W Pulaski, Tennessee, grupa weteranów Konfederacji zbiera się, aby utworzyć tajne stowarzyszenie, które ochrzcili „Ku Klux Klan”. KKK szybko rozwinęło się z tajnej wspólnoty społecznej w siłę paramilitarną, której celem było odwrócenie postępowej ery odbudowy rządu federalnego na południu, zwłaszcza polityki, które podniosły prawa miejscowej ludności Afroamerykanów.

Nazwa Ku Klux Klan pochodzi od greckiego słowa Kyklos, oznaczające „koło” i szkocko-gaelickie słowo „klan”, które prawdopodobnie zostało wybrane ze względu na aliterację. Pod platformą filozoficznej białej wyższości rasowej grupa zastosowała przemoc, aby odepchnąć Rekonstrukcję i uwłaszczenie Afroamerykanów. Były generał Konfederacji Nathan Bedford Forrest był pierwszym wielkim czarodziejem KKK; w 1869 roku bezskutecznie próbował go rozwiązać po tym, jak krytykował nadmierną przemoc Klana.

Najbardziej widoczni w hrabstwach, w których rasy były względnie zrównoważone, KKK przeprowadzała w nocy naloty terrorystyczne na Afroamerykanów i białych republikanów, wykorzystując zastraszanie, niszczenie mienia, napaść i morderstwo, aby osiągnąć swoje cele i wpłynąć na nadchodzące wybory. W kilku stanach południowych republikanie zorganizowali jednostki milicji w celu rozbicia Klanu. W 1871 r. Ustawa Ku Klux przeszła w Kongresie, upoważniając Prezydenta Ulissesa S. Granta do użycia siły wojskowej w celu stłumienia KKK. Ustawa Ku Klux spowodowała, że ​​dziewięć hrabstw Południowej Karoliny zostało objętych stanem wojennym i tysiące aresztowań. W 1882 r. Sąd Najwyższy USA uznał ustawę Ku Klux za niekonstytucyjną, ale do tego czasu odbudowa zakończyła się, a KKK zniknęła.

XX wiek był świadkiem dwóch odrodzeń KKK: jednego w odpowiedzi na imigrację w latach 1910 i 20, a drugiego w odpowiedzi na afroamerykański ruch na rzecz praw obywatelskich w latach 50. i 60.