Zawartość

• Rozdzielenie uprawnień
• Władza ustawodawcza
• Władza wykonawcza
• Władza sądownicza
• Domniemane uprawnienia trzech gałęzi rządu
• Czeki i salda
• Źródła

Trzy oddziały rządu USA to organy ustawodawcze, wykonawcze i sądownicze. Zgodnie z doktryną podziału władzy Konstytucja Stanów Zjednoczonych rozdzieliła władzę federalną między te trzy gałęzie i zbudowała system kontroli i równowagi, aby żadna gałąź nie stała się zbyt potężna.

Rozdzielenie uprawnień

Filozof oświecenia Montesquieu ukuł frazę „trias politica”, czyli rozdział władzy, w swoim wpływowym dziele z XVIII wieku „Spirit of the Laws”. Jego koncepcja rządu podzielonego na działy legislacyjne, wykonawcze i sądownicze działające niezależnie od siebie inspirowała twórcy konstytucji USA, którzy gwałtownie sprzeciwiali się koncentrowaniu zbyt dużej władzy w jednym organie rządowym.

W dokumentach federalistycznych James Madison napisał o konieczności podziału władzy na demokratyczny rząd nowego narodu: „Gromadzenie wszystkich uprawnień, ustawodawczych, wykonawczych i sądowniczych, w tych samych rękach, jednego, kilku lub wielu i czy dziedziczne, samozwańcze czy wybrane, można słusznie ogłosić samą definicją tyranii. ”

Władza ustawodawcza

Zgodnie z art. I Konstytucji władza ustawodawcza (Kongres Stanów Zjednoczonych) ma podstawową władzę do stanowienia prawa krajowego. Ta władza ustawodawcza jest dalej podzielona na dwie izby Kongresu: Izbę Reprezentantów i Senat.

Członkowie Kongresu są wybierani przez obywateli Stanów Zjednoczonych. Podczas gdy każde państwo ma taką samą liczbę senatorów (dwóch) do reprezentowania go, liczba przedstawicieli dla każdego stanu zależy od jego populacji.

Dlatego, podczas gdy jest 100 senatorów, jest 435 wybranych członków Izby, a także dodatkowych sześciu delegatów bez prawa głosu, którzy reprezentują Dystrykt Kolumbii, a także Portoryko i inne terytoria USA.

Aby uchwalić akt prawny, obie izby muszą uchwalić tę samą wersję ustawy większością głosów. Gdy to się stanie, projekt ustawy trafia do prezydenta, który może albo podpisać go pod ustawą, albo odrzucić, korzystając z prawa weta przypisanego w Konstytucji.

W przypadku regularnego weta Kongres może zastąpić weto dwiema trzecimi głosami obu izb. Zarówno siła weta, jak i zdolność Kongresu do unieważnienia weta są przykładami systemu kontroli i równowagi zamierzonych przez Konstytucję, aby zapobiec zdobyciu przez jedną gałąź zbyt dużej władzy.

Władza wykonawcza

Artykuł II Konstytucji stanowi, że władza wykonawcza, z prezydentem na czele, jest uprawniona do egzekwowania lub wykonywania praw narodu.

Oprócz prezydenta, który jest naczelnym dowódcą sił zbrojnych i głową państwa, władza wykonawcza obejmuje wiceprezydenta i gabinet; Departament Stanu, Departament Obrony i 13 innych departamentów wykonawczych; oraz różne inne agencje federalne, komisje i komitety.

W przeciwieństwie do członków Kongresu, prezydent i wiceprezydent nie są wybierani bezpośrednio przez obywateli co cztery lata, ale poprzez system kolegium wyborczego. Ludzie głosują, aby wybrać listę wyborców, a każdy z nich obiecuje oddać swój głos na kandydata, który uzyska najwięcej głosów od ludzi, których reprezentuje.

Oprócz podpisywania (lub zawetowania) ustawodawstwa prezydent może wpływać na prawo kraju poprzez różne działania wykonawcze, w tym zarządzenia, memoranda prezydenckie i proklamacje. Władza wykonawcza jest również odpowiedzialna za prowadzenie polityki zagranicznej narodu i prowadzenie dyplomacji z innymi krajami, choć Senat musi ratyfikować wszelkie traktaty z obcymi narodami.

Władza sądownicza

Artykuł III stanowił, że władza sądownicza narodu w zakresie stosowania i interpretacji prawa powinna być powierzona „jednemu Sądowi Najwyższemu oraz takim niższym sądom, jakie Kongres może od czasu do czasu zarządzić i ustanawiać”.

Konstytucja nie określała uprawnień Sądu Najwyższego ani nie wyjaśniała, w jaki sposób należy zorganizować organ sądowy, i przez pewien czas sądownictwo zajęło miejsce w innych organach rządowych.

Ale to wszystko się zmieniło Marbury przeciwko Madison, kamień milowy z 1803 r., który ustalił uprawnienia Sądu Najwyższego do kontroli sądowej, na podstawie których określa on konstytucyjność aktów wykonawczych i ustawodawczych. Kontrola sądowa jest kolejnym kluczowym przykładem działania systemu kontroli i sald.

Członkowie federalnego sądownictwa, w tym Sądu Najwyższego, 13 amerykańskich sądów apelacyjnych i 94 federalnych sądów okręgowych są nominowani przez prezydenta i potwierdzani przez Senat. Sędziowie federalni zajmują swoje miejsca do czasu rezygnacji, śmierci lub odwołania ze stanowiska przez Kongres.

Domniemane uprawnienia trzech gałęzi rządu

Oprócz szczególnych uprawnień każdej gałęzi wymienionych w Konstytucji, każda gałąź domagała się pewnych uprawnień dorozumianych, z których wiele może się czasami nakładać. Na przykład prezydenci domagali się wyłącznego prawa do prowadzenia polityki zagranicznej bez konsultacji z Kongresem.

Z kolei Kongres uchwalił ustawodawstwo, które szczegółowo określa sposób, w jaki prawo powinno być administrowane przez organ wykonawczy, podczas gdy sądy federalne interpretują prawo w sposób niezgodny z zamiarem Kongresu, wyciągając oskarżenia o „stanowienie prawa z ław”.

Uprawnienia przyznane Kongresowi przez Konstytucję znacznie się rozszerzyły po wydaniu przez Sąd Najwyższy orzeczenia w sprawie z 1819 r McCulloch przeciwko Maryland że Konstytucja nie określa wszystkich uprawnień przyznanych Kongresowi.

Od tego czasu władza ustawodawcza często przejmowała dodatkowe dorozumiane uprawnienia na podstawie „niezbędnej i właściwej klauzuli” lub „elastycznej klauzuli” zawartej w artykule I ustęp 8 Konstytucji.

Czeki i salda

„Ustanawiając rząd, który ma być zarządzany przez mężczyzn, nad mężczyznami, ogromna trudność polega na tym, że najpierw trzeba umożliwić rządowi kontrolowanie rządzonych; a następnie zobowiązaj go do kontrolowania siebie ”- napisał James Madison w„ Federalist Papers ”. Aby zapewnić równowagę wszystkich trzech gałęzi rządu, każdy oddział ma uprawnienia, które mogą być sprawdzone przez pozostałe dwa oddziały. Oto sposoby, w jakie władza wykonawcza, sądownicza i ustawodawcza utrzymują się w jednej linii:

· Prezydent (szef oddziału wykonawczego) jest dowódcą sił zbrojnych, ale Kongres (władza ustawodawcza) przeznacza środki na wojsko i głosuje na wypowiedzenie wojny. Ponadto Senat musi ratyfikować wszelkie traktaty pokojowe.

· Kongres ma moc portfela, ponieważ kontroluje pieniądze wykorzystywane na finansowanie działań wykonawczych.

· Prezydent mianuje urzędników federalnych, ale Senat potwierdza te nominacje.

· W ramach władzy ustawodawczej każda izba kongresowa służy jako kontrola nad ewentualnym nadużyciem władzy przez drugą. Zarówno Izba Reprezentantów, jak i Senat muszą uchwalić projekt ustawy w tej samej formie, aby stał się prawem.

· Po przyjęciu projektu przez Kongres prezydent ma prawo zawetować ten projekt. Z kolei Kongres może zastąpić zwykłe weto prezydenckie w dwóch trzecich głosów obu izb.

· Sąd Najwyższy i inne sądy federalne (oddział sądowy) mogą uznać ustawy lub działania prezydenckie za niekonstytucyjne, w procesie znanym jako kontrola sądowa.

· Z kolei prezydent sprawdza sądownictwo poprzez uprawnienie do mianowania, które może być wykorzystane do zmiany kierunku sądów federalnych

· Przekazując poprawki do Konstytucji, Kongres może skutecznie sprawdzać orzeczenia Sądu Najwyższego.

· Kongres może zablokować członków organów wykonawczych i sądowniczych.

Źródła

Separation of Powers, The Oxford Guide to the United States Government.
Oddziały rządu, USA.gov.
Rozdział kompetencji: przegląd, krajowa konferencja organów ustawodawczych.