Zawartość
Ellis Island to historyczne miejsce, które zostało otwarte w 1892 roku jako stacja imigracyjna, co służyło przez ponad 60 lat, aż zostało zamknięte w 1954 roku. Położone u ujścia rzeki Hudson między Nowym Jorkiem a New Jersey, Ellis Island zobaczyło miliony nowych przybyli imigranci przechodzą przez drzwi - szacuje się, że prawie 40 procent wszystkich obecnych obywateli USA może wyśledzić przynajmniej jednego z ich przodków na Ellis Island.
Historia imigracji USA
Wśród tego nowego pokolenia byli Żydzi uciekający przed uciskiem politycznym i gospodarczym w carskiej Rosji i Europie Wschodniej (około 484,000 przybyło tylko w 1910 r.) Oraz Włosi uciekający przed biedą w swoim kraju. Byli też Polacy, Węgrzy, Czesi, Serbowie, Słowacy i Grecy, a także nie-Europejczycy z Syrii, Turcji i Armenii.
Powody, dla których opuścili swoje domy na Starym Świecie, to wojna, susza, głód i prześladowania religijne, a wszyscy mieli nadzieję na większą szansę w Nowym Świecie.
Po ciężkiej podróży morskiej imigranci przybywający na wyspę Ellis zostali otagowani informacjami z rejestru statków; następnie czekali na długich kolejkach na badania lekarskie i prawne, aby ustalić, czy nadają się do wjazdu do Stanów Zjednoczonych.
Od 1900 do 1914 roku, w „szczytowych latach działalności Ellis Island”, codziennie od stacji imigracyjnej przechodziło od 5000 do 10 000 osób. Około 80 procent z powodzeniem przeszło w ciągu kilku godzin, ale inni mogli zostać zatrzymani na kilka dni lub tygodni.
Wielu imigrantów pozostało w Nowym Jorku, podczas gdy inni podróżowali barką na stacje kolejowe w Hoboken lub Jersey City, New Jersey, w drodze do miejsc docelowych w całym kraju.
Ellis Island Museum of Immigration
W ten sposób Ellis Island pozostaje głównym miejscem docelowym dla milionów Amerykanów, którzy chcą rzucić okiem na historię swojego kraju, a w wielu przypadkach na historię własnej rodziny.
Oś czasu wyspy Ellis
1630-1770
Ellis Island to niewiele więcej niż mierzeja piasku w rzece Hudson, położona na południe od Manhattanu. Indianie Mohegan, którzy mieszkali na pobliskich brzegach, nazywają wyspę Kioshk lub Gull Island. W latach 30. XVI wieku Holender, Michael Paauw, nabywa wyspę i zmienia jej nazwę na Oyster Island na obfite ilości skorupiaków na plażach. W 1700 roku znana jest jako Gibba Island, ze względu na szubienicę, czyli szubienicę, służącą do wieszania ludzi skazanych za piractwo.
1775-1865
W czasie wojny o niepodległość kupiec z Nowego Jorku, Samuel Ellis, kupuje wyspę i buduje na niej tawernę, która jest przeznaczona dla miejscowych rybaków.
Ellis umiera w 1794 r., Aw 1808 r. Stan Nowy Jork kupuje wyspę od rodziny za 10 000 USD. Departament Wojny Stanów Zjednoczonych płaci państwu za prawo do wykorzystania Ellis Island do budowy fortyfikacji wojskowych i magazynowania amunicji, począwszy od wojny w 1812 roku. Pół dekady później Ellis Island jest wykorzystywany jako arsenał amunicji dla armii Unii podczas wojny secesyjnej .
Tymczasem pierwsze federalne prawo imigracyjne, Ustawa o naturalizacji, uchwalono w 1790 r .; pozwala wszystkim białym mężczyznom mieszkającym w USA przez dwa lata stać się obywatelami. Kiedy pierwsza wielka fala rozpoczyna się w 1814 r., Istnieje niewiele regulacji dotyczących imigracji.
Prawie 5 milionów osób przyjedzie z północnej i zachodniej Europy w ciągu najbliższych 45 lat. Castle Garden, jeden z pierwszych państwowych magazynów imigracyjnych, otwiera się w Battery na dolnym Manhattanie w 1855 roku. Głód ziemniaków, który uderza w Irlandię (1845-52), prowadzi do imigracji ponad miliona samych Irlandczyków w następnej dekadzie.
Jednocześnie duża liczba Niemców ucieka z niepokojów politycznych i gospodarczych. Szybkie osiedlenie się na Zachodzie rozpoczyna się wraz z uchwaleniem ustawy o gospodarstwie domowym w 1862 r. Przyciągnięta możliwością posiadania ziemi, coraz więcej Europejczyków zaczyna emigrować.
1865-1892
Po wojnie secesyjnej Ellis Island pozostaje pusta, dopóki rząd nie zdecyduje się na zastąpienie nowojorskiej stacji imigracyjnej w Castle Garden, która zostanie zamknięta w 1890 roku. Kontrola imigracji zostaje przekazana rządowi federalnemu, a 75 000 $ przeznaczone jest na budowę pierwszego federalna stacja imigracyjna na wyspie Ellis.
Kopane są studnie artezyjskie, a wielkość wyspy podwojona do ponad sześciu akrów, z wysypiskami utworzonymi z balastu statków przybywających i wykopów tuneli metra w Nowym Jorku.
Od 1875 r. Stany Zjednoczone zabraniają prostytutkom i przestępcom wjazdu do kraju. Chińska ustawa o wykluczeniu została uchwalona w 1882 r. Ograniczone są również „szaleńcy” i „idioci”.
1892
Pierwsza stacja imigracyjna na wyspie Ellis Island oficjalnie otwiera się 1 stycznia 1892 roku, gdy trzy duże statki czekają na ląd. Tego dnia przez Ellis Island przeszło siedemset imigrantów, a prawie 450 000 w ciągu pierwszego roku.
W ciągu następnych pięciu dekad ponad 12 milionów ludzi przejdzie przez wyspę w drodze do Stanów Zjednoczonych.
1893-1902
15 czerwca 1897 r. Z 200 imigrantami na wyspie wybuchł pożar w jednej z wież w głównym budynku i dach zawalił się. Chociaż nikt nie został zabity, wszystkie rekordy Ellis Island z 1840 roku i epoki Castle Garden zostały zniszczone. Stacja imigracyjna zostaje przeniesiona do biura barki na Manhattanie w Battery Park.
Nowy obiekt ognioodporny został oficjalnie otwarty w grudniu, a 2251 osób przechodzi w dniu otwarcia. Aby zapobiec powtórzeniu się podobnej sytuacji, prezydent Theodore Roosevelt mianuje nowego komisarza ds. Imigracji Williama Williamsa, który sprząta dom na wyspie Ellis Island w 1902 roku.
Aby wyeliminować korupcję i nadużycia, Williams przyznaje kontrakty oparte na zasługach i ogłasza kontrakty zostaną odwołane, jeśli podejrzewa się nieuczciwość. Nakłada kary za każde naruszenie tej zasady i umieszcza znaki „życzliwość i uwaga” jako przypomnienie pracownikom.
1903-1910
Aby stworzyć dodatkową przestrzeń na wyspie Ellis, tworzone są dwie nowe wyspy przy użyciu składowiska. Wyspa Dwa mieści oddział administracji szpitalnej i chorób zakaźnych, podczas gdy Wyspa Trzy mieści oddział psychiatryczny.
W 1906 roku Ellis Island wzrosła do ponad 27 akrów, z pierwotnego rozmiaru zaledwie trzech akrów.
Anarchistom odmawia się wstępu do Stanów Zjednoczonych od 1903 r. 17 kwietnia 1907 r. Osiągnięto najwyższy w historii dzienny poziom 11 747 otrzymanych imigrantów; w tym roku Ellis Island doświadczyło największej liczby imigrantów otrzymanych w ciągu jednego roku, z liczbą 1 004 756 przyjazdów.
Uchwalane jest prawo federalne z wyłączeniem osób niepełnosprawnych fizycznie i umysłowo, a także dzieci przybywających bez osób dorosłych.
1911-1919
I wojna światowa rozpoczyna się w 1914 r., A Ellis Island doświadcza gwałtownego spadku liczby przyjmowanych imigrantów: z 178,416 w 1915 r., Całkowita liczba spada do 28 867 w 1918 r.
Nastroje antyimigranckie rosną po wejściu USA w wojnę w 1917 r .; około 1800 obywateli niemieckich zostaje zatrzymanych na statkach w portach wschodniego wybrzeża i internowanych na wyspie Ellis przed deportacją.
Począwszy od 1917 r. Ellis Island działa jako szpital dla armii amerykańskiej, stacja dla personelu marynarki wojennej i ośrodek zatrzymań dla kosmitów wroga. Do 1918 r. Armia przejmuje większość wyspy Ellis i tworzy prowizoryczną stację do leczenia chorych i rannych żołnierzy amerykańskich.
Test alfabetyzacji został wprowadzony w tej chwili i pozostaje w książkach do 1952 roku. Osoby powyżej 16 roku życia, które nie potrafią czytać od 30 do 40 słów testowych w swoim ojczystym języku, nie są już przyjmowane przez Ellis Island. Niemal wszyscy imigranci z Azji są objęci zakazem.
Pod koniec wojny „czerwony strach” ogarnia Amerykę w reakcji na rewolucję rosyjską. Wyspa Ellis służy do internowania imigrantów-radykałów oskarżonych o działalność wywrotową; wielu z nich jest deportowanych.
1920-1935
Prezydent Warren G. Harding podpisuje ustawę o kwotach nadzwyczajnych w 1921 r. Zgodnie z nowym prawem roczna imigracja z dowolnego kraju nie może przekroczyć 3 procent całkowitej liczby imigrantów z USA z tego samego kraju, jak odnotowano w spisie powszechnym USA z 1910 r. .
Ustawa o imigracji z 1924 r. Idzie jeszcze dalej, ograniczając całkowitą roczną imigrację do 165 000 i ustalając kwoty imigrantów z określonych krajów.
Budynki na Ellis Island zaczynają popadać w zaniedbanie i porzucenie. Ameryka przeżywa koniec masowej imigracji. W 1932 r. Wielka Depresja zapanowała w Stanach Zjednoczonych i po raz pierwszy więcej imigrantów opuszcza kraj niż przybywa.
1950-1954
Do 1949 r. Amerykańska straż przybrzeżna przejęła większość wyspy Ellis Island, wykorzystując ją do powierzchni biurowych i magazynowych. Uchwalenie ustawy o bezpieczeństwie wewnętrznym z 1950 r. Wyklucza przybywających imigrantów z wcześniejszymi powiązaniami z organizacjami komunistycznymi i faszystowskimi. Dzięki temu Ellis Island doświadcza krótkiego odrodzenia działalności. Remonty i naprawy są podejmowane w celu dostosowania osób zatrzymanych, które czasami liczą po 1500 naraz.
Ustawa o imigracji i naturalizacji z 1952 r. (Znana również jako McCarran'Walter Act) w połączeniu ze zliberalizowaną polityką przetrzymywania powoduje, że liczba zatrzymanych na wyspie spada do mniej niż 30 osób.
Wszystkie 33 struktury na Ellis Island są oficjalnie zamknięte w listopadzie 1954 roku.
W marcu 1955 r. Rząd federalny ogłasza nadwyżkę nieruchomości na wyspie; następnie podlega jurysdykcji Administracji Usług Ogólnych.
1965-1976
W 1965 roku Prezydent Lyndon B. Johnson wydaje Proklamację 3656, zgodnie z którą Ellis Island podlega jurysdykcji Służby Parku Narodowego w ramach Pomnikowej Statuy Wolności.
Wyspa Ellis została otwarta dla publiczności w 1976 r., Oferując godzinne wycieczki z przewodnikiem po budynku głównym przylotów. W tym roku ponad 50 000 osób odwiedza wyspę.
Również w 1965 r. Prezydent Johnson podpisuje Ustawę o imigracji i naturalizacji z 1965 r., Znaną również jako Ustawa Hart-Celler, która znosi wcześniejszy system kwot oparty na pochodzeniu narodowym i ustanawia podstawy dla współczesnego amerykańskiego prawa imigracyjnego.
Ustawa zezwala na wjazd większej liczby osób z krajów trzeciego świata do Stanów Zjednoczonych (w tym Azjatów, którzy w przeszłości nie mieli możliwości wjazdu) i ustanawia oddzielny kontyngent dla uchodźców.
1982-1990
W 1982 roku, na wniosek prezydenta Ronalda Reagana, Lee Iacocca z Chrysler Corporation kieruje Statuą Wolności - Ellis Island Foundation, aby zebrać fundusze od prywatnych inwestorów na odbudowę i zachowanie Wyspy Ellis i Statuy Wolności.
W 1984 roku, kiedy rozpoczyna się renowacja, roczna liczba odwiedzających Ellis Island osiągnęła 70 000. Przywrócenie 156 milionów dolarów w głównym budynku przylotów na Ellis Island zostało ukończone i ponownie otwarte dla publiczności w 1990 roku, dwa lata przed terminem.
W głównym budynku znajduje się nowe muzeum imigracyjne na wyspie Ellis Island, w którym wiele pokoi zostało odnowionych tak, jak wyglądały w szczytowych latach wyspy. Od 1990 roku około 30 milionów odwiedzających odwiedziło Ellis Island, aby prześledzić kroki swoich przodków.
Tymczasem imigracja do Stanów Zjednoczonych trwa nadal, głównie drogami lądowymi przez Kanadę i Meksyk. Nielegalna imigracja staje się stałym źródłem debaty politycznej w latach 80. i 90. XX wieku. Ponad 3 miliony kosmitów otrzymuje amnestię na mocy ustawy o reformie imigracyjnej z 1986 r., Ale recesji gospodarczej na początku lat 90. towarzyszy odrodzenie się poczucia antyimigranta.
1998
W 1998 r. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych orzeka, że New Jersey ma władzę nad południową stroną Ellis Island lub odcinkiem złożonym ze składowiska odpadów dodanego po 1834 r. Nowy Jork zachowuje władzę nad pierwotnymi 3,5 akrami wyspy, która obejmuje większość Main Budynek przylotów.
Polityka wprowadzona w życie przez Immigration Act z 1965 r. Znacznie zmieniła oblicze ludności amerykańskiej pod koniec XX wieku. Podczas gdy w latach 50. ponad połowa wszystkich imigrantów była Europejczykami, a zaledwie 6 procent to Azjaci, w latach 90. zaledwie 16 procent to Europejczycy, a 31 procent to Azjaci, a odsetek imigrantów latynoskich i afrykańskich również znacznie wzrósł.
W latach 1965–1919 najwięcej imigrantów (4,3 mln) do USA pochodzi z Meksyku; 1,4 miliona pochodzi z Filipin. Korea, Dominikana, Indie, Kuba i Wietnam są również wiodącymi źródłami imigrantów, z których każde ma od 700 000 do 800 000 w tym okresie.
2019
American Family Immigration History Center (AFIHC) otwiera się na wyspie Ellis w 2019 roku. Centrum pozwala odwiedzającym przeszukiwać miliony rejestrów przybycia imigrantów w celu uzyskania informacji na temat poszczególnych osób, które przeszły przez Ellis Island w drodze do Stanów Zjednoczonych.
Dokumenty zawierają oryginalne manifesty, przekazane pasażerom na pokładzie statków, zawierające nazwiska i inne informacje, a także informacje o historii i pochodzeniu statków, które przybyły do portu w Nowym Jorku, niosąc nadzieje imigrantów do Nowego Świata.
Trwają debaty na temat tego, jak Ameryka powinna stawić czoła skutkom gwałtownego wzrostu imigracji w latach 90. W następstwie zamachów terrorystycznych z 11 września Ustawa o bezpieczeństwie wewnętrznym z 2019 r. Tworzy Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego (DHS), który przejmuje wiele usług związanych z imigracją i egzekwowania prawa, które poprzednio pełniły służby imigracyjne i naturalizacyjne (INS).
2019-obecnie
W 2019 r. Ogłoszono plany rozbudowy Muzeum Imigracyjnego Ellis Island pod nazwą „The Peopling of America”, które zostało otwarte dla publiczności 20 maja 2019 r. Eksploracja muzeum z okresu Ellis Island (1892–1954) została rozszerzona do obejmują całe doświadczenie amerykańskiej imigracji do dnia dzisiejszego.
Drobnostki
Pierwsze przybycie
1 stycznia 1892 roku, w 15 urodziny Annie Moore z hrabstwa Cork w Irlandii, została pierwszą osobą przyjętą do nowej stacji imigracyjnej na wyspie Ellis Island.W tym dniu otwarcia otrzymała powitanie od urzędników i 10,00 $ złota. Annie podróżowała do Nowego Jorku ze swoimi dwoma młodszymi braćmi na pokładzie statku SS Nevada, który opuścił Queenstown (obecnie Cobh) w Irlandii 20 grudnia 1891 r. I przybył do Nowego Jorku wieczorem 31 grudnia. Po przetworzeniu dzieci zostali zjednoczeni z rodzicami, którzy już mieszkali w Nowym Jorku.
Uważaj na Buttonhook Men
Lekarze sprawdzili osoby przejeżdżające przez Ellis Island pod kątem ponad 60 chorób i niepełnosprawności, które mogą zdyskwalifikować ich przed wjazdem do Stanów Zjednoczonych. Osoby podejrzane o chorobę lub niepełnosprawność zostały oznaczone kredą i zatrzymane w celu dokładniejszego zbadania. Wszyscy imigranci zostali dokładnie sprawdzeni pod kątem jaglicy, zakaźnej choroby oczu, która spowodowała więcej zatrzymań i deportacji niż jakakolwiek inna dolegliwość. Aby sprawdzić jaglicę, badacz użył zaczepu na guziki, aby wywrócić powieki każdego imigranta na lewą stronę, co zostało zapamiętane przez wielu przybyszów z Ellis Island jako szczególnie bolesne i przerażające.
Wyżywienie w Ellis Island
Jedzenie było obfite na wyspie Ellis, pomimo różnych opinii na temat jego jakości. Typowy posiłek serwowany w jadalni może obejmować gulasz wołowy, ziemniaki, chleb i śledzie (bardzo tania ryba); lub fasolka po bretońsku i duszone śliwki. Imigranci zostali wprowadzeni do nowej żywności, takiej jak banany, kanapki i lody, a także do nieznanych preparatów. Aby sprostać szczególnym wymaganiom dietetycznym żydowskich imigrantów, w 1911 r. Zbudowano koszerną kuchnię. Oprócz serwowanych bezpłatnych posiłków niezależne koncesje sprzedawały pakowane jedzenie, które imigranci często kupowali, aby jeść, czekając lub zabierając je ze sobą, gdy opuszczali wyspę.
Znane nazwiska
Wiele słynnych postaci przeszło przez Ellis Island, niektóre porzucając swoje oryginalne nazwiska po wjeździe do Stanów Zjednoczonych, Izrael Beilin'better znany jako kompozytor Irving Berlin, przybył w 1893 roku; Angelo Siciliano, który przybył w 1903 roku, później zdobył sławę jako kulturysta Charles Atlas. Lily Chaucoin przybyła z Francji do Nowego Jorku w 1911 roku i znalazła sławę Hollywood jako Claudette Colbert. Niektórzy byli już sławni, kiedy przybyli, jak Carl Jung lub Sigmund Freud (obaj 1909 r.), Podczas gdy inni, jak Charles Chaplin (1912 r.), Mieliby swoją nazwę w Nowym Świecie.
Przyszły burmistrz
Fiorello La Guardia, przyszły burmistrz Nowego Jorku, pracował jako tłumacz dla Służby Imigracyjnej na Ellis Island od 1907 do 1910 roku, kiedy kończył szkołę prawniczą na New York University. Urodzony w Nowym Jorku w 1882 r. Jako imigrant pochodzenia włoskiego i żydowskiego, La Guardia mieszkał przez pewien czas na Węgrzech i pracował w konsulatach amerykańskich w Budapeszcie i innych miastach. Ze swojego doświadczenia na Ellis Island La Guardia doszedł do przekonania, że wiele deportacji z powodu tak zwanej choroby psychicznej było nieuzasadnione, często z powodu problemów z komunikacją lub niewiedzy lekarzy przeprowadzających kontrole.
„Jadę do New Jersey”
Po tym, jak Sąd Najwyższy orzekł w 1998 r., Że stan New Jersey, a nie Nowy Jork, ma władzę nad większością 27,5 akrów, które tworzą Ellis Island, jednego z najbardziej głośnych nowojorskich wzmacniaczy, ówczesny burmistrz Rudolph Giuliani, znany orzeczenia sądu: „Nadal nie przekonają mnie, że mój dziadek, kiedy siedział we Włoszech, myśląc o przybyciu do Stanów Zjednoczonych i na brzegach, przygotowując się do wejścia na statek w Genui, powiedział: do siebie: „Jadę do New Jersey”. Wiedział, dokąd przyjeżdża. Przybywał na ulice Nowego Jorku. ”
