Zawartość
Mumia to osoba lub zwierzę, którego ciało zostało wysuszone lub w inny sposób zachowane po śmierci. Kiedy ludzie myślą o mumii, często wyobrażają sobie wczesne wersje ludzkich postaci z epoki Hollywood, owinięte warstwami na warstwach bandaży, z wyciągniętymi rękami, gdy powoli przesuwają się do przodu. Mumie nie mogą dosłownie powstać ze swoich starożytnych grobowców i zaatakować, ale są całkiem realne i mają fascynującą historię.
Co to są mumie?
Praktyka zachowania ciała jako mumii jest rozpowszechniona na całym świecie i na przestrzeni czasu. Wiele cywilizacji: Inków, Aborygenów Australii, Azteków, Afrykanów, starożytnych Europejczyków i innych od tysiącleci praktykowało pewnego rodzaju mumifikację, aby uhonorować i zachować ciała zmarłych.
Rytuały mumifikacji różniły się w zależności od kultury i uważano, że niektóre kultury mumifikowały wszystkich swoich obywateli. Inni zastrzegali rytuał przejścia dla bogatych lub ludzi o statusie. Ponieważ większość bakterii nie może się rozwijać w ekstremalnych temperaturach, wystawienie zwłok na słońce, ogień lub mrozy było nieskomplikowanym sposobem na stworzenie mumii.
Niektóre mumie zdarzyły się przypadkowo. Weźmy na przykład przypadkowe mumie z Guanajuato, zbiór ponad 100 mumii zakopanych w podziemnych kryptach w Meksyku. Te ciała nie zostały zmumifikowane celowo. Uważa się, że ekstremalne upały lub bogate w tym regionie zasoby geologiczne siarki i innych minerałów przyspieszyły proces mumifikacji.
Niektórzy mnisi buddyjscy ćwiczyli samumumifikację, spędzając lata głodząc swoje ciała i jedząc tylko produkty sprzyjające rozkładowi.Po zniknięciu tkanki tłuszczowej spędzili jeszcze kilka lat pijąc trujący sok, aby wymioty pozbyły się płynów ustrojowych. Trucizna sprawiła, że ciało stało się niesmacznym przyszłym żywicielem robaków zjadających zwłoki.
Kiedy nadszedł właściwy czas, mnisi zostali pochowani żywcem, aby oczekiwać śmierci i mumifikacji. Śmierć nadeszła szybko, ale samumumifikacja rzadko działała.
Egipskie mumie
Bez względu na to, jak ciało zostało zmumifikowane, końcową grą było zachowanie jak największej ilości tkanki skórnej, a kapłani starożytnego Egiptu są uważani za ekspertów w tym procesie. Suchy klimat Egiptu ułatwił wysuszenie i zmumifikowanie zwłok, ale Egipcjanie rutynowo stosowali bardziej skomplikowany proces, aby zapewnić zmarłym bezpieczne przejście do zaświatów.
Proces mumifikacji dla członków rodziny królewskiej i bogatych często obejmował:
Starożytni Egipcjanie ze wszystkich środowisk zmumifikowali zmarłych członków rodziny, ale proces ten nie był tak skomplikowany dla biednych. Według egiptologa Salimy Ikram, niektóre zwłoki zostały po prostu wypełnione olejem jałowca, aby rozpuścić narządy przed pochowaniem.
Mumie faraonów umieszczono w ozdobnych kamiennych trumnach zwanych sarkofagami. Zostali następnie pochowani w wyszukanych grobowcach wypełnionych wszystkim, czego potrzebowali do życia po śmierci, takimi jak pojazdy, narzędzia, jedzenie, wino, perfumy i artykuły gospodarstwa domowego. Niektórzy faraonowie byli nawet pochowani ze zwierzętami domowymi i sługami.
Mumie jako medycyna
Według streszczenia z 1927 r. Opublikowanego w Postępowanie Royal Society of Medicinepreparaty lecznicze wykonane ze sproszkowanych mumii były popularne między XII a XVII wiekiem. W tym czasie niezliczone mumie zostały zdemontowane i spalone, aby zaspokoić zapotrzebowanie na „lekarstwo na mumię”.
Zainteresowanie mumiami jako lekami oparto na rzekomych właściwościach leczniczych bitumu, rodzaju asfaltu z Morza Martwego. Uważano, że mumie zabalsamowane są bitumem, ale rzadko tak było; większość balsamowano żywicami.
Mumie Go Mainstream
Być może najbardziej znaną mumią we współczesnej historii jest król Tutanchamon, powszechnie znany jako król Tut. Jego grób i zmumifikowane ciało odkrył w 1922 r. Brytyjski archeolog Howard Carter. Było to ekscytujące znalezisko, które zostało jednak przyćmione przez kilka niewyjaśnionych zgonów.
Według folkloru zaburzenie grobowca mumii prowadzi do śmierci. Ten przesąd nie zmiażdżył Cartera ani nie powstrzymał go przed ekshumacją grobowca Tuta. Mimo to, gdy kilka osób zaangażowanych w jego wyprawę zmarło wcześnie z powodu nienaturalnych przyczyn, historia została sensacyjna przez media, chociaż tak zwana klątwa ocaliła życie Cartera.
Na początku XX wieku mumie stały się czymś więcej niż religijnymi symbolami starożytnego świata dzięki debiutowi powieści Brama Stokera, Klejnot siedmiu gwiazd, który przedstawiał ich jako nadprzyrodzonych złoczyńców. Ale to był portret Borisa Karloffa z mumii w filmie z 1932 roku, Mumia, dzięki czemu mumie stają się potworami z głównego nurtu.
Późniejsze filmy, takie jak Grób Mumii i Klątwa Mumii przedstawiał mumie jako mocno zabandażowane, nieme istoty, które znają dzisiaj. Fikcyjne mumie nie odczuwają bólu i podobnie jak inne potwory grozy są trudne do zabicia. Najskuteczniejszym sposobem na trwałe zginięcie jest podpalenie ich.
Mimo że prawdziwe i przerażające mumie nie cieszą się taką popularnością jak zombie, wilkołaki i wampiry. To może się zmienić, kiedy Hollywood wypuszcza nowe filmy mumii z mrożącymi krew w żyłach fabułami i niepokojącymi efektami specjalnymi.
Źródła
Mumie NOVA
Mummies Back in Action: A Regenerated Classic Monster. Centralna Biblioteka Regionalna Rappahannock.
Mumifikacja. Science Museum, Londyn.
Mumia jako lek. National Library of Medicine w USA National Institutes of Health.
Życie pozagrobowe w starożytnym Egipcie. NOVA
Przypadkowe mumie: meksykańscy wieśniacy zostają zachowani. ScienceBuzz.org.
Mumia jako lek. Postępowanie Royal Society of Medicine.
