W odległym miejscu testowym w Semipalatinsk w Kazachstanie ZSRR z powodzeniem zdetonował swoją pierwszą bombę atomową o kryptonimie „Pierwsza błyskawica”. Aby zmierzyć skutki wybuchu, radzieccy naukowcy zbudowali budynki, mosty i inne obiekty cywilne w sąsiedztwo bomby. Umieścili także zwierzęta w pobliskich klatkach, aby mogli przetestować wpływ promieniowania jądrowego na ssaki podobne do ludzi. Eksplozja atomowa, która przy 20 kilotonach była z grubsza równa „Trinity”, pierwsza amerykańska eksplozja atomowa, zniszczyła te struktury i spaliła zwierzęta.
Według legendy sowieccy fizycy, którzy pracowali nad bombą, zostali uhonorowani za osiągnięcie oparte na karach, jakie musieliby ponieść, gdyby test się nie powiódł. Ci, którzy byliby straceni przez rząd radziecki, gdyby bomba nie wybuchła, zostali uhonorowani jako „Bohaterowie Socjalistycznej Pracy”, a ci, którzy byliby tylko uwięzieni, otrzymali „Zakon Lenina”, nieco mniej prestiżową nagrodę.
3 września amerykański samolot szpiegowski lecący u wybrzeży Syberii odebrał pierwsze dowody radioaktywności po wybuchu. Później tego samego miesiąca prezydent Harry S. Truman ogłosił narodowi amerykańskiemu, że Sowieci także mają bombę. Trzy miesiące później Klaus Fuchs, urodzony w Niemczech fizyk, który pomógł Stanom Zjednoczonym zbudować pierwsze bomby atomowe, został aresztowany za przekazywanie Sowietów tajemnic nuklearnych. Podczas stacjonowania w kwaterze głównej rozwoju atomowego w USA podczas II wojny światowej Fuchs przekazał Sowietom dokładne informacje o amerykańskim programie atomowym, w tym niebieski bombę atomową „Grubas” zrzuconą później na Nagasaki w Japonii i wszystko, co wiedzieli naukowcy z Los Alamos o hipotetycznej bombie wodorowej. Ujawnienia szpiegostwa Fuchsa, w połączeniu z utratą amerykańskiej supremacji atomowej, skłoniły prezydenta Trumana do zamówienia rozwoju bomby wodorowej, broni, która według teorii ma być setki razy silniejsza niż bomby atomowe zrzucone na Japonię.
1 listopada 1952 r. Stany Zjednoczone zdetonowały „Mike”, pierwszą na świecie bombę wodorową, na atolu Elugelab na Wyspach Pacyfiku. 10,4-megatonowe urządzenie termojądrowe natychmiast odparowało całą wyspę i pozostawiło po sobie krater o szerokości ponad mili. Trzy lata później, 22 listopada 1955 r., Związek Radziecki zdetonował swoją pierwszą bombę wodorową na tej samej zasadzie implozji radiacyjnej. Oba supermocarstwa były teraz w posiadaniu tak zwanego „superbombu”, a świat po raz pierwszy w historii żył pod groźbą wojny termojądrowej.
