Sowiecka Armia Czerwona pod dowództwem generała Georgija Żukowa rozpoczyna Operację Uran, wielką sowiecką kontrofensywę, która odwróciła losy bitwy pod Stalingradem.
22 czerwca 1941 r., Pomimo warunków paktu nazistowsko-radzieckiego z 1939 r., Nazistowskie Niemcy rozpoczęły masową inwazję na ZSRR. Wspomagane przez znacznie lepsze lotnictwo wojska niemieckie ścigały się po rosyjskich równinach, zadając straszne straty Armii Czerwonej i ludności radzieckiej. Z pomocą wojsk sojuszników z Osi Niemcy podbili ogromne terytorium, a do połowy października wielkie rosyjskie miasta Leningrad i Moskwa były oblężone. Jednak Sowieci utrzymali się, a nadejście zimy zmusiło niemiecką ofensywę do wstrzymania.
Na letnią ofensywę w 1942 r. Adolf Hitler rozkazał Szóstej Armii pod dowództwem generała Friedricha von Paulusa zająć Stalingrad na południu, centrum przemysłowe i przeszkodę dla nazistowskiej kontroli cennych odwiertów naftowych Kaukazu. W sierpniu szósta armia niemiecka poczyniła postępy przez Wołgę, podczas gdy niemiecka czwarta flota powietrzna zredukowała Stalingrad do płonącego gruzu, zabijając ponad 40 000 cywilów. Na początku września generał Paulus zarządził pierwsze ofensywy w Stalingradzie, szacując, że zdobycie miasta zajmie jego armii około 10 dni. Tak rozpoczęła się jedna z najstraszniejszych bitew II wojny światowej i zapewne najważniejsza, ponieważ był punktem zwrotnym w wojnie między Niemcami a ZSRR.
Próbując zdobyć Stalingrad, szósta armia niemiecka stanęła w obliczu generała Wasilija Żukowa, kierując gorzką Armią Czerwoną, wykorzystując zniszczone miasto na ich korzyść, przekształcając zniszczone budynki i gruz w naturalne fortyfikacje obronne. W metodzie walki Niemcy zaczęli nazywać Rattenkrieg, lub „Wojna Szczurów”, przeciwne siły rozbiły się na oddziały liczące osiem lub 10 osób i walczyły ze sobą o każdy dom i podwórko terytorium. Bitwa przyniosła szybki postęp w technologii walki ulicznej, takiej jak niemiecki karabin maszynowy, który strzelał do zakrętów i lekki rosyjski samolot, który cicho sunął nocą nad niemieckimi pozycjami, zrzucając bomby bez ostrzeżenia. Jednak obu stronom brakowało niezbędnego jedzenia, wody lub środków medycznych, a dziesiątki tysięcy ginęły co tydzień.
Radziecki przywódca Józef Stalin był zdeterminowany, aby wyzwolić miasto nazwane jego imieniem, aw listopadzie zarządził masowe posiłki w tym regionie. 19 listopada generał Żukow rozpoczął wielką sowiecką kontrofensywę z gruzów Stalingradu. Dowództwo niemieckie nie doceniło skali kontrataku, a szósta armia została szybko przytłoczona ofensywą, w której udział wzięło 500 000 żołnierzy radzieckich, 900 czołgów i 1400 samolotów. W ciągu trzech dni okrążono całą niemiecką siłę ponad 200 000 ludzi.
Wojska włoskie i rumuńskie w Stalingradzie poddały się, ale Niemcy pozostali, otrzymując ograniczone zapasy drogą powietrzną i czekając na posiłki. Hitler nakazał von Paulusowi pozostanie na miejscu i awansował go na feldmarszałka, ponieważ żaden nazistowski feldmarszałek nigdy się nie poddał. Głód i gorzka rosyjska zima pochłonęły tyle samo ludzi, co bezlitosne wojska sowieckie, a 21 stycznia 1943 r. Ostatnie lotnisko Niemców przypadło Sowietom, całkowicie odcinając Niemców od zapasów. 31 stycznia von Paulus poddał siły niemieckie w sektorze południowym, a 2 lutego pozostałe wojska niemieckie poddały się. Tylko 90 000 niemieckich żołnierzy wciąż żyło, z czego tylko 5000 żołnierzy przeżyje sowieckie obozy jenieckie i wróci do Niemiec.
Bitwa pod Stalingradem zmieniła losy w wojnie między Niemcami a Związkiem Radzieckim. Generał Żukow, który odegrał tak ważną rolę w zwycięstwie, później poprowadził radziecki pęd do Berlina. 1 maja 1945 r. Osobiście przyjął niemiecką kapitulację Berlina. Tymczasem von Paulus agitował przeciwko Adolfowi Hitlerowi wśród niemieckich jeńców wojennych w Związku Radzieckim, aw 1946 r. Złożył zeznania w Międzynarodowym Trybunale Wojskowym w Norymberdze. Po zwolnieniu przez Sowietów w 1953 r. Osiadł w Niemczech Wschodnich.
