Zawartość

• John C. Breckinridge: Early Life
• John C. Breckinridge: Kariera polityczna
• John C. Breckinridge: Wojna domowa
• John C. Breckinridge: Later Life

John C. Breckinridge (1821–1875) był politykiem, który był 14 wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych i generałem Konfederacji podczas wojny domowej (1861–1865). Pochodzący z Kentucky Breckinridge rozpoczął karierę polityczną jako przedstawiciel stanu, zanim służył w Kongresie USA w latach 1851–1855. Breckinridge został wybrany na 14 wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych w 1856 roku, a następnie złożył nieudaną ofertę prezydencką w 1860 roku. Przyłączył się do Konfederacji na początku wojny domowej i pełnił funkcję dowódcy brygady w bitwie pod Shiloh. Awansowany na generała dywizji w 1862 r., Breckinridge walczył w Battles of Stones River i Chickamauga, zanim objął dowództwo nad siłami konfederatów w dolinie Shenandoah w 1864 r. Później odegrał ważną rolę w bitwach na Nowym Rynku i Cold Harbor, zanim pełnił funkcję ostateczny konfederacki sekretarz wojny w 1865 r. Po wojnie domowej Breckinridge uciekł za granicę, po czym wrócił do Kentucky w 1869 r. Zmarł w 1875 r. w wieku 54 lat.

John C. Breckinridge: Early Life

John Cabell Breckinridge urodził się w Lexington, Kentucky, 16 stycznia 1821 r. Jego dziadek służył w Senacie USA i jako prokurator generalny prezydenta Thomasa Jeffersona, a jego ojciec był wybitnym prawnikiem i politykiem stanowym. Breckinridge uczęszczał do Center College w Kentucky, zanim studiował prawo w Princeton. Następnie wrócił do Kentucky i studiował na Transylvania University, kończąc studia w 1841 roku.

Czy wiedziałeś? Zaledwie 36 lat, w czasie swojej inauguracji w 1857 r., John C.Breckinridge pozostaje najmłodszym wiceprezydentem w historii Ameryki.

Breckinridge praktykował prawo w Iowa i Kentucky po ukończeniu szkoły, aw 1843 r. Poślubił Mary Cyrene Burch. Para miała później pięcioro dzieci. Breckinridge następnie służył jako ochotnik podczas wojny meksykańsko-amerykańskiej (1846–1848), ale nie widział walki.

John C. Breckinridge: Kariera polityczna

Breckinridge rozpoczął karierę polityczną w 1849 r., Kiedy zdobył miejsce w Izbie Reprezentantów Kentucky. W 1851 r. Został wybrany do amerykańskiej Izby Reprezentantów jako demokrata i służył do 1855 r. W tym czasie Breckinridge zasłynął jako czołowy polityk z południa, znany ze swoich elokwentnych przemówień na parlamencie. Jego gwałtowny wzrost trwał w 1856 roku, kiedy został wybrany 14. wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych wraz z prezydentem Jamesem Buchananem. W wieku zaledwie 35 lat Breckinridge był najmłodszym wiceprezydentem w historii Ameryki.

W 1860 roku Breckinridge kandydował na prezydenta jako część południowej frakcji Partii Demokratycznej. Podczas gdy prowadził kampanię na platformie pro-niewolniczej, w szczególności zażądał interwencji federalnej w celu ochrony właścicieli niewolników na terytoriach, a także głośno popierał utrzymanie Unii w związku z pogłoskami o południowej secesji. Breckinridge ostatecznie zajął trzecie miejsce w popularnym głosowaniu za Abrahamem Lincolnem i Stephenem A. Douglasem. Pomimo tej straty został powołany do Senatu USA przez ustawodawcę Kentucky w marcu 1861 roku. Breckinridge pozostał na stanowisku nawet po rozpoczęciu wojny domowej i zachęcał swoje państwo rodzinne do odejścia w miarę eskalacji konfliktu. W obawie przed aresztowaniem uciekł na południe we wrześniu 1861 r. Po tym, jak Kentucky stanął po stronie Unii.

John C. Breckinridge: Wojna domowa

Uważany za zdrajcę na północy, Breckinridge udał się do Wirginii i zaoferował swoje usługi Konfederacji. W listopadzie 1861 r. Zlecił generałowi brygady, dowodził tzw. „Sierotą Brygadą”, jednostką z Kentucky, której żołnierze czuli się opuszczeni przez swoje państwo. Breckinridge dowodził Korpusem Rezerwowym w bitwie pod Shiloh w kwietniu 1862 r., A jego jednostka poniosła prawie 50 procent strat podczas ciężkich walk na obszarze zwanym „Gniazdem Szerszenia”. Wkrótce potem awansował na generała dywizji

Po nieudanej próbie wyrwania miasta Baton Rouge w Luizjanie spod kontroli Unii w sierpniu 1862 r. Breckinridge dołączył do sił Braxtona Bragga w pobliżu Murfreesboro w stanie Tennessee. Był zaangażowany w bitwę o kamienie w rzece w styczniu 1863 roku, a jego jednostka poniosła ciężkie straty po tym, jak Bragg nakazał mu podjąć lekkomyślną szarżę na liniach Unii. Breckinridge i Bragg doświadczyli upadku po bitwie i pozostali w złych warunkach przez resztę swojej kadencji razem.

Po wzięciu udziału w obronie Vicksburga w czerwcu 1863 r. Breckinridge służył w zwycięstwie Konfederacji w bitwie pod Chickamauga we wrześniu. Podczas bitwy jego jednostka kierowała atakami na Unię z lewej strony i poniosła około 30 procent ofiar. Breckinridge uczestniczył następnie w oblężeniu Bragga w Chattanooga jesienią 1863 roku. Podczas bitwy o Chattanooga w listopadzie jego jednostka została rozbita przez atak generała Unii George'a H. Thomasa na Missionary Ridge. Bragg później obwinił Breckinridge za stratę w Chattanooga, a nawet oskarżył go o bycie pijanym podczas bitwy.

Pomimo oskarżeń Bragga, w lutym 1864 roku Breckinridge został wezwany do Richmond i oskarżony o kierowanie Departamentem Zachodnim Wirginii, masowym dowództwem, które obejmowało dolinę Shenandoah. Osiągnął mało prawdopodobne zwycięstwo w bitwie o nowy rynek w maju 1864 r., Kiedy kadeci z Virginia Military Institute walczyli u boku ludzi Breckinridge i wypędzili z doliny przełożoną generała Unii Franza Sigela. Breckinridge wzmocnił następnie Armię Północnej Wirginii na potrzeby bitwy pod Cold Harbor, w której jego ludzie odpierali ciężki atak wojsk Unii.

Breckinridge później dołączył do generała Jubala Early'ego podczas jego słynnego nalotu na Waszyngton i był zaangażowany w bitwy monocacy i Second Kernstown w lipcu. Następnie został dowodzony przez oddziały w południowo-zachodniej Wirginii. Po tym, jak siły w jego departamencie wygrały małą bitwę pod Saltville w stanie Wirginia w październiku 1864 r., Część żołnierzy Breckinridge zamordowała około 150 czarnych żołnierzy podczas odwrotu Unii. Breckinridge był wściekły z powodu tego niewłaściwego postępowania, ale odniesie niewielki sukces w próbach aresztowania odpowiedzialnych oficerów. W listopadzie 1864 roku podjął wyprawę do Tennessee i odniósł zwycięstwo w bitwie o Bull's Gap. Jego siła robocza i zapasy maleją, a następnie pod koniec 1864 r. Stoczył kilka małych bitew w zachodniej Wirginii.

W styczniu 1865 r. Breckinridge został mianowany piątym i ostatnim Konfederacyjnym Sekretarzem Wojny. Osiągnął dobre wyniki w zarządzaniu zanikającym wysiłkiem wojennym przed kapitulacją Konfederacji w kwietniu 1865 r. W tym czasie Breckinridge argumentował za zorganizowanym zakończeniem działań wojennych i doradzał prezydentowi Konfederacji Jeffersonowi Davisowi przed przedłużeniem wojny poprzez działania partyzanckie.

John C. Breckinridge: Later Life

Obawiając się schwytania przez armię Unii, Breckinridge uciekł na Kubę pod koniec wojny domowej, a następnie udał się do Wielkiej Brytanii i Kanady. Ponownie zjednoczył się z rodziną w Toronto, a następnie wyruszył w długą podróż po Europie. Breckinridge pozostał na wygnaniu do 1869 r., Kiedy to ułaskawienie go przez prezydenta pozwoliło mu bezpiecznie wrócić do Stanów Zjednoczonych. Ignorując wezwania do powrotu do polityki, osiadł w Lexington w stanie Kentucky i wznowił praktykę prawniczą. W końcu będzie pełnił funkcję prezesa Elizabethtown, Lexington i Big Sandy Railroad, a także oddziału Kentucky Piedmont i Arlington Life Insurance Company w Wirginii. Zmarł w 1875 roku w wieku 54 lat.

Dostęp do setek godzin historycznych filmów, bez reklam, dzięki HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.