Sąsiedzi Thomas i Ann Farrow, sklepikarze w południowym Londynie, odkrywają swoje ciężko obijane ciała w domu. Thomas już nie żył, ale Ann wciąż oddychała. Umarła cztery dni później, nie odzyskując przytomności. Brutalna zbrodnia została rozwiązana przy użyciu nowo opracowanej techniki palcowania. Zaledwie trzy lata wcześniej pierwszy angielski sąd przyznał dowód palcowy w sprawie o drobną kradzież. Sprawa Farrow po raz pierwszy wykorzystała najnowocześniejszą technologię w głośnej sprawie o morderstwo.

Ponieważ skrzynka z pieniędzmi, w której przechowywał ich rachunki Farrow, była pusta, śledczy ze Scotland Yardu zrozumieli, że kradzież była przyczyną przestępstwa. Jeden na pudełku nie pasował do ofiar ani żadnego z wciąż malutkich akt przestępców, które posiadał Scotland Yard. Na szczęście lokalny mleczarz poinformował, że widział dwóch młodych mężczyzn w pobliżu domu Farrow w dniu morderstwa. Wkrótce policja zidentyfikowała się jako bracia Alfred i Albert Stratton, a policja rozpoczęła przesłuchanie ich przyjaciół.

Dziewczyna Alfreda powiedziała policji, że oddał swój płaszcz dnia i zmienił kolor swoich butów następnego dnia po morderstwach. Tydzień później władze w końcu dogoniły braci Stratton i dotknęły ich palcami. Prawy kciuk Alfreda idealnie pasował do kasy na Farrow.

Odciski palców stały się jedynym solidnym dowodem oskarżenia, gdy mleczarz nie był w stanie zidentyfikować Strattonów. Obrona wystawiła eksperta dr Johna Garsona, aby zaatakował wiarygodność dowodów palcowych. Ale prokuratura odpowiedziała dowodami, które Garson napisał zarówno do obrony, jak i do oskarżenia tego samego dnia, oferując swoje usługi obu stronom.

Bracia Stratton, co oczywiście nie pomogło zdyskredytowanie Garsona, zostali skazani i powieszeni 23 maja 1905 r. Od tego czasu dowody na palcach stały się powszechne w procesach kryminalnych, a ich braku używają nawet obrońcy.