Minnesota wybucha przemocą, gdy zdesperowani Indianie z Dakoty atakują białe osady wzdłuż rzeki Minnesota. Dakota została ostatecznie przytłoczona przez wojsko USA sześć tygodni później.

Indianie z Dakoty byli częściej określani jako Sioux, obraźliwa nazwa wywodząca się z części francuskiego słowa oznaczającego „mały wąż”. Składały się z czterech pasm i żyły na tymczasowych rezerwacjach w południowo-zachodniej Minnesocie. Przez dwie dekady Dakota była źle traktowana przez rząd federalny, lokalnych kupców i osadników. Widzieli, jak ich tereny łowieckie zanikają, a zapasy obiecane przez rząd rzadko pojawiały się. Co gorsza, otaczała ich fala białych osadników.

Lato 1862 r. Było szczególnie ciężkie dla Dakoty. Cutworms zniszczyły wiele ze swoich upraw kukurydzy, a wiele rodzin stanęło w obliczu głodu. Przywódcy Dakoty byli sfrustrowani próbami przekonania handlarzy do przyznania punktów członkom plemienia i złagodzenia cierpienia. 17 sierpnia czterech młodych wojowników z Dakoty wracało z nieudanego polowania, kiedy zatrzymali się, aby ukraść niektóre jajka z białej osady. Młodzież wkrótce przystąpiła do kłótni z właścicielem kury, a spotkanie stało się tragiczne, gdy Dakota zabili pięciu członków rodziny. Wyczuwając, że zostaną zaatakowani, przywódcy Dakoty stwierdzili, że wojna jest już blisko i podjęli inicjatywę. Dakota, dowodzona przez Taoyatedutę (znaną również jako Little Crow), zaatakowała lokalne agencje i osadę New Ulm.Ponad 500 białych osadników straciło życie wraz z około 150 wojownikami z Dakoty.

Prezydent Abraham Lincoln wysłał generała Johna Pope'a, świeżo po swojej porażce w drugiej bitwie o Bull Run w Wirginii, aby zorganizował Departament Wojskowy Północnego Zachodu. Niektóre Dakoty uciekły do ​​Północnej Dakoty, ale ponad 2000 zostało zaokrąglonych w górę, a ponad 300 wojowników zostało skazanych na śmierć. Prezydent Lincoln dołożył większość wyroków, ale 26 grudnia 1862 r. 38 mężczyzn z Dakoty zostało straconych w Mankato w stanie Minnesota.