Zawartość

• Założenie Ku Klux Klan
• Ku Klux Klan Przemoc na południu
• Ku Klux Klan i koniec rekonstrukcji
• Odrodzenie Ku Klux Klanu

Założony w 1865 r. Ku Klux Klan (KKK) rozszerzył się na prawie każde państwo południowe w 1870 r. I stał się narzędziem białego południowego oporu wobec polityki z okresu odbudowy Partii Republikańskiej mającej na celu ustanowienie politycznej i ekonomicznej równości Czarnych. Jej członkowie prowadzili podziemną kampanię zastraszania i przemocy skierowaną do białych i czarnych przywódców republikańskich. Chociaż Kongres uchwalił przepisy mające na celu ograniczenie terroryzmu klanowego, organizacja widziała swój główny cel - przywrócenie białej supremacji - wypełnione poprzez zwycięstwa demokratyczne w stanowych stanach ustawodawczych na południu w latach 70. XIX wieku. Po okresie upadku białe protestanckie grupy natywistyczne ożywiły Klan na początku XX wieku, paląc krzyże i organizując wiece, parady i marsze potępiające imigrantów, katolików, Żydów, czarnych i zorganizowaną siłę roboczą. Ruch na rzecz praw obywatelskich w latach 60. XX wieku również przyniósł gwałtowny wzrost aktywności Ku Klux Klana, w tym bombardowania czarnych szkół i kościołów oraz przemoc wobec czarno-białych działaczy na południu.

Założenie Ku Klux Klan

Grupa składająca się z wielu byłych weteranów Konfederacji założyła pierwszy oddział Ku Klux Klan jako klub towarzyski w Pulaski w Tennessee w 1865 roku. Pierwsze dwa słowa nazwy organizacji prawdopodobnie pochodzą od greckiego słowa „kyklos”, co oznacza koło. Latem 1867 r. Lokalne oddziały Klanu spotkały się na ogólnej konwencji organizacyjnej i ustanowiły tak zwane „Niewidzialne Imperium Południa”. Naczelny konfederat generalny Nathan Bedford Forrest został wybrany na pierwszego przywódcę lub „wielkiego czarodzieja” Klanu; przewodniczył hierarchii wielkich smoków, wielkich tytanów i wielkich cyklopów.

Czy wiedziałeś? W szczytowym okresie w latach dwudziestych członkostwo Klanu przekroczyło 4 miliony ludzi w całym kraju.

Organizacja Ku Klux Klanu zbiegła się z początkiem drugiej fazy odbudowy po wojnie secesyjnej, wprowadzonej przez bardziej radykalnych członków Partii Republikańskiej w Kongresie. Po odrzuceniu względnie łagodnej polityki odbudowy prezydenta Andrew Johnsona, obowiązującej w latach 1865–1866, Kongres uchwalił ustawę o odbudowie nad wetem prezydenckim. Zgodnie z jego postanowieniami Południe podzielono na pięć okręgów wojskowych, a każde państwo było zobowiązane do zatwierdzenia 14. Poprawki, która zapewniała „równą ochronę” Konstytucji byłym niewolnikom i wprowadziła powszechne prawo wyborcze dla mężczyzn.

Ku Klux Klan Przemoc na południu

Od 1867 r. Afroamerykański udział w życiu publicznym na południu stał się jednym z najbardziej radykalnych aspektów odbudowy, gdy Czarni wygrywali wybory do rządów stanu południowego, a nawet do Kongresu USA. Ze swojej strony Ku Klux Klan poświęcił się podziemnej kampanii przemocy przeciwko republikańskim przywódcom i wyborcom (zarówno czarnym, jak i białym) w celu odwrócenia polityki radykalnej odbudowy i przywrócenia białej supremacji na południu. Dołączyli w tej walce podobne organizacje, takie jak Rycerze Białej Camelii (założonej w Luizjanie w 1867 r.) I Białe Bractwo. Co najmniej 10 procent czarnych prawodawców wybranych podczas konwencji konstytucyjnych 1867–1868 padło ofiarą przemocy podczas odbudowy, w tym siedmiu zabitych. Biali republikanie (wyśmiewani jako „workowcy dywanów” i „upiory”) oraz czarne instytucje, takie jak symbole czarnych autonomii w szkołach i kościołach, były również celem ataków Klan.

Do 1870 r. Ku Klux Klan miał oddziały w prawie każdym stanie południowym. Nawet u szczytu Klan nie miał dobrze zorganizowanej struktury ani wyraźnego przywództwa. Lokalni członkowie Klanu często nosili maski i ubrani w charakterystyczne długie białe szaty i kaptury organizacji, zwykle przeprowadzali ataki w nocy, działając samodzielnie, ale wspierając wspólne cele pokonania Radykalnej Odbudowy i przywrócenia białej supremacji na Południu. Aktywność Klana kwitła szczególnie w regionach Południa, gdzie Czarni stanowili mniejszość lub niewielką większość populacji, a w innych była stosunkowo ograniczona. Jedną z najbardziej znanych stref działalności Klanu była Karolina Południowa, gdzie w styczniu 1871 r. 500 zamaskowanych mężczyzn zaatakowało więzienie hrabstwa Unii i zlinczowało ośmiu czarnych jeńców.

Ku Klux Klan i koniec rekonstrukcji

Chociaż później przywódcy Demokratyczni przypisywali przemoc Ku Klux Klan biedniejszym południowym bielom, członkostwo organizacji przekroczyło granice klasowe, od drobnych rolników i robotników po plantatorów, prawników, kupców, lekarzy i ministrów. W regionach, w których odbywała się większość działań Klanu, lokalni funkcjonariusze organów ścigania albo należeli do Klanu, albo odmówili podjęcia działań przeciwko niemu, a nawet ci, którzy aresztowali oskarżonych Klanów, mieli trudności ze znalezieniem świadków gotowych zeznawać przeciwko nim. Inni wiodący biali obywatele na południu odmówili wypowiedzenia się przeciwko działaniom grupy, dając im milczącą aprobatę. Po 1870 r. Rządy republikańskich stanów na południu zwróciły się o pomoc do Kongresu, czego skutkiem było uchwalenie trzech aktów wykonawczych, z których najsilniejszym była ustawa Ku Klux Klan z 1871 r.

Po raz pierwszy ustawa Ku Klux Klan określiła niektóre przestępstwa popełnione przez jednostki jako przestępstwa federalne, w tym spiski mające na celu pozbawienie obywateli prawa do sprawowania urzędu, pełnienia funkcji przysięgłych i korzystania z równej ochrony prawnej. Ustawa upoważniła prezydenta do zawieszenia pisma habeas corpus i aresztowania oskarżonych bez zarzutu oraz do sił federalnych w celu stłumienia przemocy Klan. Ta ekspansja władzy federalnej, którą Ulysses S. Grant natychmiast wykorzystał w 1871 r., By zmiażdżyć działalność Klanu w Południowej Karolinie i innych obszarach oburzonych demokratów na południu, a nawet zaalarmowała wielu republikanów. Od wczesnych lat siedemdziesiątych XIX wieku biała supremacja stopniowo przywracała swoją pozycję na południu, gdy poparcie dla odbudowy osłabło; do końca 1876 r. całe południe znów znalazło się pod kontrolą demokratyczną.

Odrodzenie Ku Klux Klanu

W 1915 r. Biali protestanccy natiwiści zorganizowali odrodzenie Ku Klux Klan w pobliżu Atlanty w stanie Georgia, zainspirowane ich romantycznym poglądem na Stare Południe, a także książką Thomasa Dixona z 1905 r. „The Clansman” i D.W. Film Griffitha z 1915 r. „Narodziny narodu”. To drugie pokolenie Klanu było nie tylko anty-czarne, ale także występowało przeciwko rzymskokatolikom, Żydom, obcokrajowcom i zorganizowanej sile roboczej. Przyczyniła się do tego rosnąca wrogość do wzrostu imigracji, jakiego doświadczyła Ameryka na początku XX wieku, a także obawy przed rewolucją komunistyczną zbliżoną do triumfu bolszewickiego w Rosji w 1917 roku. Organizacja wzięła za swój symbol płonący krzyż i organizowała wiece, parady i marsze w całym kraju. W szczytowym okresie w latach dwudziestych członkostwo Klanu przekroczyło 4 miliony ludzi w całym kraju.

CZYTAJ WIĘCEJ: Jak „Narodziny narodu” ożywiły Ku Klux Klan

Wielki kryzys w latach 30. XX wieku uszczuplił szeregi członków Klanu, a organizacja tymczasowo rozwiązała się w 1944 r. Ruch na rzecz praw obywatelskich w latach 60. XX wieku spowodował gwałtowny wzrost lokalnej aktywności Klanu na południu, w tym bombardowania, bicia i strzelanie do czarno-białych aktywistów . Działania te, prowadzone w tajemnicy, ale najwyraźniej przez miejscowych Klanmenów, oburzyły naród i pomogły zdobyć poparcie dla praw obywatelskich. W 1965 roku Prezydent Lyndon Johnson wygłosił publiczne przemówienie potępiające Klan i ogłaszające aresztowanie czterech Klansmenów w związku z zamordowaniem białej prawniczki w Alabamie. Przypadki przemocy związanej z Klanem stały się bardziej izolowane w nadchodzących dziesięcioleciach, chociaż rozdrobnione grupy połączyły się z neonazistami lub innymi prawicowymi organizacjami ekstremistycznymi od lat 70. XX wieku. Na początku lat 90. oszacowano, że Klan ma od 6000 do 10 000 aktywnych członków, głównie na Dalekim Południu.

Zobacz pierwszy pomnik Ameryki dla 4400 ofiar linczu