Tego dnia w 1983 r. Prom kosmiczny Pretendent zostaje wystrzelony w kosmos podczas swojej drugiej misji. Na pokładzie promu jest dr Sally K. Ride, która jako specjalistka od misji, jest pierwszą Amerykanką, która podróżuje w kosmos.
Ride, która wcześniej zajmowała się zawodową karierą tenisową, odpowiedziała na reklamę prasową NASA z 1977 r., Wzywającą młodych doświadczonych naukowców, którzy mogliby pracować jako specjaliści misji.
W 1959 i 1960 r. Stany Zjednoczone przeprowadziły kontrolę grupy pilotek pod kątem możliwego szkolenia astronautów, ale później zdecydowały się ograniczyć kwalifikacje astronautów do mężczyzn. W 1978 r. NASA zmieniła swoją politykę i ogłosiła, że zatwierdziła sześć kobiet z około 3000 oryginalnych kandydatek na pierwsze kobiety-astronautki w amerykańskim programie kosmicznym.
Ride była absolwentką Uniwersytetu Stanforda (otrzymała tytuł Bachelor of Science w dziedzinie fizyki, Bachelor of Arts w języku angielskim, a także Master of Science i doktorat z fizyki). Została naziemnym komunikatorem kapsułowym (CAPCOM) dla misji NASA STS-2 i STS-3 w 1981 i 1982 roku, stając się ekspertem w sterowaniu robotycznym ramieniem wahadłowca.
NASA ogłosiło, że Ride będzie częścią załogi STS-7 30 kwietnia 1982 r., Służąc jako specjalista ds. Misji i dołączając do dowódcy Roberta L. Crippena, specjalisty ds. Misji Johna M. Fabiana, lekarza-astronauty Normana E. Thagarda i pilota Fredericka H. Haucka w historycznym locie.
W ciągu sześciu dni złożone zadania załogi obejmowały uruchomienie komercyjnych satelitów komunikacyjnych dla Indonezji i Kanady oraz rozmieszczenie i odzyskanie satelity za pomocą ramienia robota wahadłowca. Ride, która miała wówczas 32 lata, była pierwszą kobietą, która obsługiwała mechaniczne ramię wahadłowca.
Misja obejmowała również eksperymenty, takie jak badanie wpływu zerowej grawitacji na zachowanie społeczne kolonii mrówek, badania otaczające stopy metali w badaniach mikrograwitacji i choroby kosmicznej.
„Byłem jednym z kilku astronautów, którzy mocno zaangażowali się w pracę symulatora, aby zweryfikować, czy symulatory dokładnie modelują ramię: opracować procedury użycia ramienia na orbicie, opracować procedury nieprawidłowego działania, aby astronauci wiedzieli, co zrobić, jeśli coś poszło nie tak ”, powiedział Ride w NASA Johnson Space Center Project Oral History Project w 2019 r.„ Na początku nie było żadnych list kontrolnych; opracowaliśmy je wszystkie. ”
Misja, siódma z NASA, zakończyła się 24 czerwca 1983 r., Kiedy Challenger powrócił na Ziemię i przypadkowo odbyła się mniej więcej w 20. rocznicę historycznego startu radzieckiej kosmonauty Walentyny V. Tereshkovej jako pierwszej kobiety w kosmosie 16 czerwca 1963 r.
Ride ponownie przeszła do historii, gdy stała się pierwszą Amerykanką, która po raz drugi poleciała w kosmos 5 października 1984 r. Na misji promowej STS-41G, gdzie była częścią siedmioosobowej załogi, która spędziła osiem dni w kosmosie.
Podobnie jak w przypadku pierwszego lotu kosmicznego, Ride użyła zrobotyzowanego ramienia promu, tym razem do usunięcia lodu z zewnętrznej części statku i dostosowania sprzętu. Kolejna kobieta, specjalistka od misji, Kathryn D. Sullivan, również była częścią tej załogi, dzięki czemu był to pierwszy lot kosmiczny NASA z dwiema kobietami na pokładzie (Sullivan stała się pierwszą Amerykanką, która spacerowała w kosmosie podczas tej misji).
Trzecia misja Ride została odwołana po wybuchu Challengera 28 stycznia 1986 r., W którym zginęło wszystkich siedmiu członków załogi, w tym nauczycielka Christa McAuliffe. Jazda została przydzielona do Komisji Rogersa, komisji prezydenckiej odpowiedzialnej za badanie katastrofy. Później pełniła funkcję specjalnego asystenta administratora NASA przed opuszczeniem agencji w 1987 r. I powrotem do środowiska akademickiego.
Ride zmarł na raka trzustki w 2019 roku w wieku 61 lat.
