W odpowiedzi na coraz bardziej napiętą sytuację na Bliskim Wschodzie prezydent Dwight D. Eisenhower przedstawia Kongresowi propozycję, która wzywa do nowej i bardziej proaktywnej polityki USA w regionie. „Doktryna Eisenhowera”, jak wkrótce stała się znana, ustanowiła Bliski Wschód jako pole bitwy zimnej wojny.

Stany Zjednoczone uważały, że sytuacja na Bliskim Wschodzie uległa znacznej degeneracji w 1956 r., A przywódca Egiptu Gamal Nasser został uznany za w dużej mierze odpowiedzialny. USA wykorzystały antyzachodni nacjonalizm Nasera i jego coraz bliższe stosunki ze Związkiem Radzieckim jako uzasadnienie wycofania poparcia USA dla budowy Zapory Asuańskiej na Nilu w lipcu 1956 r. Niecały miesiąc później Nasser przejął kontrolę nad Sueskim Kanał. Ta akcja skłoniła pod koniec października skoordynowany atak wojsk francuskich, brytyjskich i izraelskich na Egipt. Nagle okazało się, że Bliski Wschód może być miejscem III wojny światowej.

W odpowiedzi na te niepokojące wydarzenia prezydent Eisenhower wezwał do „wspólnych działań Kongresu i władzy wykonawczej” w celu sprostania „zwiększonemu zagrożeniu ze strony międzynarodowego komunizmu” na Bliskim Wschodzie. W szczególności poprosił o zezwolenie na rozpoczęcie nowych programów współpracy gospodarczej i wojskowej z przyjaznymi narodami w regionie. Zwrócił się również o zezwolenie na użycie wojsk amerykańskich „w celu zabezpieczenia i ochrony integralności terytorialnej i politycznej niezależności takich narodów”.

Eisenhower nie poprosił wówczas o konkretne przeznaczenie funduszy; niemniej jednak wskazał, że będzie szukał 200 milionów dolarów na pomoc gospodarczą i wojskową w każdym roku 1958 i 1959. Ostrzegł, że tylko takie działanie zniechęci „głodnych władzy komunistów” do ingerowania na Bliskim Wschodzie.

Podczas gdy niektóre gazety i krytycy byli zaniepokojeni otwartą polityką działań USA na Bliskim Wschodzie (The Chicago Tribune nazywając tę ​​doktrynę „głupią”), Izba Reprezentantów i Senat USA odpowiedziała przeważającymi głosami za propozycją Eisenhowera.

„Doktryna Eisenhowera” otrzymała pierwsze wezwanie do działania latem 1958 r., Kiedy konflikty społeczne w Libanie skłoniły prezydenta tego kraju do zwrócenia się o pomoc do USA. Prawie 15 000 żołnierzy amerykańskich zostało wysłanych, aby pomóc w stłumieniu zamieszek. Dzięki doktrynie Eisenhowera i pierwszej akcji podjętej w jej imieniu Stany Zjednoczone wykazały zainteresowanie rozwojem Bliskiego Wschodu.