Zawartość

• Franco: wczesne lata
• Franco i Druga Republika
• Franco i hiszpańska wojna domowa
• Życie pod Franco
• Życie po Franco

Generał i dyktator Francisco Franco (1892–1975) rządził Hiszpanią od 1939 r. Do śmierci. Doszedł do władzy podczas krwawej hiszpańskiej wojny domowej, kiedy to z pomocą nazistowskich Niemiec i faszystowskich Włoch jego siły nacjonalistyczne obaliły demokratycznie wybraną Drugą Republikę. Przyjmując tytuł „El Caudillo” (przywódca), Franco prześladował przeciwników politycznych, tłumił kulturę i język hiszpańskich regionów Basków i Katalonii, ocenzurował media i w inny sposób sprawował absolutną kontrolę nad krajem. Niektóre z tych ograniczeń stopniowo zmniejszały się wraz z wiekiem Franco, a po jego śmierci kraj przeszedł do demokracji.

Franco: wczesne lata

Francisco Franco y Bahamonde urodził się 4 grudnia 1892 roku w El Ferrol, małym nadmorskim miasteczku na północno-zachodnim krańcu Hiszpanii. Do 12 roku życia Franco uczęszczał do prywatnej szkoły prowadzonej przez katolickiego księdza. Następnie wstąpił do morskiej szkoły średniej w celu pójścia za ojcem i dziadkiem do morskiej kariery wojskowej. Jednak w 1907 r. Pozbawiony pieniędzy hiszpański rząd tymczasowo zawiesił przyjmowanie kadetów do Akademii Marynarki Wojennej. W rezultacie Franco zapisał się do Akademii Piechoty w Toledo, którą trzy lata później ukończył z ocenami poniżej średniej.

Czy wiedziałeś? Podczas II wojny światowej hiszpański przywódca Franco napisał częściowo autobiograficzną powieść „Raza”, która później została przekształcona w film. Używając pseudonimu Jaime de Andrade, Franco przedstawił rodzinę, która bardzo przypominała jego własną, w tym bohatera, który dzielnie walczył z żądnymi krwi republikanami.

Po krótkim wysłaniu z powrotem do El Ferrol Franco zgłosił się na ochotnika do walki z rebelią w kontrolowanym przez Hiszpanię Maroku. Przybył na początku 1912 r. I pozostał tam w dużej mierze bez przerwy do 1926 r. Po drodze przeżył ranę postrzałową w brzuch, otrzymał szereg nagród za zasługi i nagrody, a także poślubił Carmen Polo i Martínez Valdés, z którymi miałby jedną córkę. W wieku 33 lat Franco został najmłodszym generałem w całej Europie. Następnie został wybrany do kierowania nowo utworzoną General Military Academy w Saragossie.

Franco i Druga Republika

Dyktatura wojskowa objęta przez króla Alfonsa XIII rządziła Hiszpanią w latach 1923–1930, ale wybory samorządowe w kwietniu 1931 r. Obaliły króla i zapoczątkowały tzw. Drugą republikę. Po wyborach zwycięscy republikańscy kandydaci podjęli działania, które zmniejszyły siłę i wpływy wojska, Kościoła katolickiego, elit posiadających własność i innych zakorzenionych interesów. Franco, znany autorytarny prawicowiec, został upomniany za krytykę działań osób odpowiedzialnych i wysłany na nieistotny posterunek w pobliżu El Ferrol. Co więcej, jego Generalna Akademia Wojskowa została zamknięta.

Niemniej jednak Franco został przywrócony do łask rządu w 1933 r., Kiedy centroprawicowa koalicja wygrała wybory. W następnym roku wysłał żołnierzy z Maroka do Asturii w północnej Hiszpanii, aby stłumić powstanie lewicowe, w wyniku którego zginęło około 4000 osób, a dziesiątki tysięcy zostało uwięzionych. Tymczasem przemoc na ulicach, zabójstwa polityczne i ogólne zamieszki narastały zarówno po prawej, jak i po lewej stronie. W 1935 r. Franco został szefem sztabu armii. Kiedy lewicowa koalicja wygrała kolejną rundę wyborów w lutym 1936 r., On i inni przywódcy wojskowi zaczęli omawiać zamach stanu.

Franco i hiszpańska wojna domowa

Wygnany na odległe stanowisko na Wyspach Kanaryjskich, Franco początkowo wahał się, popierając spisek wojskowy. W pełni zaangażował się jednak po zamordowaniu przez policję radykalnego monarchisty José Calvo Sotelo. 18 lipca 1936 r. Oficerowie wojskowi rozpoczęli wielopłaszczyznowe powstanie, które objęło ich kontrolą nad większością zachodniej części kraju. Rolą Franco było polecieć do Maroka i rozpocząć transport żołnierzy na kontynent. Nawiązał także kontakty z nazistowskimi Niemcami i faszystowskimi Włochami, zapewniając broń i inną pomoc, która trwałaby przez cały okres tak zwanej hiszpańskiej wojny domowej (1936–39).

W ciągu kilku miesięcy Franco został mianowany szefem zbuntowanego rządu nacjonalistycznego i naczelnym wodzem (generalísimo) sił zbrojnych. Zjednoczył bazę wsparcia, zapewniając wsparcie Kościoła katolickiego, łącząc faszystowskie i monarchistyczne partie polityczne oraz rozwiązując wszystkie inne partie polityczne. Tymczasem w drodze na północ do jego ludzi należały setki, a może tysiące republikanów z miasteczka faszystowskiej grupy milicji w mieście Badajoz. Kolejne dziesiątki tysięcy więźniów politycznych zostaną stracone przez nacjonalistów w późniejszych walkach. Wewnętrznie podzieleni republikanie, którzy zamordowali swoją część przeciwników politycznych, nie byli w stanie powstrzymać powolnego nacjonalizmu, pomimo wsparcia Związku Radzieckiego i Brygad Międzynarodowych. Bombardowania niemieckie i włoskie pomogły nacjonalistom podbić ziemie baskijskie i Asturię w 1937 r. Barcelona, ​​serce oporu republikańskiego, upadła w styczniu 1939 r., A Madryt poddał się w marcu, skutecznie kończąc konflikt.

Życie pod Franco

Wiele republikańskich osób uciekło z kraju po wojnie domowej, a trybunały wojskowe powołano, aby osądzić tych, którzy zostali. Te trybunały posłały na śmierć tysiące Hiszpanów, a sam Franco przyznał w połowie lat 40. XX wieku, że miał 26 000 więźniów politycznych pod kluczem. Reżim Franco zasadniczo uczynił też katolicyzm jedyną tolerowaną religią, zakazał używania języka katalońskiego i baskijskiego poza domem, zakazał noworodkom katalońskich i baskijskich nazwisk, zakazał związków zawodowych, promował politykę samowystarczalności gospodarczej i stworzył rozległą tajną sieć policyjną do szpiegowania obywatele.

Chociaż Franco sympatyzował z mocarstwami Osi, Franco w dużej mierze nie uczestniczył w II wojnie światowej (1939–1945), ale zrobił prawie 50 000 ochotników, aby walczyć u boku Niemców na froncie sowieckim. Franco otworzył również swoje porty dla niemieckich okrętów podwodnych i najechał na administrowane na arenie międzynarodowej miasto Tanger w Maroku. Po wojnie Hiszpania stanęła w obliczu izolacji dyplomatycznej i ekonomicznej, ale zaczęła się topić wraz z nasileniem się zimnej wojny. W 1953 r. Hiszpania zezwoliła Stanom Zjednoczonym na budowę trzech baz lotniczych i bazy morskiej na swojej ziemi w zamian za pomoc wojskową i gospodarczą.

W miarę starzenia się Franco coraz bardziej unikał codziennych spraw politycznych, zamiast tego polował i łowił ryby. W tym samym czasie kontrola policyjna i cenzura prasy zaczęły się rozluźniać, strajki i protesty stały się bardziej powszechne, wprowadzono reformy wolnorynkowe, wzrosła turystyka i Maroko uzyskało niepodległość. Franco zmarł 20 listopada 1975 r. Po serii zawałów serca. Na jego pogrzebie wielu żałobników uniosło rękę w faszystowskim pozdrowieniu.

Życie po Franco

W 1947 roku Franco ogłosił, że król go zastąpi, aw 1969 r. Wybrał na tę rolę księcia Juana Carlosa, wnuka króla Alfonsa XIII. Chociaż Juan Carlos spędził sporo czasu u boku Franco i publicznie poparł reżim, natychmiast objął tron, w tym legalizację partii politycznych. Pierwsze wybory po Franco odbyły się w czerwcu 1977 r., A poza 18-godzinną próbą zamachu stanu w 1981 r. Hiszpania pozostała demokratyczna.