James Earl Ray, uciekinier z USA, zostaje aresztowany w Londynie w Anglii i oskarżony o zabójstwo afroamerykańskiego przywódcy praw obywatelskich Martina Luthera Kinga, Jr.
4 kwietnia 1968 r. W Memphis King został śmiertelnie ranny od kuli snajperskiej, stojąc na balkonie przed pokojem na drugim piętrze w motelu Lorraine. Tego wieczoru na chodniku obok domu w pokoju, jeden blok od motelu Lorraine, znaleziono karabin myśliwski Remington .30-06. Przez następne kilka tygodni karabin, naoczny świadek i palce na broni wskazywały na jednego podejrzanego: uciekającego z więzienia Jamesa Earla Raya. Dwukrotny przestępca Ray uciekł z więzienia w Missouri w kwietniu 1967 r., Odbywając karę za zatrzymanie. W maju 1968 r. Rozpoczęła się masowa obława na Raya. FBI ostatecznie ustaliło, że uzyskał kanadyjski paszport pod fałszywą tożsamością, co w tamtym czasie było stosunkowo łatwe.
8 czerwca śledczy Scotland Yardu aresztowali Raya na lotnisku w Londynie. Ray próbował polecieć do Belgii, a ostatecznie - jak przyznał później - cel dotarcia do Rodezji. Rodezja (obecnie zwana Zimbabwe) była w tym czasie rządzona przez uciskający i potępiony na arenie międzynarodowej rząd białej mniejszości. Ekstradowany do Stanów Zjednoczonych, Ray stanął przed sędzią Memphis w marcu 1969 roku i przyznał się do winy za morderstwo króla, aby uniknąć fotela elektrycznego. Został skazany na 99 lat więzienia.
Trzy dni później próbował wycofać się z zarzutu winy, twierdząc, że był niewinny z powodu zabójstwa króla i został ustanowiony jako patsy w większej konspiracji. Twierdził, że w 1967 r. Tajemniczy mężczyzna o imieniu „Raoul” podszedł do niego i zwerbował go do firmy strzeleckiej. Jednak 4 kwietnia 1968 r. Zdał sobie sprawę, że to on będzie kolesiem zabójcą króla i uciekł do Kanady. Wniosek Raya został odrzucony, podobnie jak jego dziesiątki innych próśb o proces w ciągu najbliższych 29 lat.
W latach 90. wdowa i dzieci Martina Luthera Kinga Jr. publicznie przemawiały za Rayem i jego roszczeniami, nazywając go niewinnym i spekulując o spisku morderczym z udziałem rządu i wojska USA. Władze USA były, zdaniem konspiratorów, okolicznością pośrednią. Dyrektor FBI J. Edgar Hoover miał obsesję na punkcie króla, który, jak sądził, był pod wpływem komunistów. Przez ostatnie sześć lat swojego życia King podlegał ciągłemu podsłuchiwaniu i nękaniu przez FBI. Przed śmiercią dr King był również monitorowany przez wywiad wojskowy USA, który mógł zostać wezwany do czuwania nad królem po tym, jak publicznie wypowiedział wojnę w Wietnamie w 1967 r. Ponadto, wzywając do radykalnych reform gospodarczych w 1968 r., W tym gwarantowanych rocznych dochodów dla King poznał niewielu nowych przyjaciół w amerykańskim rządzie z czasów zimnej wojny.
Z biegiem lat zabójstwo zostało ponownie zbadane przez House Select Committee on Assassinations, Shelby County, Tennessee, prokurator okręgowy, a trzy razy przez Departament Sprawiedliwości USA. Wszystkie te dochodzenia zakończyły się tym samym wnioskiem: James Earl Ray zabił Martina Luthera Kinga, Jr. Komitet Izby przyznał, że mógł istnieć spisek na niskim szczeblu, obejmujący jednego lub więcej wspólników Raya, ale nie ujawnił żadnych dowodów, które mogłyby ostatecznie udowodnić ta teoria. Oprócz góry dowodów przeciwko niemu, takich jak jego palce na narzędziu zbrodni i przyznanie się do obecności w pokoju gościnnym 4 kwietnia, Ray miał wyraźny motyw zabójstwa Króla: nienawiść. Według jego rodziny i przyjaciół był szczerym rasistą, który powiedział im, że zamierza zabić króla. Ray zmarł w 1998 roku.
