przywódcy północno-wietnamscy rozpoczęli kilka ofensyw, które przetestowały determinację prezydenta i podały w wątpliwość jego wietnamizację strategia.
Na przykład ofensywa wielkanocna z marca 1972 r. Podkreśliła słabe wyniki armii Wietnamu Południowego i jej silne poleganie na amerykańskiej potędze lotniczej w celu odparcia ataku komunistycznego.
Skuteczność wietnamizacji
W styczniu 1973 r. Administracja Nixon wynegocjowała porozumienie pokojowe z przywódcami północno-wietnamskimi. Zgodnie z warunkami ugody USA zgodziły się wycofać pozostałe wojska w ciągu 60 dni w zamian za natychmiastowe zawieszenie broni, powrót amerykańskich jeńców wojennych i obietnicę Wietnamu Północnego uznania prawowitości rządu Wietnamu Południowego i przedstawienia przyszłości spory z międzynarodową komisją.
W swoim raporcie końcowym przed odejściem ze stanowiska w tym miesiącu Laird ogłosił zakończenie procesu wietnamizacji: „W wyniku sukcesu wojskowych aspektów Wietnamizacji ludność Wietnamu Południowego, moim zdaniem, jest dziś w pełni w stanie samodzielnie -krajowe zabezpieczenia przed Wietnamem Północnym. ”
Późniejsze wydarzenia potwierdziły jednak, że zaufanie Lairda było całkowicie bezzasadne, ponieważ Wietnam Południowy padł w 1975 r. W północno-wietnamskich siłach komunistycznych.
