Tego dnia ścigający amerykańskich żołnierzy ciężko pobili naczelnego szefa Cheyenne, Dull Knife i jego lud, gdy desperacko starają się o wolność. Czyniąc to, żołnierze skutecznie zmiażdżyli tak zwany Wybuch Tępego Noża.
Wiodący wódz północnej Cheyenne, Dull Knife (czasami nazywany Gwiazdą Poranną) od dawna nawoływał do pokoju z potężnymi anglo-amerykanami najeżdżającymi jego ojczyznę w kraju Powder River we współczesnym Wyoming i Montanie. Jednak masakra dokonana w 1864 r. Przez ponad 200 pokojowych Indian Cheyenne przez bojowników z Kolorado w Sand Creek w Kolorado spowodowała, że Dull Knife zapytał, czy Anglo-Amerykanom można kiedykolwiek zaufać. Niechętnie poprowadził swój lud do wojny, która, jak podejrzewał, nigdy nie wygra. W 1876 r. Wielu ludzi Dull Knife walczyło u boku Szalonego Konia i Siedzącego Byka w zwycięskiej bitwie pod Little Bighorn, chociaż sam wódz najwyraźniej nie uczestniczył.
Zimą po Little Bighorn Dull Knife i jego ludzie rozbili obóz wzdłuż górnego biegu rzeki Powder w Wyoming, gdzie padli ofiarą zimowej kampanii armii zemsty. W listopadzie siły ekspedycyjne generała Ranalda Mackenziego odkryły wioskę i zaatakowały. Tępy Nóż stracił wielu swoich ludzi i wraz z kilkoma innymi przywódcami indyjskimi niechętnie poddał się następnej wiosny.
W 1877 r. Wojsko przeniosło Dull Knife i jego zwolenników daleko od ojczyzny Wyoming do dużego terytorium indyjskiego na południowych równinach (obecnie Kansas i Oklahoma). Zespół, nie będąc już w stanie ćwiczyć tradycyjnych polowań, był w dużej mierze zależny od skromnych przepisów rządowych. Nękany głodem, tęsknotą za domem i chorobami, Dull Knife i jego ludzie zbuntowali się po roku. We wrześniu 1878 roku dołączyli do innego zespołu, aby zrobić epicki marsz z powrotem do ojczyzny Wyoming. Chociaż Dull Knife publicznie ogłosił swoje pokojowe zamiary, rząd uważał uciekających Hindusów za renegatów, a żołnierze z baz rozproszonych po Równinach zaatakowali Indian, nieskutecznie próbując ich odwrócić.
Po przybyciu do Fort Robinson w stanie Nebraska, w pobliżu ich ojczyzny w Wyoming, Dull Knife i jego ludzie poddali się rządowi w nadziei, że pozwolą im pozostać na tym terytorium. Ku swojemu przerażeniu administratorzy zagrozili, że zatrzymają zespół w Fort Robinson, dopóki nie zgodzą się na powrót na południe na terytorium Indii. Nie chcąc się poddać, kiedy jego cel był tak blisko, na początku stycznia Dull Knife poprowadził około 100 swoich ludzi w ostatniej desperackiej ucieczce dla wolności. Żołnierze z Fort Robinson ścigali już i tak słabą i głodującą grupę mężczyzn, kobiet i dzieci, a 22 stycznia zaatakowali i zabili co najmniej 30 osób, w tym kilka osób z najbliższej rodziny Dull Knife.
Poważnie zakrwawiona większość ocalałych wróciła do Fortu Robinson i zaakceptowała swój los. Dull Knife zdołał uciec i ostatecznie znalazł schronienie u Szefa Czerwonej Chmury w rezerwacie Sioux w Nebrasce. Pozwolono mu pozostać w rezerwacie, Dull Knife zmarł cztery lata później, głęboko zgorzkniały w stosunku do anglo-amerykanów, z którymi kiedyś miał nadzieję żyć spokojnie. W tym samym roku rząd ostatecznie zezwolił Północnym Czejenów na stałe rezerwowanie rzeki Tongue w Montanie w pobliżu ich tradycyjnej ojczyzny. W końcu ludzie Dull Knife wrócili do domu, ale ich wielki wódz nie dożył.
