Tego dnia nazistowscy urzędnicy spotykają się, aby omówić szczegóły „ostatecznego rozwiązania” „kwestii żydowskiej”.

W lipcu 1941 r. Herman Goering, pisząc zgodnie z instrukcjami Hitlera, nakazał Reinhardowi Heydrichowi, generałowi SS i drugiemu człowiekowi Heinricha Himmlera, aby „jak najszybciej przedstawił ogólny plan środków administracyjnych, materialnych i finansowych niezbędnych do przeprowadzenia znaleźć pożądane ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej ”.

Heydrich spotkał się z Adolfem Eichmannem, szefem Centralnego Biura Emigracji Żydowskiej oraz 15 innymi urzędnikami z różnych nazistowskich ministerstw i organizacji w Wannsee, na przedmieściach Berlina. Program był prosty i skoncentrowany: opracować plan, który dałby „ostateczne rozwiązanie kwestii żydowskiej” w Europie. Omówiono różne makabryczne propozycje, w tym masową sterylizację i deportację na wyspę Madagaskar. Heydrich zaproponował po prostu przetransportowanie Żydów z każdego zakątka Europy do obozów koncentracyjnych w Polsce i doprowadzenie ich do śmierci. Sprzeciwy wobec tego planu obejmowały przekonanie, że jest to po prostu zbyt czasochłonne. A co z silnymi, którzy umierali dłużej? Co z milionami Żydów, którzy byli już w Polsce? Chociaż słowo „eksterminacja” nigdy nie zostało wypowiedziane podczas spotkania, implikacja była jasna: każdy, kto przeżył okropne warunki obozu pracy, zostanie „odpowiednio potraktowany”.

Miesiące później „furgonetki” w Chełmnie, w Polsce, które zabijały 1000 osób dziennie, okazały się „rozwiązaniem”, którego szukali jako najbardziej skutecznym sposobem na zabicie dużych grup ludzi jednocześnie.

Protokoły z tej konferencji były starannie przechowywane, co później dostarczyło kluczowych dowodów podczas procesów o zbrodnie wojenne w Norymberdze.