Indianie Sioux i Cheyenne odnoszą taktyczne zwycięstwo nad siłami generała Crooka w bitwie pod Rosebud, zapowiadając katastrofę bitwy pod Little Big Horn osiem dni później.
Generał George Crook dowodził w czerwcu jedną z trzech kolumn żołnierzy zbiegających się w kraju Big Horn w południowej Montanie. Duża grupa Indian Sioux i Cheyenne pod dowództwem Siedzącego Byka, Szalonego Konia i kilku innych wodzów zgromadziła się na tym obszarze wbrew Stanom Zjednoczonym, domagając się, aby Hindusi ograniczyli się do zastrzeżeń. Armia postrzegała odmowę Indian jako okazję do przeprowadzenia masowego potrójnego ataku i zwycięstwa nad „wrogimi” Indianami.
Kolumna Crooka, maszerująca na północ od Fort Fetterman na Terytorium Wyoming, miała połączyć się z dwoma innymi: kolumna generała Gibbona zbliżająca się na wschód od Fort Ellis na Terytorium Montana oraz siły generała Terry'ego na zachód od Fortu Abraham Lincoln na Terytorium Dakoty. Siły Terry'ego obejmowały wkrótce siódmą kawalerię pod dowództwem George'a Custera. Ogromne odległości i brak niezawodnej komunikacji utrudniały koordynację, ale trzy armie planowały zbiec się w dolinie rzeki Big Horn i przeprowadzić atak na wroga, którego położenie i rozmiar były ledwie znane.
Plan szybko wpadł w kłopoty. Gdy Crook zbliżył się do Wielkiego Rogu, jego indyjscy zwiadowcy poinformowali go, że znaleźli oznaki dużej siły Sioux, która wciąż musi być w pobliżu. Crook był przekonany, że Siouxowie rozbili obóz w dużej wiosce gdzieś wzdłuż Rosebud Creek na wschód od Wielkiego Rogu. Podobnie jak większość innych oficerów, Crook uważał, że Indianie częściej uciekają niż stoją i walczą, i był zdeterminowany, by znaleźć wioskę i zaatakować, zanim Sioux będą mogli uciec na pustynię. Indyjscy sprzymierzeńcy Crooka262 Wojownicy wron i Shoshone byli mniej pewni. Podejrzewali, że siły Sioux są pod dowództwem Crazy Horse, wspaniałego wodza wojennego. Szalony Koń, ostrzegli, był zbyt sprytny, aby dać Krzykowi okazję do zaatakowania stacjonarnej wioski.
Crook wkrótce dowiedział się, że jego sojusznicy mieli rację. Około 8 rano tego dnia w 1876 r. Crook zatrzymał siły około 1300 ludzi w misce w małej dolinie wzdłuż Rosebud Creek, aby umożliwić dogonienie tylnej części kolumny. Żołnierze Crooka nie przywiązali się do siebie i pozwolili swoim pasom wypaść, podczas gdy odpoczywali w trawie i cieszyli się chłodnym porannym powietrzem. Amerykańscy żołnierze byli na otwartej przestrzeni, podzieleni i nieprzygotowani. Nagle kilku indyjskich zwiadowców wjechało do obozu pełnym galopem. „Sioux! Sioux! ”Krzyczeli. „Many Sioux!” W ciągu kilku minut masa wojowników Sioux zaczęła zbierać się w armii.
Siła co najmniej 1500 wojowników na Siouxach zaskoczyła żołnierzy Crooka. Szalony Koń trzymał w rezerwie dodatkowych 2500 wojowników, aby dokończyć atak. Na szczęście dla Crooka jeden segment jego armii nie został złapany nieprzygotowany. Jego 262 sojuszników z Wronami i Szoszonem zajęło zaawansowane pozycje około 500 jardów od głównej grupy żołnierzy. Z zadziwiającą odwagą indyjscy wojownicy odważnie przeciwstawili się znacznie większej sile inwazyjnej. Udało im się stępić początkowy atak wystarczająco długo, aby Krzyś przegrupował swoich ludzi i żołnierzy do przodu, aby wspierać swoich indyjskich sojuszników. Walki trwały do południa, kiedy Sioux - być może z nadzieją, że wciągną armię Crooka w zasadzkę - wycofali się z pola.
Łączna siła 4000 wojowników Sioux przewyższyła liczebnie podzieloną i nieprzygotowaną armię Krzyża o więcej niż trzy do jednego. Gdyby nie mądrość i odwaga indyjskich sprzymierzeńców Crooka, Amerykanie mogliby dziś dobrze pamiętać bitwę pod Rosebud, gdy robią kolejną bitwę pod Little Big Horn. Tymczasem zespół Crooka był mocno zakrwawiony - 28 mężczyzn zostało zabitych, a 56 zostało poważnie rannych.
Oszust nie miał wyboru, musiał się wycofać i przegrupować. Szalony Koń stracił tylko 13 ludzi, a jego wojownicy zostali ośmieleni udanym atakiem na amerykańskich żołnierzy. Osiem dni później dołączyli do swoich plemion w bitwie pod Little Big Horn, która zniszczyłaby George'a Custera i jego 7. kawalerię.
