Zawartość
- Tło debat Kennedy-Nixon
- The Candidates Face Off
- Może to leniwe golenie
- Dziedzictwo debat Kennedy'ego-Nixona
W 1960 r. John F. Kennedy i Richard Nixon wystąpili w pierwszych telewizyjnych debatach prezydenckich w historii Ameryki. Debaty Kennedy'ego-Nixona nie tylko wywarły znaczący wpływ na wynik wyborów, ale zapoczątkowały nową erę, w której kreowanie wizerunku publicznego i korzystanie z mediów stały się istotnymi składnikami udanej kampanii politycznej. Zwiastowali także, że telewizja nadal odgrywa główną rolę w procesie demokratycznym.
Tło debat Kennedy-Nixon
Wybory prezydenckie w USA w 1960 r. Miały decydujący czas w historii Ameryki. Kraj był zaangażowany w gorącą zimną wojnę ze Związkiem Radzieckim, który właśnie objął prowadzenie w kosmicznym wyścigu, wystrzeliwując satelitę Sputnik. Powstanie rewolucyjnego reżimu Fidela Castro na Kubie zwiększyło obawy o rozprzestrzenianie się komunizmu na półkuli zachodniej. Na froncie wewnętrznym walka o prawa obywatelskie i desegregację głęboko podzieliła naród, stawiając kluczowe pytania o stan demokracji w Stanach Zjednoczonych. W czasach, gdy potrzeba silnego przywództwa była zbyt oczywista, walczyło dwóch skrajnie różnych kandydatów na prezydenturę: John F. Kennedy, młody, ale dynamiczny senator Massachusetts z potężnej rodziny z Nowej Anglii, i Richard Nixon, doświadczony prawodawca, który obecnie pełni funkcję wiceprezydenta. 43-letni Kennedy, mając niewiele więcej niż tylko jeden nietypowy termin w senacie Stanów Zjednoczonych, nie miał dużego doświadczenia w polityce zagranicznej Nixona i miał tę wadę, że był jednym z pierwszych katolików ubiegających się o prezydenta na ważny bilet na imprezę. Natomiast Nixon spędził prawie osiem lat jako zastępca dowódcy kraju po znakomitej karierze w Kongresie, podczas której oddał decydujące głosy w różnych sprawach wewnętrznych, stał się jednym z najbardziej otwartych krytyków globalnego komunizmu i pomógł zdemaskować Algera Hissa „domniemana próba szpiegostwa” w wieku 39 lat. Rywale prowadzili niestrudzenie kampanię przez całe lato 1960 r., a Nixon wyprzedzał w sondażach, aby uzyskać niewielką przewagę. Gdy jednak sezon zaczął się zmieniać, zmieniły się również stoły. Nixon odniósł wielki hit w sierpniu, gdy reporter poprosił prezydenta Dwighta D. Eisenhowera o podanie niektórych wypowiedzi jego wiceprezydenta. Wyczerpany i zirytowany po długiej konferencji prasowej Eisenhower odpowiedział: „Jeśli dasz mi tydzień, mógłbym pomyśleć o jednym. Nie pamiętam. ”(Chociaż ta uwaga miała być deprecjonującą wzmianką o własnym zmęczeniu psychicznym prezydenta, Demokraci szybko wykorzystali ją w reklamie telewizyjnej, która zakończyła się stwierdzeniem:„ Prezydent Eisenhower nie pamiętał, ale wyborcy zapamiętają. ”) W tym samym miesiącu Nixon uderzył kolanem w drzwi samochodu podczas kampanii w Karolinie Północnej i rozwinął infekcję, która wylądowała w szpitalu; pojawił się dwa tygodnie później wątły, ziemisty i 20 funtów niedowagi.
Czy wiedziałeś? Brązowa cera Kennedy'ego sprawiła, że wyglądał jak zdjęcie zdrowia w porównaniu z Nixonem, ale wielu historyków spekulowało, że jego charakterystyczna opalenizna była objawem choroby Addisona, zaburzenia endokrynologicznego, które nękało go przez całe życie.
The Candidates Face Off
Wieczorem 26 września, kiedy dwaj kandydaci przybyli do stacji nadawczej CBS w centrum Chicago na pierwszą telewizyjną debatę prezydencką w historii Ameryki, seria pecha Nixona trwała nadal. Wychodząc z samochodu, uderzył pięścią w kolano i pogorszył wcześniejszą kontuzję. Wiceprezydent niedawno miał grypę i nadal miał niską gorączkę; Mimo to wyczerpujący dzień spędził na szlaku kampanii i wyglądał na wyczerpanego. Tymczasem Kennedy spędził cały weekend w hotelu razem ze swoimi asystentami przez cały weekend, odpowiadając na pytania treningowe i odpoczywając przez pierwszą z czterech „wielkich debat”. Pomimo wyczerpania Nixona i gotowości Kennedyego, republikanin i demokrata byli mniej więcej równo dopasowane, jeśli chodzi o treść. Każda z nich przebiegła umiejętnie i przedstawiała niezwykle podobne programy. Obaj podkreślili bezpieczeństwo narodowe, zagrożenie komunizmem, potrzebę wzmocnienia amerykańskiego wojska oraz znaczenie budowania lepszej przyszłości dla Ameryki; w rzeczy samej, po oświadczeniu otwierającym Kennedy'ego, Nixon powiedział: „Całkowicie zgadzam się z duchem, który senator Kennedy wyraził dziś wieczorem”. A jednak, podczas gdy większość słuchaczy radiowych nazywa pierwszą debatę remisem lub ogłasza zwycięstwo Nixonem, senator z Massachusetts zwyciężył 70 milionów widzów telewizyjnych z szerokim marginesem.
Może to leniwe golenie
Co spowodowało tę rozbieżność? Po pierwsze, telewizja była stosunkowo nowym dodatkiem do amerykańskich salonów, a politycy wciąż szukali odpowiedniej formuły interakcji z publicznością w ten nowy, bardziej intymny sposób. Kennedy przybił go podczas Wielkich Debat, wpatrując się bezpośrednio w kamerę, gdy odpowiadał na każde pytanie. Z drugiej strony Nixon spojrzał w bok, aby zwrócić się do różnych reporterów, co okazało się, że odwrócił wzrok, aby uniknąć kontaktu wzrokowego z krzywdzącym błędem publicznym dla człowieka znanego szyderczo z „Tricky Dick”. obecność kandydatów na antenie nie była tylko kwestią charyzmy; był to także jeden z kosmetyków. Przed pierwszą debatą obaj mężczyźni odmówili skorzystania z usług najlepszego makijażystki CBS, który został wezwany z Nowego Jorku na to wydarzenie. Opalony brązem i lśniący od tygodni kampanii na świeżym powietrzu, Kennedy był więcej niż gotowy na zbliżenia, chociaż źródła później twierdziły, że naturalnie telegeniczny senator wciąż ma poprawki ze swojego zespołu. Z drugiej strony Nixon miał bladą cerę i szybko rosnący zarost, co razem nadało mu wiecznie szarawą bladość; podczas wywiadu z Walterem Cronkite na dwa tygodnie przed debatą wiceprezydent zwierzył się: „Mogę się ogolić w ciągu 30 sekund, zanim pójdę do telewizji i nadal mam brodę”. Nixon pod namową swoich doradców poddał się płaszczowi Lazy'ego Golenie, makijaż naleśnikowy z apteki, którego używał w przeszłości do maskowania swojego cienia o piątej. Ale kiedy kandydat zaczął się pocić pod gorącymi światłami studia, proszek zdawał się topić jego twarz, ustępując miejsca widocznym kroplom potu. Nie pomogło to, że Nixon wybrał jasnoszary garnitur na tę okazję, który wyblakł na tle zestawu i wydawał się pasować do jego popielatego odcienia skóry. Reagując na pojawienie się wiceprezydenta, burmistrz Chicago Richard J. Daley podobno powiedział: „Mój Boże, zabalsamowali go, zanim jeszcze umarł”. Następnego dnia dziennik „Chicago Daily News” napisał nagłówek: „Czy Nixon został sabotowany przez Artyści makijażu telewizyjnego? Wiceprezydent oczyścił swój akt przez następne trzy debaty, ale szkody zostały wyrządzone. Poza tym Kennedy miał tajną broń, aby olśnić amerykańskie media: równie idealną żonę, która wkrótce oczaruje naród i świat. W szóstym miesiącu ciąży z drugim dzieckiem pary Jacqueline Kennedy poprowadziła imprezy oglądające debaty w rodzinnym domu letnim w Hyannis Port w stanie Massachusetts. Gazety doceniały każdy szczegół, od modnej odzieży ciążowej Jackie i listy wyróżniających się gości po wyposażenie salonu i wybór napojów. Kiedy pierwsza debata się zakończyła, przyszła pierwsza dama podobno zakończyła: „Myślę, że mój mąż był genialny”. Tymczasem matka Nixona natychmiast zadzwoniła do syna, by zapytać, czy jest chory.
Dziedzictwo debat Kennedy'ego-Nixona
Półtora miesiąca później Amerykanie okazali się głosować w rekordowej liczbie. Zgodnie z przewidywaniami były to bliskie wybory, a Kennedy wygrał popularny głos z 49,7 procent do 49,5 procent. Ankiety wykazały, że na ponad połowę wszystkich wyborców miały wpływ Wielkie Debaty, a 6 procent twierdziło, że same debaty zadecydowały o ich wyborze. Niezależnie od tego, czy debaty kosztowały prezydenturę Nixona, były one ważnym punktem zwrotnym w wyścigu w 1960 roku i w historii telewizji. Debaty telewizyjne stały się nieodłącznym elementem amerykańskiego krajobrazu politycznego, pomagając kształtować wyniki wyborów pierwotnych i powszechnych. Oprócz odróżnienia się od przeciwników, kandydaci mają okazję zaprezentować swoje umiejętności oratorskie (lub zdradzić swoją nieartykułalność), wykazać się poczuciem humoru (lub ujawnić ich brak) i wykorzystać życiorysy rywali (lub przypieczętować swój los przejęzyczyć się). Dwa lata po debatach Kennedy'ego-Nixona mężczyzna, który przegrał, uznał ich znaczenie i jego fatalny błąd w swoim pamiętniku „Sześć kryzysów:„ Powinienem pamiętać, że „zdjęcie jest warte tysiąca słów”. ”
Dostęp do setek godzin historycznych filmów, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.
