Tego dnia w 1776 r St. James Chronicle z Londynu nosi przedmiot informujący: „Bardzo identyczny dr Franklyn, którego tak bardzo pieścił lord Chatham i który zwykł mawiać, że z dumą dzwoni do swojego przyjaciela, stoi teraz na czele buntu w Ameryce Północnej”.

Benjamin Franklin, wspólny postmaster generalny kolonii (1753-1774) i jego syn William pojechali razem do Londynu w 1757 roku. Tam przez następne pięć lat William studiował prawo, a Franklin studiował wspinaczkę społeczną. Odnieśli niezwykły sukces dla syna producenta świec i jego nieślubnego potomstwa. Pod koniec pobytu William został adwokatem i otrzymał honorowy tytuł magistra z Oxford University, podczas gdy jego ojciec cieszył się honorowymi doktoratami z Oxfordu i University of St. Andrews w Szkocji. Plany starszego Franklina dotyczące awansu syna zakończyły się sukcesem, a jego syn wygrał najwspanialsze ze spotkań, gubernatora królewskiego, w 1762 r.

Franklin następnie towarzyszył swojemu synowi z Londynu do Pensylwanii, ale wrócił do Londynu jako agent Pensylwanii w 1764 roku, gdzie lobbował za umieszczeniem kolonii pod bezpośrednią kontrolą królewską. Wkrótce dodał Gruzję, New Jersey i Massachusetts do listy kolonii, dla których pełnił funkcję rzecznika w parlamencie.

W 1775 roku Franklin powrócił do Ameryki, gdy zbliżała się rewolucja amerykańska; był delegatem Kongresu Kontynentalnego, aw 1776 r. podpisał Deklarację Niepodległości. Jak na ironię, jego syn William wyszedł po stronie Brytyjczyków podczas Wojny o Niepodległość i został uwięziony podczas pełnienia funkcji lojalistycznego gubernatora New Jersey.