W Rosji rewolucja lutowa (znana jako taka ze względu na wykorzystanie kalendarza juliańskiego przez Rosję) rozpoczyna się, gdy w Piotrogrodzie wybuchają zamieszki i strajki z powodu niedoboru żywności. Tydzień później wieki carskich rządów w Rosji zakończyły się abdykacją Mikołaja II, a Rosja zrobiła dramatyczny krok w stronę rewolucji komunistycznej.

Do 1917 r. Większość Rosjan straciła wiarę w zdolności przywódcze carskiego reżimu. Szerzyła się korupcja w rządzie, rosyjska gospodarka pozostała zacofana, a Mikołaj wielokrotnie rozwiązał Dumę, rosyjski parlament utworzony po rewolucji w 1905 r., Kiedy sprzeciwiał się jego woli. Jednak bezpośrednią przyczyną rewolucji lutowej - pierwszej fazy rewolucji rosyjskiej w 1917 r. - było katastrofalne zaangażowanie Rosji w I wojnę światową. Pod względem wojskowym imperialna Rosja nie mogła się równać z uprzemysłowionymi Niemcami, a straty rosyjskie były większe niż straty poniesione przez którąkolwiek naród w jakiejkolwiek poprzedniej wojnie. Tymczasem ekonomia została beznadziejnie zakłócona przez kosztowny wysiłek wojenny, a umiarkowani dołączyli do rosyjskich radykalnych elementów wzywając do obalenia cara.

8 marca 1917 r. Demonstranci domagający się chleba wyszli na ulice rosyjskiej stolicy Piotrogrodu (obecnie znanej jako Sankt Petersburg). Wspierani przez 90 000 mężczyzn i kobiet podczas strajku protestujący starli się z policją, ale odmówili opuszczenia ulic. 10 marca strajk rozprzestrzenił się na wszystkich pracowników Piotrogrodu, a zirytowane tłumy robotników zniszczyły posterunki policji. Kilka fabryk wybrało zastępców do Piotrogrodu Radziecki, lub „rada” komitetów robotniczych, zgodnie z modelem opracowanym podczas rewolucji 1905 r.

11 marca wojska garnizonu piotrogrodzkiego zostały wezwane do stłumienia powstania. W niektórych spotkaniach pułki otwierały ogień, zabijając demonstrantów, ale protestujący trzymali się ulic, a żołnierze zaczęli się wahać. Tego dnia Mikołaj ponownie rozwiązał Dumę. 12 marca rewolucja zatriumfowała, gdy pułk za pułkiem garnizonu piotrogrodzkiego uciekł na rzecz demonstrantów. Żołnierze, około 150 000 mężczyzn, utworzyli następnie komitety, które wybrały zastępców sowieckiego Piotrogrodu.

Rząd cesarski został zmuszony do rezygnacji, a Duma utworzyła rząd tymczasowy, który pokojowo rywalizował z radziecką w Piotrogrodzie o kontrolę rewolucji. 14 marca sowiecki Piotrograd wydał „Zakon nr 1”, który poinstruował rosyjskich żołnierzy i marynarzy, aby stosowali się tylko do tych rozkazów, które nie kolidowały z dyrektywami sowieckimi. Następnego dnia, 15 marca, car Mikołaj II abdykował tron ​​na rzecz swojego brata Michała, którego odmowa przyznania korony zakończyła carską autokrację.

Nowy rząd prowincji, tolerowany przez sowiecką Piotrograd, miał nadzieję ocalić rosyjski wysiłek wojenny, jednocześnie eliminując niedobory żywności i wiele innych kryzysów wewnętrznych. Byłoby to trudne zadanie. Tymczasem Vladimir Lenin, lider bolszewickiej partii rewolucyjnej, opuścił wygnanie w Szwajcarii i przekroczył niemieckie linie wroga, aby wrócić do domu i przejąć kontrolę nad rewolucją rosyjską.