Jeśli w 1974 r. Postawiłeś przyjacielską postawę na to, która postać z popu lub muzyki współczesnej będzie mogła służyć w Kongresie Stanów Zjednoczonych za 20 lat, mógłbyś wybrać kogoś o widocznym programie politycznym, jak Joan Baez lub przynajmniej z kimś, kto był związany z jakąś przyczyną, na przykład miłośnik przyrody John Denver. Prawie na pewno nie zrobiłby tego postawił zakład na Sonny'ego Bono, piosenkarza o prawdopodobnie ograniczonych talentach, który wyglądał na zadowolonego z tego, że stoi dosłownie iw przenośni w cieniu swojej znacznie popularniejszej żony, Cher. W rzeczy samej Salvatore „Sonny” Bono miał jednak przyszłość w polityce wyborczej, która obejmowała jego wybór do Izby Reprezentantów Stanów Zjednoczonych z 44. Dystryktu Kongresowego Kalifornii tego dnia w 1994 r.

Sonny Bono prawie całkowicie zniknął z publicznego widoku po anulowaniu The Sonny and Cher Show w 1977 roku. Podczas gdy jego była żona i dawna partnerka muzyczna, Cher, rozpoczęła bardzo udaną drugą fazę swojej kariery z dobrze przyjętymi rolami aktorskimi w latach osiemdziesiątych, Sonny pozostawił światło dzienne, aby skupić się na biznesie restauracyjnym. Chociaż w czasach telewizyjnych prezentował się jako niezbyt bystry bełkot, Bono był bystrym operatorem prowadzącym wczesną karierę muzyczną jego i Cher oraz jego późniejsze interesy. Właściciel wielu udanych restauracji, Bono, zaangażował się w politykę po tym, jak sfrustrowany biurokratycznymi przeszkodami postawionymi przed jednym z jego projektów budowy restauracji przez lokalnych urzędników w Palm Springs w Kalifornii, pod koniec lat 80. Chociaż sam zarejestrował się, aby głosować po raz pierwszy zaledwie rok wcześniej, Bono został wybrany burmistrzem Palm Springs w 1988 roku. Po nieudanym starcie w Kalifornijskim republikańskim senatorze podstawowym w 1992 roku, Bono zwrócił uwagę na siedzibę Kongresu 44. dzielnicy w 1994. Konserwatywny republikanin, Bono został objęty urzędem jako część republikańskiej „rewolucji” kierowanej przez Newta Gingricha w tym roku, i został ponownie wybrany w 1996 roku.

Podczas swojego urzędu Bono nie traktował swoich współprawodawców na żadne występy wokalne, ale człowiek stojący za przebojami „I Got You Babe” (1965) i „The Beat Goes On” (1967) zamienił się w swoją publiczność jako: dobroduszny, niegroźny miły facet. Tak jak The Washington Post zauważył w swoim nekrologu po śmierci Bono w wypadku na nartach w 1998 roku: „Bono przyniósł Kongresowi rzadką umiejętność: mógł sprawić, że ustawodawcy, nawet najbardziej pompatyczni spośród nich,„ śmieją się z samych siebie ”. Lub, jak powiedział Prezydent Bill Clinton,„ ”Jego radosna rozrywka milionów zasłużyła mu na sławę, ale w Waszyngtonie zyskał szacunek, będąc dowcipnym i mądrym uczestnikiem procesów politycznych, które często wydają się trudne dla narodu amerykańskiego. ”