26 grudnia 1956 roku wizjoner samochodów Preston Tucker umiera na raka płuc. Miał zaledwie 53 lata.
Tucker rozpoczął karierę w przemyśle motoryzacyjnym jako kurier w General Motors. Szybko jednak wyszedł z kancelarii i zanim skończył 30 lat, był wiceprezesem dealera Packard w Indianapolis. Tam zaprzyjaźnił się z projektantem samochodów wyścigowych Henry'm Millerem, a dwaj mężczyźni często rozmawiali o tym, jak zbudować naprawdę świetny samochód. Połączyli siły, aby zbudować samochody wyścigowe dla Forda w latach 30. XX wieku, ale kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej, Tucker zwrócił uwagę na wysiłek wojenny. Wynalazł i wyprodukował wieżę dla okrętów marynarki wojennej.
Jednak zaraz po zakończeniu wojny Tucker był gotowy rozpocząć produkcję na własnej linii samochodów, które w przeciwieństwie do poddanych recyklingowi modeli z 1942 r., Które były produkowane przez większość firm samochodowych, były całkowicie nowe. Dzięki nisko zawieszonemu, aerodynamicznemu kształtowi łezki samochody Tucker wyglądały jak nic, czego nikt jeszcze nie widział. („Wygląda”, napisał jeden z reporterów, „jakby osiągał 90, nawet gdy stoi w miejscu”). Oni też jechali w ten sposób: ich silniki montowane z tyłu były zmodyfikowanymi silnikami helikopterów i miały hamulce tarczowe, wtrysk paliwa, wyspecjalizowane skrzynie biegów oraz trzeci reflektor „Cyclops”, który był podłączony do kierownicy i obracał się za pomocą kół samochodu. Przed nimi było mnóstwo funkcji bezpieczeństwa: wyściełane deski rozdzielcze, „wysuwane” szyby ze szkła bezpiecznego i wzmocniona rama z włókna węglowego. (Samochód miał nawet mieć pasy bezpieczeństwa, dopóki jeden z asystentów Tuckera nie przekonał go, że sprawią, że samochód będzie wydawał się mniej wytrzymały i mniej bezpieczny niż był).
Aby zbudować tę niesamowitą „Tucker Torpedo”, producent samochodów wydzierżawił starą fabrykę Dodge niedaleko Chicago od federalnej Administracji Zasobów Wojennych, która budowała tam bombowce B-29. Podczas gdy czekali na usunięcie WAA, Tucker i jego zespół ręcznie zbudowali 50 prototypowych samochodów ręcznie. (Pierwszy, zwany „Blaszaną gęsią”, został wykuty z blachy stalowej, ponieważ inżynierowie nie mogli znaleźć wystarczającej ilości gliny na makietę na pełną skalę.) W międzyczasie, ponieważ firma była prawie całkowicie spłukana, poprosili inwestorów w każdy możliwy sposób. . Po pierwsze, sprzedawali franczyzy dealerskie; następnie sprzedali akcje do publicznej wiadomości; potem zaczęli sprzedawać akcesoria samochodowe, takie jak radia i pokrowce na siedzenia, zanim jeszcze torpeda trafiła na linię montażową.
To była najwyraźniej ostatnia słoma dla Departamentu Sprawiedliwości i Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, które wszczęły dochodzenie w maju 1948 r. Argument rządu federalnego był taki, że Tucker nigdy nie planował budowy żadnych samochodów zgodnie z tym rozumowaniem, po prostu jechał obciążyć inwestorów i wyjść z biznesu. Ponieważ najwyraźniej tak nie było, prokuratorzy starali się przekonać przysięgłych; w rzeczywistości oskarżenia były tak podstępne, że adwokat Tucker nawet nie zadał sobie trudu, aby przygotować obronę. Tucker został uniewinniony w styczniu 1950 r., Ale szkody już zostały wyrządzone: Tucker stracił wszystkich inwestorów, musiał zwolnić wszystkich swoich pracowników i nigdy nie zbudował kolejnej torpedy.
W 1988 roku reżyser Francis Ford Coppola nakręcił film biograficzny zatytułowany „Tucker: człowiek i jego marzenie”. Otrzymał wiele pochwał krytyki, ale „być może samochody Tuckera” nigdy tak naprawdę nie spotkały się z widownią, a studio ostatecznie przegrało pieniądze na film.
